အပိုင်း (၄၄)
မနက်ခင်းမှာ စာရွက်ကြီးတွေပေါ် စာလုံးများရေးကြပြီး နေ့ခင်းဘက်မှာ ပြတင်းပေါက်တွေကို ကပ်ကြသည်။
ညနေပိုင်းတွင် အေးခဲထားသော ဝက်သားကင်ကို အပြင်သို့ပြန်ယူကာ နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသွားသည်အထိ ပေါင်းခံပြင်ဆင်ထား၍ စွတ်ပြုတ်ထဲနှစ်ပြီး နူးညံ့လှသော အဖြူရောင်ပေါက်စီများနှင့်အတူ စားသုံးကြသည်။
အစားအသောက်များ ဗိုက်ပြည့်အောင်စားပြီးသည့်နောက် ကလေးများသည် မီးရှူးမီးပန်းပစ်ရန် လုကျဲ့ထျန်း၏ နောက်သို့ လိုက်သွားကြသည်။ ကလေးများသည် ခြံဝင်းထဲတွင် စုပြုံနေပြီး တံခါးဝတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော မီးရှူးမီးပန်းများကို မီးညှိနေသည့် လုကျဲ့ထျန်းကို ကြည့်ရှုကြသည်။
အက်ကွဲသံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး မီးခိုးငွေ့များနှင့်အတူ မီးပွားများ တဖွဲဖွဲကျလာသည်။
ချင်ရှီးနှင့် ကလေးငယ်များသည် မီးရှူးမီးပန်းများ၏ ကျယ်လောင်သော ဆူညံသံကြောင့် သူတို့၏ နားရွက်များကို ဖုံးအုပ်လျက် စီစီညံညံ အော်ဟစ်ကြသည်။
လုကျဲ့ထျန်းကသာ သူ့နားကို မဖုံးအုပ်ထားဘဲ မီးရှူးမီးပန်းတွေလင်းလက်နေတာကို မျက်စိမမှိတ်ဘဲ အလွန်ငြိမ်သက်စွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။
ချင်ရှီးသည် သူက စစ်မြေပြင်မှာ ရောက်နေသလိုခံစားနေလားဟု အံ့ဩစွာစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူက ဘာကိုမှ လုံးဝ မခံစားလိုက်ရသလိုပင် လျစ်လျူရှုလွန်းသည်။
သူက သေနတ်ကို မကြာခဏထိတွေ့
ရသည့်အတွက်ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တကယ်တော့ သေနတ်သံတွေက မီးရှူးမီးပန်းတွေထက် အများကြီး ပိုအစွမ်းထက်ပါသေးသည်။
မီးရှူးမီးပန်းများ လွှတ်တင်ပစ်ဖောက်ပြီးနောက် ကလေးငယ်များက အနီးသို့ ချဉ်းကပ်ချင်သော်လည်း လုကျဲ့ထျန်းက တားဆီးလိုက်သည်။ အထဲမှာ မီးမလောင်သေးသော မီးရှူးမီးပန်းများ ရှိနေပြီး မတော်တဆပေါက်ကွဲပါက ကလေးငယ်များ ဆိုးရွားစွာထိခိုက်သွားမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
လုကျဲ့ထျန်းသည် တံခါးမှ တွဲလောင်းကျနေသော မီးရှူးမီးပန်းကို တုတ်တစ်ချောင်းဖြင့် ပစ်ချလိုက်ပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျ၍ အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ စောင့်ဆိုင်းခဲ့သည်။
"ခရက်…ခရက်… ဖောင်း…ဖောင်း"
မီးပန်း ၂ လုံး ၃ လုံးက ရုတ်တရက် ပေါက်ကွဲသွားပြီး အမြွာများက ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်နေပါတော့သည်။
လုကျဲ့ထျန်းသည် ထိုနေရာကိုလျှောက်သွားကာ မီးလောင်နေသော မီးပွားစများအားလုံးကို ချေဖျက်လိုက်ပြီး အန္တရာယ်မရှိကြောင်း သေချာစေကာ ကလေးငယ်များကို အနားသို့လာစေသည်။
