İyi okumalar...
Ben, ben bölüm attım ahahah...
O an anladım. Ben bu gece hayatta kalmayı başarırsam. Yarın Kuzey'i öldürmeliydim...
Salona oturduğumuzdan beri, kimseden çıt çıkmıyordu. Ben salonda ki tekli koltuklardan birine oturmuştum. Ellerimi dizlerimin üzerinde birleştirmiş, başımı öne eğmiştim. Gözlerimi ellerimden ayırmıyordum. Karşımda ki dört ayı, neredeye hiç gözlerini kırpmadan beni izliyordu. Ve bu benim nedensizce gerilmeme neden oluyordu.
Bir süre daha ses çımadığında başımı, ellerimden ayırıp, yukarı doğru kaldırdım. Ki kaldırmaz olaydım. En başından Aras abimden tut, tüm abilerim öldürücü bakışlarını bana yolluyordu. Gözlerimi tekrardan elerime gömeceğim an, Berkay abim konuşmaya başladı.
"Bak, Asya." Nedensizce dolan gözlerimi ona çevirdim. Eğer birkaç şey daha söylerse, ağlayacak kıvama gelirdim. "Biz sen ders çalış diye, sana fırsat sunduk. Bak, sen ders çalış diye. Ama sen bizi hiç düşünmeden, gidip o çocukla buluştun, konuştun ve daha kötüsü, sevgili oldun. " Sustu ve bende sustum. Çünkü boğazıma bir düğüm dolanmıştı ve bu düğüm benim konuşmamı engelliyordu.
"Yani sen bizi bir kenara attın abiciğim. Bize söylesen biz zaten sana kızmadık ki." Burnumun sızladığını hissedebiliyordum. Hayır, ağlamamalıydım. Arka taraftan Aras abim lafa atladı. "Hayır, kıza yalan söyleme Berkay. Ben yine kızardım. " Gözlerini bana çevirdi ve işaret parmağını yüzüme doğru salladı. "Sana gelirsek küçük hanım. Artık kütüphaneye gitmeyeceksin. "
Dolan gözlerimi suratına çevirdiğimde, duygudan arınmış gözleri gözlerimdeydi. Berkay abim araya atlayacak gibide olsa bile, Aras abim buna izin vermedi. "Gidebilirsin," dediğinde yerimden hızlıca kalkıp odama ilerledim. Onlara arkamı döner dönmez, bir yaş düşmüştü gözlerimden. Aldırmayıp odama girdim. Ardımdan kapıyı kilitleyip, gözyaşlarımı serbest bıraktım.
Bir saniyenizi alayım bakim. Sol alt tarafta bir yıldız simgesi var gördünüz mü? Heh oraya basarsanız. Teşekkürler
"Bir kere de kırma ya, bir kere de kırma!" Diye bağırdığını duydum Berkay abimin. Sırtımı kapının arkasına yaslayıp yere çömeldim. Bir süre sadece sakinleşmeyi bekledim. İçeride bağırışmalar oluyordu. Fakat ben sadece bazı şeyleri düşünüyordum.
Bir süre daha geçtikten sonra, kapının tıklatılması ile irkildim. Cevap vermedim ve sadece, öylece durmaya devam ettim. "Abiciğim," dedi gelen ses. Bu ses Berkay abime aitti. Her daim yanımda olan, her ne olursa olsun, bana asla kötü bir dille yaklaşmayan tek abimdi. Bu yüzden onu çok seviyordum.
"Efendim," dedim titreyen sesimle. Bu sırada hem ayağa kalkmıştım, hem de akan gözyaşlarımı siliyordum. "Açar mısın kapıyı bebeğim," dediğinde kilidi çevirdim. Sonra hemen yatağıma oturdum. Berkay abim yavaşça kapıyı açarak içeri girdi. Beni görür görmez hemen dudaklarının kenarı yukarı doğru kıvrıldı. Onun bu hareketine bende gülümsedim.
Yanıma gelip yatağa oturmadan önce, yanağımdan makas aldı. Karşıma otutup elimi ellerinin içime hapsetti. "Seni kırdıysam özür dilerim abiciğim," dediğinde kafamı olumsuz anlamda salladım. "Hayır abi, kırmadın."
