De witte wolf en zijn welp

⚔ Freyalin

Je hebt geen mutaties nodig om mensen van hun menselijkheid te beroven

Regen stormt uit de lucht neer. Onweerswolken verduisteren het maanlicht. Een ijzige wind trekt aan ieders haar en huid. Deze donkere, koude nacht is slechts een glimp van de komende bittere winter. Het is dicht bij ht vriespunt en ijs neemt het bos over. De kale bomen zijn bedekt met een dun laagje sneeuw. Geralt kan niet beschrijven hoe hard hij dit weer haatte. Vooral als hij moest jagen. Normaal gesproken weigerde hij te jagen in dit soort weer. Maar nu heeft hij niet de luxe van keuze. Hij had de munt nodig. Erg nodig. Zijn laarzen zijn dringend aan vervanging toe.
Zijn inktzwarte Witcher-ogen turen door de dode takken. Hij weet gewoon dat het beest in de buurt is. Hij ruikt de rotte geur van rottend vlees en stront. Als hij geen Witcher was, zou hij nu waarschijnlijk moeten overgeven. Mijn god, hij haatte dit soort beesten. Nutteloos, stinkend, walgelijk...
En dan, alsof het uit de lucht komt vallen. Het beest staat recht voor hem op. Uit de schaduw snellend, brullend en aanvallend op zijn jager. Het verraste Geralt. Vloekend als de gek die hij was, valt Geralt op zijn billen. Donkere schaduwen rusten op zijn gezicht, zwarte aderen kruipen uit zijn ogen. Grommend wil hij opstaan en het dier voor hem aanvallen. Maar zijn krachten waarschuwen hem. Een verandering in de lucht, een nieuwe geur. Iemand hield hem in de gaten.
Wantrouwend draait hij zijn hoofd om. Het beest waarop hij jaagde, stormt vanuit de schaduw op hem af. Geralt knarst met zijn tanden. Maar voordat hij weer op zijn voeten kan gaan staan, zwaait een figuur vlak voor hem uit de boom. Zijn silhouet is slanker en tengerder dan hijzelf. Geralt kan geen gezicht zien. Een donkere kap, van zijn lange mantel, verbergt zijn identiteit voor op de loer liggende ogen. Geralt had nog nooit zo'n behendigheid gezien. Zijn mond valt een beetje open. Zijn ogen worden groot als het silhouet zijn lange zwaard in het voorhoofd van het monster dringt alsof het niets is. Geen sterveling was daartoe in staat! Sneller dan Geralt kan knipperen landt het silhouet op het beest in zijn nek. En hij liet het er zo gemakkelijk uitzien. Hij grijpt gewoon zijn zwaard, dat nog steeds diep in zijn schedel van het beest was geplant, en zwaait snel over het monster heen. Wie is dit? Het silhouet verwijdert zijn zwaard. Het beest huilt terwijl zijn vlees scheurt. Huilend probeert het zijn aanvaller van het beest zijn enorme lichaam te verwijderen. Geralt's ogen flitsen terwijl het silhouet zijn sierlijke wapen in het monster in zijn nek steekt. Het beest valt, en met een laatste grom sterft het. Het silhouet springt van het beest de lucht in. Hij maakt een snelle koprol en landt snel naast Geralt op zijn voeten. Geralt gromt diep als hij de situatie eindelijk begrijpt. "Fuck" vloekt hij luid. Wie is dit in vredesnaam? Een soldaat? Een premiejager? Op dit moment kon hij hem beter een dief noemen aangezien hij net zijn monster had afgeslacht! Diep geïrriteerd draait hij zich om om dit silhouet een welverdiend pak slaag te geven. Maar tot zijn grote ergernis was de arrogante zak stront er al vandoor gegaan. "Wacht" beveelt Geralt. In de hoop hem te stoppen, gebruikt hij zijn Witcher-magie. Geralt is stomverbaasd! Het silhouet draait rond nadat het in de lucht is gesprongen. Daarbij ontweek hij snel zijn magische aanval. Dat kan niet!