"သတိထားဦး"
ချင်ရှီးက မတိုက်တွန်းဘဲမနေနိုင်ပါ။
“ရလောက်ပါပြီ”
ကလေးတွေက မီးမလောင်သေးတဲ့ မီးပန်းတွေရှိမရှိကြည့်ဖို့ မြေပြင်ပေါ်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြေးသွားကြသည်။
ဤသည်မှာ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးကာလတွင် ကလေးများအတွက် လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ မီးမလောင်ဘဲ ကျန်ရှိသည့် မီးရှူးမီးပန်းများတွေ့ပါက စုဆောင်းပြီး နောက်နေ့တွင် သူငယ်ချင်းများနှင့် ကစားကြသည်။ မီးပန်းများပိုများသောမည်သူမဆို ကစားဖော်များကို ပိုမိုဆွဲဆောင်နိုင်သည်။
"မင်းအိမ်ထဲပြန်ဝင်နှင့်ပါ။ ငါ မီးရှူးမီးပန်းအကြွင်းအကျန်စတွေကို ရှင်းလိုက်မယ်"
လုကျဲ့ထျန်းသည် ချင်ရှီးကို အိမ်ထဲပြန်သွားခိုင်းပြီး လမ်းက ကလေးတွေကို ကြည့်ရင်း အပြင်မှာ အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
ချင်ရှီးသည် ခေါင်းညိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်၍ ဒီဇိုင်းပုံကြမ်းများ ထုတ်ရေးနေလေသည်။
နှစ်သစ်ကုန်ဆုံးပြီးနောက် တပ်ဝင်းအတွင်းလေထုက ပိုမိုပြည့်လျှံကြွယ်ဝနေ၏။ အိမ်တိုင်းတွင် အနီရောင်တောက်တောက် ပြတင်းပေါက်တွဲဆိုင်းများ ကပ်ထားပြီး အချို့သောတံခါးများကို လည်း ရိုးရာစာတမ်းများ ကပ်ထားဆဲဖြစ်သည်။
တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကလည်း ဘာမှအလေးအနက်မထားဘဲ အနားယူနေကြတော့သည်။ မနက်ပိုင်း အလုပ်ရှုပ်တာကလွဲလို့ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိရင် နေ့ခင်းဘက် အိမ်မှာဘဲနေနိုင်ကြသည်။
ကလေးငယ်များသည် အိမ်မှခိုးယူထားသော မီးရှူးမီးပန်းများကို မီးခြစ်များနှင့်ဖောက်ခွဲကာ အုပ်စုလိုက် ပြေးလွှားကြသည်။ တောင်ကုန်းငယ်လေးတွေပေါ်လည်းကောင်း၊ နှင်းထုများအကြားတွင်လည်းကောင်း၊ လမ်းသွားလမ်းလာများအားစနောက်၍သော်လည်းကောင်း မီးပန်းများပစ်ဖောက်၍ အရူးအမူးပျော်ရွှင်စွာ ဆော့ကစားကြသည်။
ကောင်လေးအချို့က မိန်းကလေးငယ်များဘေးတွင် မီးရှူးမီးပန်းများ ပစ်ပေါက်ကာစနောက်၍ မိန်းကလေးများက မျက်ရည်များကျကာ ငိုယိုညည်းညူလျက် အိမ်ပြန်ကြသည်။ လူကြီးများက ကောင်လေးများကို ကောင်းကောင်းရိုက်နှက်သော်လည်း ရိုက်နှက်ပြီးနောက် ငိုယိုလျက်ရှိစေကာမူ ကောင်လေးများသည် ဒုံရင်းအတိုင်း အရူးအမူးစနောက်ဆော့ကစားကြစမြဲပင်။
ကုချင်းဟိုင်သည် သူတို့လောက် အလွန်အကျူးတော့ မဟုတ်ပါ။ သူကတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကိုသာ မီးပန်းနှင့် စနောက်လေ့ရှိပြီး အခြားဘယ်သူကိုမှ အနှောက်အယှက်မပေးပါ။ ကုချင်းဟိုင်ကလည်း နေ့တိုင်း အပြင်ထွက်ပြီး အရူးအမူးကစားကာ ထမင်းစားချိန်ရောက်မှဘဲ ပြန်လာတော့သည်။
