ကျန်းဟာအို မေ့လဲကျသွားချိန်မှစ၍ လုပ်ဆောင်ရသည့် အရာရာတွင် ဘေးလူ တစ်ယောက်ကဲ့သို့ ခံစားလာရသောအခါ ဆောင်းဟန်ဘင်း၏ ရင်ထဲမှ ဒေါသမီးလျှံလေးက တောက်လောင်စပြုနေပြီဖြစ်သည်။ အုပ်ထိန်းသူ အဖြစ်လည်း နေခွင့်မရ၊ လူနာခန်းထဲလည်း ဝင်ခွင့်မရသေး၍ အမျိုးစုံကို အခဲမကြေ ဖြစ်နေစဥ် ထိုအကြောင်းအရာတို့၏ ရင်းမြစ်က သူ့အနားသို့ ရောက်လာသည်။
"ငွေကိုတော့ ငါပဲ ရှင်းခဲ့လိုက်တယ်"
"....."
"ဆရာဝန်က စိတ်မပူဖို့ ပြောတော့ ခဏလောက် ထိုင်စောင့်နေပါလား"
"....."
ချွဲရှီဝန်း၏ လောကွတ်စကားများကို ဆောင်းဟန်ဘင်းဖက်မှ ပြန်လည်ကာ ခွန်းတုံ့ပြန်ရန် အကြောင်းအရင်းလည်း တစ်စက်မှ မရှိသည့်အတွက် မကြားချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်တော့သည်။
ထိုသူ၏ မကောင်းသတင်းများ ပျံ့နှံ့နေသည်မှာ တစ်ကျောင်းလုံး အသိဖြစ်သော်လည်း ကျန်းဟာအိုမှာ နုံအအဖြင့် ထိုသူအား တလေးတစား ဆက်ဆံနေသည်ကို မြင်ရတိုင်း တစ်ခုခု လုပ်ပစ်ချင်သော်လည်း စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။
ကျန်းဟာအို လဲကျကျချင်းတွင်လည်း အားလုံးထက် ဦးအောင် ကျောပိုးပြီး သယ်သွားကတည်းက ဆောင်းဟန်ဘင်းမှာ ထိုစီနီယာကို တစ်စစီ ဖြစ်အောင် လုပ်ပစ်ချင်လှပြီ။
"စီနီယာက ပြောနေရင် ပြန်ပြောလေ"
"...."
"ဆောင်းဟန်ဘင်း ငါပြောတာ မကြားဘူးလား"
"...."
"ဟေ့ကောင် ငါ စကားပြောနေတယ်လေ!!!"
ပြန်မဖြေချင်သည့်ကြားမှ သူ၏အသံကိုပါ ထပ်မကြားချင်တော့၍ ဆောင်းဟန်ဘင်းက သန့်စင်ခန်းဆီသို့ ထွက်သွားလိုက်သည်။ မလေးမစား ဆက်ဆံခံလိုက်ရ၍ ဒေါသပုန်ထကာ နောက်မှ လိုက်လာသော ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေသည့် ခြေသံများကြောင့် ဆောင်းဟန်ဘင်းမှာ ခေါင်းကို အနောက်သို့ အနည်းငယ် ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ပြီး မဲ့ပြုံး တစ်ချက်သာ ပြုံးလိုက်သည်။