Alsof Geralt nog niet moe genoeg is, wordt hij nu gedwongen achter deze... deze dief aan te gaan! Fuck deze dief is snel. Geralt weet dat dit niet zomaar een mens is. Ik zou het niet kunnen zijn. Maar hij moet erachter komen wat deze dief precies was... Geralt klemt zijn kaken op elkaar. Het was de allereerste keer dat hij iemand niet bij kon houden. De dief is sneller, sneller en minder zwaar bewapend dan Geralt. Maar Geralt kent het bos duidelijk beter dan hij. Geralt is gemaakt voor de jacht, en nu. Hij is gewoon weer op jacht. Een jacht op zijn gewonde trots. En zijn gestolen munt. Geralt trekt zijn mond terwijl hij een hoek afsnijdt. De dief stopt, geschokt dat de Witcher zijn pad zou kunnen blokkeren. Een grijns krult om zijn lippen als de dief geschrokken blijft staan. Voordat Geralt iets kan zeggen, draait de dief zich om, in een nieuwe poging om weg te rennen. Maar deze keer was Geralt er klaar voor. Hij had niet anders verwacht van deze dief. Maar Geralt wist inmiddels dat dit geen gewone dief was. Hij neemt een bolwerk van de dief zijn been. De dief snakt naar adem. Geralt zijn gezicht wordt bleek. Deze arrogante zak stront stelt zijn geduld echt op de proef! Geralt verwachtte dat hij zou vluchten, smeken of iets dergelijks. Maar nee! De kleine klootzak valt hem aan! Het sierlijk afgewerkte zwaard flitst voor Geralt's ogen. Bosdieren zijn abrupt uit hun slaap ontwaakt. Het zeurende geluid van metaal dat op zilver slaat, galmt door het bos. Het krachtige gevecht wordt abrupt agressief wanneer de twee mannen om elk hun eigen redenen vechten. De zwaarden flitsen sneller dan ogen kunnen knipperen. Twee witte lijnen, die snel voor hun ogen bewogen, waren het enige wat ze konden zien. Zoals te verwachten neemt Geralt de leiding, dat deed hij gewoon graag.  En dat was niet alleen tijdens de gevechten om eerlijk te zijn. Geralt duwt de dief een paar stappen achteruit. Hij doet een poging om de kap eraf te halen. De dief is echter sneller. Hij blokkeert elke poging van Geralt om zijn gezicht te onthullen en slaat hem met de elleboog op zijn neus. Geralt vloekt, kreunt en veegt het bloed van zijn neus weg. Helaas kost het de dief slechts een paar seconden om te herstellen. Geralt springt achter de boom, waarop de dief klom. Nog een poging om aan de hekser te ontsnappen. Opnieuw valt de dief Geralt aan. The Witcher moet bekennen, dit gevecht was zwaar. Moeilijker dan de gebruikelijke gevechten die hij had. Luid en met felle kracht botsen de wapens met elkaar. Verrassend genoeg lijken beide vechters even getraind en even sterk. Ook al is de dief soepeler, sneller en behendiger. Hij springt over bomen en takken, tussen wortels en struiken. Hij ontwijkt Geralt zijn wapen met stevige bewegingen. Af en toe laat hij Geralt in close combat op de grond vallen. Tot het moment eindelijk aanbreekt. Het moment waarop Geralt de overhand krijgt. Met een krachtige worp geeft hij de dief een klap op zijn rug. De dief grijpt Geralt zijn hand nadat Geralt de dief zijn leren vest vastgrijpt. Geralt gromt diep en slaat de dief met zijn rug tegen de boom. De klap doet de dief zijn hoofd stoten. Met een zucht laat hij zijn hoofd zakken. Geralt plaatst de punt van zijn zwaard op de dief zijn borstbeen. "Ik geloof echt dat je mijn bounty hebt gestolen, vriend", zegt Geralt. De dief geeft hem geen antwoord. De dief ademt onregelmatig en onregelmatig. De schok van het gevecht blijft op hem rusten. Geralt slaat zijn ogen op. Om de dief siert zijn nek een amulet. Waarom lijkt deze hanger zo op die van hem? De huilende kop van een wolf siert in een zilveren cirkel. Luxe uitgewerkt met zilveren details. Diep in gedachten tilt hij het amulet op. "Wie ben jij" fronst hij. "Waar heb je dit vandaan" roept zijn stem bijna. Geralt laat de punt van zijn zwaard iets zakken. Het rust tegen de dief zijn borst. Hij scheurt de cape van zijn lichaam. Hij had genoeg van deze spelletjes. Geralt zijn gezicht wordt bleek. De dief was niet zomaar een dief. Het was ver verwijderd van alles wat hij verwachtte.De jonge vrouw maakte zijn adem stokstijf. Haar knappe ovale gezicht, smetteloze ivoorkleurige huid, hartvormige roze lippen en amandelvormige ogen zijn adembenemend. Haar oren zijn licht puntig, ze heeft donkere, nauw gedefinieerde wenkbrauwen en een slank figuur met ronde, volle borsten. Nooit eerder had hij iemand zoals zij gezien. Ze draagt een donkere leren outfit met hoge laarzen. Er was geen twijfel mogelijk, haar outfit is beter dan die van hem. nieuwer. Meer verzorgd. Haar lange parelwitte haar is netjes samengebonden in een gedeeltelijk elfenvlecht. Maar dan ziet hij het. Haar felgele ogen zijn onnatuurlijk! Ze is onnatuurlijk, gemuteerd. Ze is een hekser! Over haar rechteroog loopt een dun rood litteken. Haar zwaard ligt een paar meter verderop, waardoor haar rughouder leeg blijft. "What the fuck" vraagt hij nogal arrogant. Zijn sterke greep op haar versoepelt een beetje. "Wie ben jij verdomme?" "Wil je mijn naam weten, of sla je me liever neer met je zwaard, witte wolf," vraagt ze plagerig. Haar stem is warm, vriendelijk en bijna als een mooie melodie. Geralt tuurt naar haar. Er rust verwarring in zijn ogen. Hij legt zijn zwaard weg en laat haar los. Hij doet een stap naar achteren om aan te geven dat hij haar geen kwaad wil doen. Een speelse glimlach rust op het meisje haar lippen. Ze richt zich op. 