ချင်ရှီး၏ ဟင်းချက်လက်ရာသည် အလွန်ကောင်းမွန်သောကြောင့် ကုချင်းဟိုင်က သူ့ကိုယ်သူ မေ့သွားပါစေဦး သူသည် အစားအစာကိုတော့ မြဲမြံစွာ မှတ်မိနေပြီး အိမ်ပြန်၍ သွားစားချင်နေသေးသည်။
ထိုနေ့ မွန်းတည့်ချိန်တွင် ကုချင်းဟိုင်သည် ထမင်းစားရန် အိမ်ပြန်ချင်သော်လည်း သူငယ်ချင်းတစ်စုက သူ့အနားကပ်နေကြပြီး သူနှင့် လိုက်ချင်ကြသောကြောင့် ကုချင်းဟိုင်ခမျာ စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ။
"ဒီရက်ပိုင်း မင်းတို့တွေ ငါနဲ့အတူလိုက်စားဖို့ ငါ့အိမ်ကို နေတိုင်းလာကြတယ်လေ။ မင်းတို့ လွန်နေပြီကွ"
ခြံထဲက ကလေးတွေက အချင်းချင်း သိကြသလို လူကြီးတွေအတွက်လည်း သားသမီးတွေက သူများအိမ်မှာ စားသောက်တာ သာမာန်ပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ချင့်ချင့်ချိန်ချိန်တော့ ရှိတတ်ကြသည်။ သူများအိမ်က ဆန်ကို အတင်းအဓ္မ လူယုနေခြင်းတော့ မဟုတ်တန်ရာ။
လူကြီးတွေကပေးမဲ့ပစ္စည်း ဘာဖြစ်ဖြစ် ကလေးတွေက စိတ်မဝင်စားလို့ မသွားဖြစ်ပေမဲ့ ချင်ရှီးချက်တဲ့ ထမင်းက အရမ်းအရသာရှိပြီး ကလေးတွေကလည်း အရမ်းလောဘကြီးသည်။
အရင်နေ့တွေမှာ ဒီကလေးတွေက ချင်ရှီးလုပ်ထားသည့် သကြားလုံးနှင့် ကန်စွန်းဥမုန့်ဖုတ်များ၊ ဘီစကွတ်လေးများစားပြီးနောက် ဒီနေ့လည်း သွားချင်နေသေးသည်။ ကုချင်းဟိုင်ခမျာ သည်းမခံနိုင်ရှာတော့ပါ။
"အစ်ကိုရှောင်ဟိုင် ငါ့အမေက မနေ့က မင်းအိမ်ကို အမဲသားတစ်ပိုင်း ယူလာပေးတယ်"
ကုချင်းဟိုင်နှင့် သင့်မြတ်စွာ ကစားတတ်တဲ့ ဝမ်မင်ယွမ်ကပြော၏။
"ဒီနေ့ မင်းနဲ့ကစားဖို့လာတော့ အန်တီချင်က ငါ့ကို နေ့လည်စာ လာစားခိုင်းတယ်"
ဝမ်မင်ယွမ်သည် လုမိသားစုဘေးအိမ်မှ ဝမ်မိသားစု၏ ကလေးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ချင်ရှီးက သူ၏မိခင်နှင့် အလွန်ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေးရှိ၍ အချင်းချင်း မကြာခဏ ပြောဆိုဆက်ဆံကြသည်။
ကုချင်းဟိုင်သည် သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြီး ဘေးနားမှာ ရပ်နေဖို့ပြောတော့ ဝမ်မင်ယွမ်က ဝမ်းသာအားရ ပြုံးပြပြီး သူ့အနားမှာ ရပ်လိုက်သည်။
ဒီအဖြစ်အပျက်ကို တခြားသူငယ်ချင်းတွေမြင်တော့ ချက်ချင်းလိုက်လုပ်ကြသည်။
"ငါ့အဖေက ကီဝီသီးတစ်ဗူး ဝယ်ပေးထားတယ်။ အဲ့ဒါဆို ငါလိုက်စားလို့ရမလား"
ကုချင်းဟိုင်သည် ချင်ရှီးက ကီဝီသီးစားရတာကိုနှစ်သက်ကြောင်း သတိရလို့ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"နည်းနည်းယူမယ်"
"ကောင်းပြီ"
ကလေးက ခေါင်းကို လှည့်ပြီး ပြေးသွားသည်။
"ငါ့အဒေါ်က ငါ့အတွက် ပစ္စည်းတွေအများကြီး ယူလာပေးတယ်။ ချောကလက်တစ်ဘူး ယူလာပေးလို့ ရမလား။ အရမ်းစျေးကြီးတဲ့ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့တာ"
