SOKAK KIZI

SK~1

Sokak lambalarının ışığı gözlerimi kısmama neden oluyor. Dünyadan bihaber fütürsuzca yürüyorum. Hafif esen rüzgar saçlarımı savuruyor. Ve tuhaf bir şekilde bundan rahatsız olmuyorum. Havanın yüzümü yalayıp geçmesine izin veriyorum. Yürümek iyi geliyor galiba. Artık dayanacak gücüm kalmamış gibi hissediyorum.

Bu daha ne kadar idare edebilir ki beni. İnsanların camlarını kırıp küçük suçlar işleyip karakolları ev olarak kullanamam artık. Sonum gelmiş gibi hissediyorum bir an. Sonra aklıma ailem geliyor ve inanılmaz bir güçle dolup taşıyorum her defasında. Annemin üzgünüz kızım deyişi aklımdan bir an bile gitmiyor. Ve sonra ağlayışı, babamın hayır diye bağırışı. Ve son, kayıt orda bitiyor. Hayata tek tutanağım bu kayıt. Onların neden öldürüldüğü, yada öldürülecek kadar ne bildikleri. Aklımı 9 senedir istila eden bu soruların içerisinde kendime yer yok sanki. Ve ben kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum. Her anlamda. Şuan neredeyim? Hiçbir fikrim yok.
Elimdeki son taşı da denize fırlattıktan sonra oturduğum sert ve soğuk kayadan kalkıyorum. Asıl soru bugünü kurtarmak için nasıl bir suç işleyeceğim. Eğer bunu yapmazsam tahminimce arkamdan gelen, sarhoş olduklarını anımsadığım adamların tacizine uğrayacağım. Ve bir konuda eminim ki kesinlikle karşı koyamayacağım bu çelimsiz halimle.

9 yıl önce

-Ellerine sağlık anneciğim. Senin yemeklerin olmazsa hiçbir yemek yemem galiba. Sahi içine ne katıyorsun böyle ?

~Benim güzel kızım, içine bir tutam sevgi katıyorum sadece fakat birgün ben yanında olmayacağım. Sakın böyle düşünme olur mu bitanem?

-Ama sen beni yalnız bırakmazsın dimi anne ?

Sesler gitgide yaklaşıyor. Yere eğilip irice bir taş alıyorum titrek ellerimle. Titrememin nedenini soğuk havaya vererek fazla üzerinde durmuyorum bu konunun. Sahilin hemen kenarına parkedilmiş fazlasıyla pahalı olduğunu düşündüğüm siyah bir araba çarpıyor gözüme. Seslerin yaklaştığını duyduğumda bir an afallasam da arabaya doğru koşuyorum. Koşmamın nedeni arabanın camını kırmaktan çok içindekilerden yardım istemek oluyor. Birkaç adım kala önümdeki taşı göremeyip yerde buluyorum kendimi. Birkaç saniye sonra kafamdan enseme kadar yayılan bir acıyla ayağa kaldırılıyorum. Yutkunduğumda boynumda soğuk metal birşey hissediyorum. Bu da neydi şimdi? Acılarım, engeller bitmek tükenmek bilmezken ben tukeniyorum. Intikam beni biryere kadar götürebilir.
Görüşüm bulanıklaşıyor gitgide. Siyah arabadan biri iniyor ve bağırışmalar. En son hatırladığım buz gibi tenimi kesen soğuk su ve kendimi yüzme dahi bilmediğim derinliklerde buluyorum.. dahası yok.

"Acınacak haldeyim"