Başını sallayıp beni kendine doğru çekti. Bana sımsıkı sarılırken "sana asla kıyamadığımı biliyorsun değil mi?" Diye sordu. Başımı salladım bu sorusuna sadece. Bana hâla sıkı sıkı sarılmaya devam ederken kapım aniden açıldı. Sonra ise Ayaz abimin cırtlak sesi odamda yankılandı. "Kardeş sarılmasııı!"
Sonra ise üzerimize çullandı. O kadar ağır olmamasına rağmen, nasıl bu kadar ağır hissettirebildiği hakkında hiç bir fikrim yoktu.
Berkay abim söylenirken, ben ise gülüyordum. En son boğulacağımı hissettiğimde "abi en son kardeş katili olucaksın. Bırak beni," dediğimde Ayaz abim ağırlığını üzerimden çekti. Sonra ise saçlarımı karıştırdı. Bu benim en nefret ettiğim şeydi. Sonra arkasını dönüp kapıya kadar gitti. Kapıyı açtı ve bedenini kapıdan çkarttı ama hâla kafası buradaydı. "Yemekten sonra ellerimi yıkamamıştım ki," dediğinde büyük bir çığlık attım. Abim buna gülerek, odamdan kaçtı.
Artık yüzümde nasıl bir ifade vardı bilmiyorum ama Berkay abim kahkaha atmaya başlamıştı. Ona doğru dönerek 'ne' der gibi bir bakış attım. "Yalan atıuor ben gördüm yıkarken," dediğinde derin bir nefes aldım. "Tamam abiciğim, sen çok kafana takma Aras'ı. O hep böyle bilirsin. Ben gideyim artık. Yengen sonra geç aradım diye kızıyor. " Dedi ve göz kırptı. Son dediğine göz devirdim. Odaan çıkmadan önce yanağımı öptü. Tam odadan çıkmak üzereyken "Teşekkür ederim abi," dedim. Bana döndü ve sadece güldü. Sonra ise odadan çıktı.
Kendimi yatağa doğru attım. Sonra kafama çarpan şey ile yüzümü buruşturdum. Kafamı kaldırıp ne olduğuna baktım. Telefonum benim kafamdan büyük bir darbe yemişti. Telefonumun her yerini kontrol ettim. Hiç bir şeyi yoktu.
Sonra aklıma gelen isim ile telefonumun kilidini açtım. Direk son aramalarıma girip Kuzey'i aradım. Telefon bir kaç kez çaldıktan sonra açıldı. "Alo, efendim aşkım," söylediği ile derin bir nefes aldım. "Ne aşkımı lan odun!" Diye bağırdığımda, Kuzey beni daha delirtecek bir şey söyledi. "Evet aşkım, anneminde sana selamı var."
"Kuzey," dedim sakince. "Annenin yanındaysan uzaklaş biraz, konuşalım." Kuzey'den ses çıkmadığında dediğimi yaptığını anladım. "Neden abime böyle bir şey söyledin?" Bir şeyler söyleyecek gibi oldu ama sözünü kestim. "Senin yüzüne ne kadar çok azar yedim haberin var mı?" Kuzey derin bir nefes aldı. "Bak ben özür dilerim. Bunu düşünemedim. " Dediğinde güldüm. "Ayrılalım Kuzey. Olmayan ilişkimizi bitirelim. Tamam mı?" Dediğimde telefonu suratına kapatmak için hazırlanmıştım.
"Hiç şansım yok mu?" Dediğinde sadece güldüm. "Kitap karakteri olmayanlara açk değiliz," dedim sonrasında. Kuzey'in söylediği şey ise bir süre düşünmeme sebep oldu. "O zaman bizi de sen yaz..."
Nasıldııı???
Sizi özlemişim heee
Şimdi küçük bir reklam arası veriyoruz.
Yanlış Bilgi adlı bir eser yazan yeni bir yazarımız var. Bence sizlerde kitabına bir şans vermelisiniz. Harika yazıyor, takdir edilesi.
Hesabı Sadeceeeyazaarr1
Evet şimdi ise Diğer Yarım adlı eseri yazan arkadaşımıza gelelim. Bence ona da bir şans vermeliyiz. Hadi şimdi bir dakikamızı ayırıp onlarada bir şans verelimmm
Hesabı sadeceNisaa5
Sizi seviyorum...