မျက်မှန်တပ်ထားသည့် ကောင်လေးကလည်း ပြောသည်။
"အဆင်ပြေတယ်"
ကုချင်းဟိုင်သည် ဒီအရာက ဈေးကြီးတယ်ဆိုတာ သိပါသည်။
"ငါ့ရဲ့တတိယဦးလေးက မီးရှူးမီးပန်းချောင်းတွေ ဝယ်ထားတယ်။ နေ့ခင်းဘက် ကစားဖို့ ဘယ်နှစ်ချောင်းယူပေးရမလဲ"
ကုချင်းဟိုင်က လက်ခံသည်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် မီးရှူးမီးပန်းများသည်လည်း သူတို့အတွက် ရှားပါသည်။ လူကြီးများက ကလေးများကို တစ်ယောက်တည်း ကစားခွင့်မပြုပါ။
"ငါ့မိသားစုမှာ ဘာမှမရှိဘူး။ မင်း ရွှေဖရုံသီးအကြီးကြီးလိုချင်လား။ အရမ်းချိုတယ်"
မိသားစုထဲကလူတိုင်းက ရွှေဖရုံသီးကိုကြိုက်တဲ့အတွက် ကုချင်းဟိုင်က သဘောတူပြန်သည်။
"အကြီးကြီးဖြစ်ရမယ်နော်"
"စိတ်မပူပါနဲ့ ငါ့ခေါင်းသုံးလုံးစာလောက်ကြီးတယ်”
သူငယ်ချင်းလေးတွေအားလုံး ပစ္စည်းတွေယူဖို့ အိမ်ကို ပြေးထွက်သွားတော့ ထွားကြိုင်းတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ဘဲ ကျန်တော့သည်။ သူက ကုချင်းဟိုင်ကိုကြည့်ပြီး မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်လျက် လက်ခုပ်တီးလိုက်သည်။
“မနက်က ငါ့မေမေက ဝက်ဂုတ်သားအများကြီးဝယ်လာတယ်။ တစ်ပိုင်းလောက်..."
ကုချင်းဟိုင်က အလျင်စလိုငြင်းလိုက်သည်။
"မေ့လိုက်တော့။ (ဒီလိုလုပ်မယ်ဆို) မင်းရဲ့တင်ပါးကို ကာကွယ်ဖို့ သတိထားရလိမ့်မယ်"
ဝက်ဂုတ်သားတွေက အင်မတန် စျေးကြီးပါသည်။ သူသာ ဒါကို တကယ်ထုတ်ယူလာရင် သေချာပေါက် အရိုက်ခံရလိမ့်မည်။ အိမ်က ပစ္စည်းတွေခိုးယူဖို့ တွန်းအားပေးတဲ့ အဖြစ်ရောက်သွားအောင်လုပ်ဖို့ သူက မမိုက်မဲပါဘူး။ ဒီလိုဟာမျိုးတော့ ဘာကိုမှ မယူရဲပါဘူး။
“ဒါဆို ငါ…”
ကလေးကမျက်နှာ ပျက်သွားရသည်။
“အိမ်မှာ ဘာမှ မရှိဘူး”
ကုချင်းဟိုင်သည် သူ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။
"ဒါဆို နေ့ခင်းဘက်အတွက် မင်းအိမ်ပြန်ပြီး ထမင်းသွားစားလို့ရပြီလေ"
ပြောပြီးသည်နက် ဝမ်မင်ယွမ်နှင့်အတူ အိမ်ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
ဖက်တီးကလေး ကန်းချွမ်သည် သူတို့နှစ်ဦး၏နောက်ကျောကို နှမြောသတစွာကြည့်၍ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းပြီးနောက် သူ့ရှေ့မှဖြတ်သွားသောလူတစ်ဦးကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ခေတ္တခဏရပ်လိုက်သည်။
ကန်းချွမ်၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာကာ ပြန်လှည့်၍ ကုချင်းဟိုင်၏ နံဘေးသို့ ပြေးသွားပြီး သူ့ကို လှမ်းဆွဲကာ ထွက်သွားသော လူကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။
"ငါ့မှာ ပေးစရာ ဘာမှမရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ မင်းအမေကို မကောင်းပြောနေတဲ့သူကို ငါသိတယ်"
" အဲဒီလူကို သေသေချာချာသိသလား။ ဒါဆိုဘယ်သူလဲ"
