the life that he gave me

Coming out...

Pov Charlie
We zitten met z'n vijven aan tafel te eten. De jongens hebben Mac bestelt. Ik neem een hap van mijn vegetarische kipnugget maar bedenk me dan dat dit echt het moment is. Ik moet het nu vertellen. Ik moet nu gaan vertellen dat ik op jongens val. Ugh, waarom moet dit überhaupt? Waarom is dit een ding? Dit hoort niet zo te zijn. Maar goed, hier ga ik. 'Ehhh jongens...' begin ik een beetje onzeker. Iedereen kijkt mijn kant op, 'wat is er jongen?' Vraagt mijn vader nieuwsgierig. 'I-ik ehhh... moest eigenlijk iets vertellen...' zeg ik nog steeds onzeker. 'Vertel' zegt hij. Alle ogen zijn nog steeds op mij gericht. Nu neemt de paniek echt toe. Ik merk dat mijn gezicht rood kleurt en ik begin te shaken. Ik kan zo slecht tegen dit soort spanningen en prikkels. 'Ik ehhh...' mompel ik. 'Wat is er lieverd' zegt mijn vader lief. Je kan dit Charlie! Zeg het ze! 'Ik...' Nu! 'Ik val op jongens...' zeg ik en ik begin meteen te huilen. 'En i-ik snap het a-als je me nu haat o-of als je me nu n-nooit meer wilt zien... i-ik snap het als jullie m-me allemaal haten! En ik s-snap het ook als jullie het n-niet accepteren...' Huil ik. 'Charlie...' zegt papa. 'En ik snap het ook als je n-niet meer van me houdt...' 'Charlie...' zegt hij weer maar ik blijf praten. 'S-sorry papa...' zeg ik excuserend. 'Ik ben een verschrikkelijk persoon... het s-spijt me dat ik nooit ben geworden zoals j-jij wou dat ik werd!' 'Charlie' Zegt mijn vader nu iets luider. 'Mag ik je a-alsjeblieft nog een paar keer per jaar zie...' 'Charlie!' Roept mijn vader. Ik kijk hem met mijn rode ogen van het huilen aan. 'Tuurlijk accepteren we je... en tuurlijk hou ik nog van je, even veel als altijd. En tuurlijk haat ik je niet...' zegt papa. Ik zie een traan over zijn wang rollen. 'Kom hier!' Zegt hij half huilend en ik sta op en geef hem een dikke knuffel. 'Lieverd,' zegt hij. 'Wat knap dat je het ons durfde te vertellen...' vervolgd hij. Dan kijk ik naar de andere jongens. Ze hebben allemaal een lieve, warme lach op hun gezicht. 'Z-zijn jullie echt niet b-boos?' Vraag ik een beetje verbaasd. 'Nee joh schatje, tuurlijk niet!' Zegt papa en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach even maar barst dan in huilen uit. Dan staan ook Rob en Roel op. 'Wij accepteren het natuurlijk ook hè Char...' zegt Roel en hij geeft me ook een knuffel. Net zoals Rob en Koen. Dan gaan we weer aan tafel zitten, althans, ik ga bij mijn vader op schoot zitten en verder zit iedereen gewoon alleen. 'Hoe lang weet je dit eigenlijk al Char?' Vraagt mijn vader dan. 'Mmh, ik denk een half jaartje of zo...' zeg ik. 'En je hebt er al die tijd mee rond gelopen? Jochie toch...' zegt mijn vader terwijl hij mijn hand pakt en er zachtjes over heen wrijft. Dan pakt mijn vader me bij mijn kin, 'wil je alsjeblieft nooit meer zeggen dat je jezelf een verschillende persoon vindt, want dat ben je niet lieverd...' zegt hij. Ik kijk verdrietig naar beneden. 'Sor...' 'Nee nee, geen sorry zeggen...' zegt mijn vader. 'So...' mijn vader houd zijn vinger voor mijn mond. 'Wat heb ik nou gezegd!' Zegt hij lachend. Ik lach ook.

