❗️
ညဘက်ရောက်လေ အေးလေ ဖြစ်သော်လည်း အခန်းတွင်းရှိ အပူချိန်မှာတော့ ကျဆင်းဖို့ ဝေးစွ၊ တရိပ်ရိပ်နှင့် ပြဒါးတိုင်လို မြင့်တက်နေပြီး ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ Pheromones ရနံ့တို့မှာလည်း ရင်ဖိုဖွယ်ရာ အတိဖြင့် တစ်ခန်းလုံး ပြည့်နှက်နေတော့သည်။
သဲကွဲစွာ မမြင်ရသော်ငြား အခန်းတွင်းရှိ အလင်းမှိန်မှိန်က အနီးကပ် ထိစပ်နေသည့် အရာများကို သေချာမြင်နိုင်လောက်အောင် ကောင်းမွန်စွာ ထွန်းလင်းနေသည်မို့ ဆောင်းဟန်ဘင်းမှာ သူပျိုးချခဲ့သော ပန်းပွင့်များဖြင့် ပြည့်နှက်ကာ လှသွေးကြွယ်နေသည့် ကိုယ်လေးကို တစ်ချက်ငုံ့ကာ စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
ထိုအခါ လည်ပင်းပြင်မှ စတင်ခဲ့သည့် တစ်ကိုယ်လုံးနီးပါး ပြေးလွှားနေခဲ့သော ပူနွေးစိုစွတ်မှုတို့က ရပ်တန့်သွား၍ တစ်ချိန်လုံး မှိန်းမောနေခဲ့သော ကျန်းဟာအိုက မျက်လုံးတို့ကို ဖွင့်ကာ ကြည့်လာသည်။
အသွေးအသားထဲထိ ထိုးဖောက်မတတ် ကြည့်နေသူ၏ အကြည့်နှင့်ပင် ကျန်းဟာအို၏ နှလုံးခုန်နှုန်းမှာ အမြင့်ဆုံးထိ ဆောင့်တက် သွားရပြီး လိုအင်ဆန္ဒများက အတောမသတ်နိုင် ဖြစ်လာရသလို မလာသေးသည့် လောင်ကျွမ်းနေမည့် ကြင်နာမှုတို့ကိုပါ တောင့်တလာရသည်။
"နောင်တ မရမှာ သေချာလား ...."
တစ်ကိုယ်လုံးနီးပါး ညိုမည်း ပေပွနေအောင် အမဲဖျက်ထားခဲ့ပြီးမှ ထိုသို့ ပြောထွက်လာ၍ ကျန်းဟာအိုမှာ အပေါ်မှစီးကာ ငုံ့ကြည့်နေသူ၏ ဗိုက်ကို လက်သီးဖြင့် တစ်ချက်ထိုးလိုက်သည်။
"အေး ငါလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ရစရာ မရှိတော့လို့ နောင်တ ရချင်နေ .. အာ့...!"
မပြောမဆိုဘဲ ဝင်ရောက်လာသည့် ကနဦး ပြင်ဆင်မှုလေးကြောင့် ကျန်းဟာအို၏ ပြောလက်စ စကားများက ရပ်တန့်သွားရပြီး ရင်အစုံမှာလည်း လှိုက်ကာမောလာရတော့သည်။
နည်းရာမှ များရာအထိ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဝင်ချည်ထွက်ချည်ဖြင့် ကူးလူး သွားလာပြီးနောက် အဓိကကျသည့်အရာအား လက်ခံနိုင်မည့် လုံလုံလောက်လောက် ပမာဏတစ်ခုကို ရောက်သွားချိန်တွင်တော့ ဆောင်းဟန်ဘင်းက စိတ်ကြိုက် နယ်ချဲ့နေခဲ့သော သူ့လက်ချောင်းများကို ထုတ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းနောက်ဘက်ရှိ ချိုအီနေသော ကျန်းဟာအို၏ ဂလင်းကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်ကာ ပူနွေးစေတော့သည်။