ဝမ်မင်ယွမ်းက ဖြေသည်။
"ငါ့ညီမရဲ့ အတန်းဖော်အမေ၊ ငါတို့အိမ်နားမှာနေတာ"
ကုချင်းဟိုင်သည် ကန်းချွမ်ကို လှည့်ကြည့်ပြီးပြောသည်။
"သူ(မ)ဘာပြောတာလဲ"
ကန်းချွမ်က ကုချင်းဟိုင်အနားသို့ တိုးကပ်လာပြီးပြောသည်။
"မင်းတို့မိသားစုက အဝတ်လျှော်စက် အရင်က ဝယ်ဖူးတယ်မလား။ တပ်ဝင်းထဲမှာ ပထမဆုံးဖြစ်တဲ့ အဝတ်လျှော်စက်အကြောင်း လူတိုင်းသိကြတယ်လေ"
ကုချင်းဟိုင်က မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
"လိုရင်းကိုပြော"
"ငါပြောတော့မလို့ဘဲကွ"
ကန်းချွမ်က အသံတိုးတိုးလေးနှင့်ပြောသည်။
" ငါ့အမေနဲ့ ဘေးအိမ်ကအဒေါ်နဲ့ စကားပြောနေတာကို ငါကြားခဲ့တာ။ အရင်က သူ(မ)က မင်းအမေဆီက အဝတ်လျှော်စက်ကို ငှားသုံးချင်တာတဲ့။ ဒါပေမဲ့မင်းအမေက ပိုက်ဆံတောင်းတယ်တဲ့။ အဲ့တာပြီးတော့ သူမက ဆဲဆိုပြီးတော့ မင်းအမေကို မကောင်းပြောတော့တာ"
"နောက်ပြီးတော့ သူ(မ)က လူတိုင်းကို မင်းအမေက အံ့ဩဖွယ်ဘဲဆိုပြီး လိုက်ပြောတယ်။ မင်းအဖေကို အချိန်တိုအတွင်း သွေးဆောင်ဖြားယောင်းနိုင်ခဲ့ပြီး အဝတ်လျှော်စက်ဝယ်ပေးအောင် လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်တဲ့။ သူ(မ)ကလည်း မင်းအမေဆီက နည်းလမ်းတွေ သင်ထားချင်တယ်တဲ့လေ။ သူ(မ)က နေရာတကာတိုင်းမှာ အတင်းအဖျင်းတွေ လိုက်ပြောနေတယ်"
ကန်းချွမ်သည် ကုချင်းဟိုင်၏ ဆူပုတ်နေသည့် မျက်နှာကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ရုတ်တရက် စကားရပ်သွားသည်။
"ပြီးတော့ရော"
ကုချင်းဟိုင်က မေးသည်။
ကန်းချွမ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို သတ်လိုက်သည်။
"ဒါဆို ငါထပ်ပြောပြမယ်"
ကုချင်းဟိုင်က စိတ်မရှည်စွာပြောသည်။
"မြန်မြန်ပြော"
"မင်းအမေက အရင်က အဝတ်အစားတွေ အများကြီး ဝယ်ဖူးတယ်မလား။ မင်းအမေက မင်းအဖေ(အရင်း)ရဲ့ ပင်စင်လစာကိုယူခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ပြောတယ်။ ရွှေအခွင့်အရေးက မင်းအမေရဲ့ လက်ထဲမှာရှိတယ်တဲ့။ မင်းရဲ့ထောက်ပံ့ကြေးနဲ့ မင်းအဖေရဲ့လစာကို မင်းအမေရဲ့လက်ထဲမှာ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့အခါ မင်းတို့ညီအကိုမောင်နှမတွေ အများကြီးဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ်တဲ့"
"မင်းအမေက စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းအောင် နေ့တိုင်းဝတ်စားပြီး မင်းအဖေက သွေးဆောင်ခံရလိမ့်မယ်။ ကလေးမွေးပြီးရင် မင်းကို မိထွေးက တကယ်ဂရုစိုက်မှာမဟုတ်တော့ဘူးတဲ့"
ကန်းချွမ်းက ပြောပြီးတဲ့အခါ ကုချင်းဟိုင်ကို ကြည့်လိုက်ရာ သူ့မျက်နှာက မှင်လိုမည်းနက်နေရာ လန့်ဖျပ်သွားသည်။
"အစ်ကိုရှောင်ဟိုင် စိတ်မလှုပ်ရှားပါနဲ့"
"ဒါ အမှန်ဘဲလား"
ကုချင်းဟိုင်က ကန်းချွမ်ကို လေးလေးနက်နက်မေးသည်။
