De witte wolf en zijn welp

⚔Vaarwel

Sneeuw valt zachtjes op de kale bomen. Een witte deken bedekt de bemoste grond. De lucht, bedekt met dikke wolken, verbergt de zon voor de onheilspellende wereld. De koude temperatuur doet iedereen huiveren.Freyalin zucht diep terwijl ze het zadel aantrekt. Bucky schudt zijn hoofd. "Ontspan Buck, we hebben tijd" zegt ze zachtjes terwijl ze over zijn nek wrijft. "Freya" klinkt een luide stem. "Fuck" fluistert Freyalin. Ze sluit haar ogen. Ze probeerde zwijgend het fort te verlaten. Maar dat liet Geralt haar natuurlijk niet toe. "Wat ben je verdomme aan het doen", vraagt hij. Freya kijkt hem aan. "Hoe ziet het eruit?" vraagt ze. 'Maak je een grapje? Ga je weg?' "Ja, zo ziet het er toch precies uit?" Geralt zucht. "Freya" begint hij, maar ze wil het niet horen. 'Ik ben hier al te lang, Geralt. Het is tijd dat ik verder ga.' 'Je hebt niets gezegd.' "Dat was ik niet van plan", antwoordt ze. "Fucks sake, wat is je probleem?" 'Jij Geralt. Jij bent het probleem.' "Moest je echt zo eerlijk zijn?" Vraagt hij gekwetst. Freyalin zucht. "Vergeet dat ik het zelfs maar gevraagd heb", gromt hij. "Je hebt mij veranderd, ik kan niet bij je in de buurt zijn", fluistert ze. Geralt stopt abrupt zijn pas. Hij blijft met zijn rug naar haar toe staan. "Oké, je ziet me nooit meer" zegt hij. Geralt loopt weg.Freyalin zucht. Waarom voelt ze zich zo? Ze zucht en springt op haar paard. Geralt kijkt nog een keer over zijn schouder, gewoon om haar het fort te zien verlaten... voor altijd.