the life that he gave me

Ziek

Pov Charlie
Nog steeds zit ik met mijn switch onder een dekentje op de bank, Roel zit naast me FIFA te spelen op zijn ps5. Maar op de een of andere manier, blijf ik koude rillingen krijgen over mijn lijf. Ik begin zelfs te trillen van de kou. 'R-Roelll...' 'Mmh?' Hij kijkt me aan en heeft ineens een verbaasde expressie op zijn gezicht. 'Jezus jongen, wat ben je ineens wit zeg! Voel je je wel helemaal oké?' Vraagt hij bezorgd. Ben ik echt zo wit? Langzaam schud ik mijn hoofd, dan voel ik ineens een warme hand op mijn voorhoofd. 'Ja je bent ook mega warm, ik pak wel even wat paracetamol voor je.' Voordat ik überhaupt de kans heb gekregen om te antwoorden is Roel al naar de keuken gelopen. Binnen no-time komt hij de kamer weer ingelopen met een glas water en een paracetamol in zijn handen. Hij overhandigt beide aan mij, 'hier neem maar even,' zegt hij. Ik doe wat hij zegt en neem de medicijnen in. 'Goed zo' zegt hij. 'R-Roel...' begin ik rillend. 'Ja?' 'I-ik h-heb het z-zo koud...' 'Och ventje toch, ik pak wel even een warme trui voor je boven, hier, doe dit deken ook maar over je heen,' hij legt een tweede dekentje over me heen maar ik blijf het ijskoud hebben. Na een paar minuten komt Roel de kamer weer binnen met mijn Taylor Swift Eras Tour hoodie in zijn handen. Hij helpt me hem aan te trekken en dan ga ik weer liggen.

Ik kijk nog zo ongeveer tien minuten mee met Roel's FIFA potje, maar voel dan mijn gehele maag inhoud naar boven komen, fuck. In een mum van tijd spring ik op en plaats ik mezelf in m'n rolstoel. Daarmee rij ik met alle energie die ik nog heb (ik kan je vertellen, das niet veel) naar de badkamer. Daar spuug ik heel de boel onder, oh wat haat ik dit gevoel toch. Dan zie ik Roel in de deur staan, hij is me gevolgd. Ik spuug het laatste er uit en dan beginnen mijn tranen langzaam te lopen, wat een kut dag zeg. 'Jochie toch...' zegt Roel lief en hij neemt me in zijn armen, ondanks dat ik zelf en heel mijn hele trui nu onder de kots zit. 'I-ik wil p-papaaa...' huil ik. Jezus zeg, stel je niet zo aan, baby! Hoor ik een vervelend stemmetje in mijn hoofd zeggen. 'Ik zal papa zo bellen vriendje,' begint Roel waarna hij mijn vieze kleren uit begint te trekken. Zo te zien boeit het hem vrij weinig dat ik nu half naakt voor hem sta. Hij pakt me op en zet me in de douche, ik ben ondertussen nog steeds niet kalm dus blijf ik maar huilen. Mijn ogen kan ik ook amper nog open houden. Ik zie nog vaag hoe Roel heel even de badkamer uit loopt, en vervolgens weer terug komt met iets in zijn handen. Kort daarna hoor ik de vertrouwde stem van mijn tweede moeder, oftewel; Taylor Swift. Evermore, dat album maakt me altijd rustig, no matter what. Ik vecht nog een paar seconden tegen mijn slaap, maar geef me dan toch echt over aan de muziek en het geluid van het stromende water van de douche.

Pov Roel
Ik zet de kleine maar toch ook grote jongen in de douche en loop vervolgens snel naar zijn kamer om een boxje met muziek te pakken. Ik pak zijn telefoon er ook bij, ontgrendel hem (ja, bij ons thuis weet bijna iedereen elkaars code), en zet vervolgens zijn rustige playlist op. Charlie houdt het niet meer vol en sluit direct zijn oogjes, 'hou nog even vol jochie, bijna klaar,' fluister ik in zijn rechter oor. In mijn oog hoek zie ik een spons en wat body lotion liggen. Die gebruik ik om Charlie even snel mee af te wassen. De douche zet ik daarna uit, ik neem de jongen in mijn armen en til hem naar het grote bed van zijn vader. Ik stop hem in en leg nog zo'n drie extra dekens over hem heen, want zelfs in zijn slaap blijft hij rillen van de kou. Dan loop ik snel even langs de keuken en kom terug met een paracetamol en een glaasje water. Teder schud ik de jongen wakker, het is maar voor heel eventjes. 'Hey maatje, neem deze maar, dan voel je je een stuk beter,' zeg ik zachtjes terwijl Charlie zijn ogen opent en doet wat ik hem zeg. Hij slikt de medicijnen en geen seconde later is hij alweer weg.

'Hey, je spreekt met Matthy,' hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Matt...' begin ik moeilijk. 'Oh hey Roel! Hoe gaat het daar?' 'E-echt... heel slecht... Charlie is ziek...' dat is het enige wat ik eruit krijg. 'Oh nee toch, is het erg?' Matt zijn vrolijke stem slaat over in totale bezorgdheid. 'I-ik, i-ik... hoop het niet... hij heeft alles wel ondergespuugd en hij ligt nu rillend in jouw bed een dutje te doen, hij heeft het ontzettend koud en zijn voorhoofd voelt echt fucking heet aan...' 'kut...' is het enige wat ik dan hoor. 'H-heb je zijn temperatuur al gemeten?' Vraagt hij dan. 'N-nee... maar dat kan ik nu wel even doen!' 'Oké top, er ligt een thermometer in een van mijn nachtkastjes!' Ik zoek naar het ding en binnen no-time heb ik hem in mijn handen. 'Oké heel ff wachten Matt, ik meet hem ff op...' 'doe maar rustig aan hoor Roel...'