ကန်းချွမ်းက ပြန်ဖြေသည်။
"တကယ်တော့ လူတော်တော်များများကလည်း ဒီလိုဘဲ။ အန်တီချင်ကို ကြောက်နေကြလို့သာ တိုးတိုးတိတ်တိတ်သီးသန့်ပြောကြတာ။ ဘေးအိမ်က အဒေါ်ဖြစ်သူကတော့ အမေနဲ့အတင်းအဖျင်းပြောနေတာမို့ ငါကြားလိုက်ရတာ"
ကုချင်းဟိုင်ကိုယ်တိုင်က ချင်ရှီးက သူတို့အတွက် ဘယ်လောက်ကောင်းလဲဆိုတာ သိသည်။ ချင်ရှီးက သူမဘာသာ အဝတ်အစားလုပ်ခြင်းအားဖြင့် ပိုက်ဆံအများကြီးရှာနိုင်သည်။
ထို့အပြင် လုကျဲ့ထျန်းသည် သူ့အဖေ၏ပင်စင်ကို မတောင်းဘဲ စစ်တပ်မှာပင် တစ်ချိန်လုံး သိမ်းထားကာ သူအရွယ်ရောက်သောအခါ တပ်က သူ့အားပေးလိမ့်မည်။ အခြားသူ ယူသွားလို့ရသည့် အခွင့်အရေးလည်း မရှိပေ။
ကုချင်းဟိုင်သည် ဒေါသအရမ်းထွက်ပြီး သူ့ဘေးနားက လူနှစ်ယောက်ကို ထိတ်လန့်သွားမိအောင် အံကြိတ်ထားလိုက်သည်။
ကုချင်းဟိုင်သည် လုကျဲ့ထျန်းနှင့်ချင်ရှီးတို့က ကိုယ်ပိုင်ကလေးယူကြလိမ့်မည်ဟု ကန်းချွမ်ဆီမှ ကြားသောအခါ စိတ်မသက်မသာ ခံစားရပြန်သည်။ ဒါက ပုံမှန်ဘဲဆိုတာ သိပေမဲ့ လောလောဆယ် အဆင်မပြေနိုင်သေးပါ။ ချင်ရှီးက သူတို့ကို တကယ်ဂရုမစိုက်တော့မှာကို ကြောက်သည်။
ကုချင်းဟိုင်သည် နေရာမှာ ခဏရပ်နေပြီး ကန်းချွမ်နှင့် ဝမ်မင်ယွမ်တို့က သူ့ကို မနှောင့်ယှက်ဝံ့ဘဲ ခဏလောက် နှုတ်ဆိတ်နေကြသည်။ ကုချင်းဟိုင်က သူ့ခံစားချက်တွေကို သူ့ဘာသာသူ ညှိယူပြီးနောက် သူတို့ကို ဦးဆောင်လိုက်သည်။
" ထမင်းစားချိန်ရောက်ပြီ။ ငါ့အိမ်သွားကြစို့"
ကန်းချွမ်နှင့် ဝမ်မင်ယွမ်တို့သည် သက်ပြင်းချကာ စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် သူ့နောက်သို့ လိုက်သွားကြသည်။
အိမ်ရောက်ခါနီးတွင် ကလေးတစ်ဦးက အိမ်သာထဲသို့ လျှောက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရာ ကုချင်းဟိုင်သည် ဤမြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး သူ့ခြေလှမ်းများ ရုတ်တရက် နှေးကွေးသွားသည်။
"မီးပန်းရှိသေးလား"
ကုချင်းဟိုင်က ခေါင်းလှည့်ပြီး ကန်းချွမ်ကို တိုးတိုးလေးမေးသည်။
ကန်းချွမ်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး သူ့အိတ်ကပ်ထဲက မီးရှူးပန်းနှစ်ချောင်းကို ထုတ်လိုက်သည်။
"လိုချင်လား"
ကုချင်းဟိုင်က တစ်ခုကို ယူလိုက်ပြီး သူတို့ကို ဒီမှာစောင့်ခိုင်းလျက် ပြန်လာတဲ့ အခါမှ အတူတူသွားကြမည်ဆိုသည်။
ကန်းချွမ်သည် အခြေအနေကို အနည်းငယ် မသဲကွဲသေးကြောင်း ဝမ်မင်ယွမ်က သတိထားမိသောအခါ မျက်လုံးများမှိတ်ကာ တစ်ခုခုပြောချင်သော်လည်း ဘာမှမပြောဘဲ သူ့မျက်လုံးများသည် ဖြည်းညှင်းစွာဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုများ ပြည့်နှက်နေသည်။
"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ"
ကန်းချွမ်က တစ်ခုခုမေးချင်ပေမဲ့ ဘေးမှာရှိနေသည့် ဝမ်မင်ယွမ်က သူ့ပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။