21:00
Ik doe de deur van mijn kamer dicht en plof neer op mijn bed. Zo, eindelijk, het is eruit. Ik heb het gewoon verteld! En iedereen reageerde super fijn, ik ben daar echt super dankbaar voor. Ik pak mijn telefoon erbij en app meteen Luca.

L = Luca, I = ik.
I: ik heb het vertelt!🥹
L: omg schatje ik ben zo trots op je❤️
L: hoe reageerde iedereen
I: super goed!🥰
L: fijn lieverd, ik zie je snel😘
I: tot snel xxx
L: sweet dreams!
I: ❤️

De volgende ochtend
Ik word wakker van wat zonnestralen die door mijn gordijnen schijnen. Langzaam open ik mijn ogen en kijk ik op mijn wekker. 7 uur? Ben ik alweer zo vroeg wakker?! Ugh, nou ja. Ik weet al van mezelf dat ik niet nog door ga kunnen slapen dus stap ik uit bed. Ik besluit een trainingsbroek en een t-shirtje aan te doen, ik ga hardlopen. Lekker hardlopen op de zaterdagochtend, dan voel ik me de rest van de dag top.

Ik loop naar beneden en tot mijn verbazing zie ik Roel en Rob al op de bank zitten. 'Goeiemorgen' zeg ik vrolijk. Ja I know, ik ben echt een ochtend mens. 'Ben jij nu al wakker?' Vraagt Rob verbaasd. Ik knik en loop door naar de keuken om een banaan te pakken. Ik eet hem snel op en wil dan vertrekken. 'Uh uh uh, waar denk jij heen te gaan?' Zegt Rob op een irritante toon. 'Ik ga even hardlopen!' Zeg ik enthousiast terug. 'Jij? Hardlopen?' Zegt Rob grinnikend. 'Ja!' Zeg ik geïrriteerd en ik doe mijn AirPods in en loop door naar buiten. Ik zwaai de deur achter me dicht en begin aan een hardloop-sessie.

08:15
"And it's like snow at the beach
Weird but fuckin' beautiful
Flying in a dream, stars by the pocketful
You wanting me tonight feels impossible
But it's comin' down, no sound, it's all around"
Zingt Taylor Swift in mijn oren. Ik gooi de achterdeur open en stap naar binnen. 'Nu al terug?' Vraagt Rob irritant. 'Rob, stop nou met dat kind pesten...' zegt Roel. 'Ik ben drie kwartier weg geweest kleine!' Roep ik terug. 'Wie is hier nou de kleine?' Rob loopt naar me toe en we beginnen te stoeien. Dan begint hij me te kietelen, en daar kan ik natuurlijk echt niet tegen. 'Robbb... s-stop!' Probeer ik maar ik blijf maar lachen. 'Huh, wat zei je? Ik hoorde je niet...' hij gaat door met kietelen. 'STOP!' Roep ik. 'Sorry hoor...' zegt Rob en hij ploft weer op de bank. 'Ik ga even iets anders aantrekken...' zeg ik en ik loop naar boven.

Op mijn kamer trek ik een hoodie uit de kast en een baggy spijkerbroek met gaten. Prima zaterdag outfit. Ik wil net de trap aflopen als iemand me laat schrikken. 'Boe!' Roept Koen. Ugh, die stomme ginger. Ik schrik er zelfs zo erg van dat ik niet door heb dat ik een trap treden skip. Daardoor donder, of beter gezegd, flikker, ik kei en keihard de trap af. 'Fuck...' hoor ik Koen nog mompelen. Maar wat er toen gebeurde kan ik me niet meer echt goed herinneren, ik weet wel dat alles in één keer even zwart werd.

Pov Raoul
Ik zit samen met Rob op de bank te gamen, FIFA of course. We willen net aan een nieuw potje beginnen als we een keiharde klap horen. Het lijkt wel alsof iets of iemand van de trap is gevallen. Rob en ik kijken elkaar aan en rennen dan tegelijkertijd snel naar te gang om te kijken wat er aan de hand is. Dan zien we dat Charlie beneden aan de trap ligt, of eigenlijk ligt hij gewoon op de grond, bewusteloos.