"မင်းရဲ့အသံကို တိုးထား"
အိမ်သာသည် အများသုံးအိမ်သာဖြစ်ပြီး အိမ်သာကျွင်းသည် အိမ်သာကြီး၏ ထက်ဝက် အပြင်ဘက်တွင်ရောက်နေပြီး ကျောက်ပြားကြီးနှစ်ခုဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသည်။ အထဲမှာရှိတဲ့အရာ(မစင်) တွေကို ခဏခဏ ဖယ်ထုတ်ရမှာဖြစ်လို့ ကျောက်ပြားတွေကို ရွှေ့လို့ရသည်။
နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း အိမ်သာကျွင်းထဲသို့ မီးရှူးမီးပန်းပစ်ဖောက်တတ်သည့် မိုက်ကန်းကန်းကလေးငယ်တွေ ရှိတတ်သည်။ ဖမ်းမမိရင် အမြဲပျော်နေကြရပြီး ဖမ်းမိတဲ့အခါ ခဏတာပျော်ရွှင်ကြရပြီး အိမ်ပြန်ရောက်ရင် အဆိုးဆုံးဒဏ်ကို ခံကြရတတ်၏။
သို့သော် ရိုက်နှက်ခြင်းအတွက် စံနှုန်းမည်မျှပင်ရှိစေကာမူ ကလေးငယ်များကို သေလုမျောပါး အပြစ်ပေးမည်မဟုတ်ပါ။
ကန်းချွမ်သည် ယခုနှစ်တွင် ကုချင်းဟိုင်က အိမ်သာတွင်းပေါက်ကို မီးရှူးမီးပန်းပစ်ဖောက်လိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ဘဲ ဒါက စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလွန်းလှသည်။
ကုချင်းဟိုင်သည် အိမ်သာနောက်ဘက်သို့ ခြေဖျားထောက်ကာသွား၍ မီးရှူးမီးပန်းများကို မီးညှိပြီးနောက် ကျောက်တုံးအပေါက်ထဲသို့ထည့်ကာ လှည့်ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။
ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းမျှသာကြာပြီးနောက်တွင် "ဖောင်း" ဟူသော အသံထွက်ပေါ်လာပြီး ကောင်းကင်ယံတွင် ပဲ့တင်ထပ်လာသော အော်သံလည်း ထွက်ပေါ်လာသည်။
"အား…………………………"
ကုချင်းဟိုင်သည် ကန်းချွမ်နှင့် ဝမ်မင်ယွမ်တို့ဆီ ပြန်ပြေးသွားကာ သူ့နှလုံးခုန်သံက အလွန်ကျယ်လောင်နေသည်။ ယခင်က ဤကဲ့သို့ ဆိုးသွမ်းမှုမျိုး တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးပေ။
"ဟားဟားဟား"
"အစ်ကိုရှောင်ဟိုင် မင်းကတော်လိုက်တာ"
ကုချင်းဟိုင်သည် သူတို့နှစ်ယောက်ကို လေးနက်တဲ့အမူအရာနှင့်ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းတို့ ဒီကိစ္စကို ငါ့အတွက် ထိန်းသိမ်းထားကြ။ မင်းတို့ ပေါက်ကြားအောင်လုပ်ရဲရင် မင်းတို့ကိုငါရှင်းပစ်မယ်။ ဘယ်သူမှလွတ်မြောက်ဖို့ ကြိုးစားလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး"
"အာ…"
ကန်းချွမ်နှင့် ဝမ်မင်ယွမ်တို့၏ ရယ်မောသံများ ရုတ်တရက် ရပ်သွားကာ ကုချင်းဟိုင်ကို မကျေမနပ် စိုက်ကြည့်ကာ ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြသည်။
"ဟုတ်ပါပြီလေ။ မင်းက လူညစ်ဘဲ"
ကုချင်းဟိုင်က စိတ်သက်သာရာ ရသွားပြီး သူတို့ရဲ့ အမူအရာတွေကို ပြင်ဆင်လိုက်ကာ အတူတူ ထွက်လာကြသည်။
အိမ်သာထဲမှ ကလေးမ၏ ငိုကြွေးမှုက လူတော်တော်များများကို ဆွဲဆောင်မှုဖြစ်စေခဲ့၏။ လူတိုင်းက ဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိပေမဲ့ သူမက စိတ်ဆိုးလွန်းလို့ အသိစိတ်ပျောက်သွားပြီး ကျိန်ဆဲလိုက်တာကို လူတိုင်းသိလိုက်ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို ရယ်မောလိုက်ကြသည်။
အိမ်ကပြန်လာကြတဲ့ ကလေးတွေကလည်း ကုချင်းဟိုင်တို့ သုံးယောက်ကို ပြန်ဆုံတဲ့အခါ သူတို့လက်ထဲမှာရှိတဲ့ အရာတွေကို စူးစမ်းချင်ပေမဲ့ ကုချင်းဟိုင်က တားလိုက်သည်။
"မင်းတို့ ဘာတွေ့မှာမို့ကြည့်ချင်နေတာလဲ။ အိမ်ပြန်စားရအောင်။ မေမေက စားစရာတွေ ပြင်ထားလိမ့်မယ်"
ထိုစကားထွက်လာသည်နှင့် ကလေးများသည် လုမိသားစုအိမ်သို့ အမြန်ပြေးသွားကြသည်။
ချင်ရှီးသည် အပြင်မှ လှုပ်ရှားမှုကို ကြားလိုက်ရသောအခါ တံခါးဝသို့သွားလိုက်ရာ နှုတ်ဆက်စကားပြောရန် ကလေးအုပ်စုကြီးက ပစ္စည်းတွေနှင့်အတူ ရောက်ရှိလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် သူမ အံ့အားသင့်သွားသည်။
ချင်ရှီးက ပြုံးပြီး ကလေးတွေကို အိမ်ထဲဝင်ခိုင်းသည်။
"ဝင်ကြလေ။ မင်းတို့ ဘာတွေယူလာကြတာလဲ"
လတ်တလော ကလေးတွေနှင့် ဆက်ဆံရေးရှိလာပြီးနောက်ပိုင်း ချင်ရှီးက နေ့တိုင်း ထမင်းဟင်းများကို အများကြီးချက်ထားရသည်။ သူတို့တွေ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်လာကြမှာကို စိုးရိမ်သည့်အတွက်ဖြစ်သည်။ မဟုတ်ရင် ဒီအုပ်စုကြီးအတွက် စားစရာ လုံလောက်မှာ မဟုတ်ပေ။
“ကျွန်တော်တို့အလကား မစားပါဘူး။ အဒေါ်က ဒီရက်ပိုင်း အလုပ်တွေ အရမ်းလုပ်ထားရတာ"
“ဟုတ်တယ် ကီဝီသီးစားဖို့ယူလာပေးတယ်”
ကလေးတွေက ချိုသာပြီး လိမ္မာရေးခြားရှိကြသည်။
ကလေးတွေက လက်ဆေးဖို့သွားကြစဥ် အပြင်မှာ ကျိန်ဆဲသံကြားတော့ ချင်ရှီးက ထိုအရပ်ဘက်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်းမေးသည်။
“ဘာကိစ္စဖြစ်ကြတာလဲ"
ကလေးများက သူတို့သိသလောက် အဖြစ်အပျက်ကို ရှင်းပြကြသည်။
"လီလိအမေလား"
ချင်ရှီးသည် ထိူသူက ကျန်းချွေ့ဖြစ်သည်ကို သဘောမပေါက်မီ ခဏအကြာ တွေးတောကာ သူမ အံသြသွားရပြီး ထိုမျှလောက် သူမ သမီးက ကံဆိုးလိမ့်မည်ဟု သူမ မမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။
"ဘယ်ကလေးဆိုးလေးက ဒီလိုလုပ်သွားလဲမသိဘူး"
ချင်ရှီးက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောလိုက်သည်။
ကန်းချွမ်နှင့် ဝမ်မင်ယွမ်တို့သည် အပြစ်တစ်စုံတစ်ရာခံစားရသဖြင့် ခေါင်းညိမ့်လိုက်ကြသော်လည်း ကလေးဆိုးလေး ကုချင်းဟိုင်က ပြောလိုက်သည်။
"မသိပါဘူး။ အဲ့ဒါကို မပြောနဲ့တော့ ရွံရှာစရာကောင်းတယ်"
ချင်ရှီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး လုကျဲ့ထျန်းက ခုံတန်းလျားကို ရွှေ့လိုက်ကာ ကလေးတွေကို ထမင်းစားဖို့ စီစဉ်ပေးလိုက်သည်။
_***_