'Hoe heet je en hoe weet je hoe ze me noemen?' 'Mijn naam is Freyalin. Maar je mag me Freya noemen.' "Maar jij bent?" "Ja, ik ben ook een hekser." Er verschijnt een verbaasde blik op Geralt's gezicht. Maar Vesemir heeft nooit iets gezegd over een vrouwelijke Witcher. Maar het deel dat ze een vrouw was stoorde hem niet. Nee, het was het feit dat hij geen idee had van haar bestaan dat hem stoorde. "We moeten praten" verklaart hij onheilspellend.Geralt bijt op zijn lip terwijl hij in de oranje vlammen kijkt. Een diepe zucht ontsnapt aan zijn trouw. Hij stond erop dat ze hem alles vertelde, haar volledige geschiedenis wilde hij leren. Maar ze weigerde. Tenzij hij haar een warm vuur kon aanbieden. Hij merkte haar moed op. En verdomme, dat meisje kon vechten. Maar hoe werd ze een Witcher? En wie heeft haar opgeleid? En waarom kende ze zijn bijnaam? 'Ben je gemaakt op Kaer Morhen?' "Nee, nog nooit geweest", zegt ze. Haar gezicht is gekleurd door de felle vlammen. Geralt kijkt weer in de vlammen. Zijn gedachten gaan diep. Hoe kon ze verdomme een Witcher zijn als ze nooit een voet in Kaer Morhen had gezet? 'Heeft Vesemir jou gemaakt?' "Nee, ik ben er vrij zeker van dat hij net zo verrast is als jij als hij er ooit achter komt", zegt ze. Een grijns op haar gezicht. "Hoe de fuck ben je dan een Witcher Freya," vraagt hij. Geralt verloor nu zijn geduld. "Mijn vader en moeder hebben mij geschapen toen ik een klein meisje was." Verbaasd staart Geralt haar aan. "Waarom zou iemand dat zijn eigen kind aandoen?" Blijkbaar vroeg hij dit hardop, want ze snuift zachtjes. "Mijn vader lag op sterven. Mijn moeder was zo bang. Ze geloofde dat ze zonder mijn vader me niet zou kunnen beschermen. Maandelijks kwamen er mannen naar ons dorp. Ik denk dat het rangers, piraten of erger waren. Nooit zeker geweten wie ze precies waren. Ze plunderden, verkrachtten en moordden. Ze wilde dat lot niet voor mij. Maar mij wegsturen, ergens anders opgroeien was geen optie. Er was geen geld meer, geen ver wonende familie. Niets. Dus mijn vader, afkomstig uit een lange lijn van oudere bloedelfen, en mijn moeder, begaafd met krachtige magie, werkten samen om mij te creëren. Een nieuw soort Witcher. Ze geloofden echt dat dit de enige manier was waarop ze me konden beschermen.' 'Wisten ze dat je tijdens de voortgang zou kunnen sterven?' Freyalin haalt haar schouders op. Dus je vader was een Elf met ouder bloed," vraagt Geralt met zachte stem. "Mijn moeder ook" Freyalin reageert bijna te zacht om te horen. Geralt richt zijn ogen naar haar oren. Haar uitleg was logisch. Maar dat betekende dat ze had ouderlingenbloed door haar aderen stromen. God, Vesemir zou een velddag met haar hebben. "Als je me nu wilt excuseren", zegt ze gekscherend en staat op. "Ik heb een premie te innen" knipoogt ze. Geralt springt op zijn voeten. Hij fluit tussen zijn tanden. Freyalin kijkt op als Roach tussen de takken verschijnt. De Witcher zou haar niet alleen laten. Dat was zeker. Om eerlijk te zijn wist ze het vanaf het begin. Maar Freyalin was een eenling, en al snel ze zou zijn gezelschap gaan vervelen.Misschien zou ze hem in de herberg van zich af kunnen schudden.Al last van zijn gezelschap loopt ze naar de struiken. Achter hen verschijnt een prachtige valkhengst. Hij was niet zo groot als Roach, maar voor Freyalin was dat perfect. Met een snelle sprong stapt ze in het zadel. "Tot ziens witcher" kondigt ze aan en rijdt weg. "Hey" brult Geralt. "Fuck" gromt hij diep en klimt haastig op Roach. Hij had gewoon geluk dat haar paard langzamer was. "Hey" herhaalt hij en blokkeert haar paard met het zijne. Freyalin toverde een glimlach op haar gezicht. Haar paard windt. "Waar denk je heen te gaan" vraagt hij. "Fuck off, ik meen het" zegt ze. Geralt kreunt. "Fuck sake wat is jouw probleem," vraagt Geralt luider als hij wil. "Op dit moment ben je mijn probleem omdat je me in de weg staat!" "Je hebt mijn bounty gestolen, weet je nog?!" "Ik herinner me geen nee. Ik dacht gewoon dat ik sneller was." Geralt vloekt binnensmonds. "Ik moet meer weten. En ik was verdomme de eerste!" Er ontsnapt Freya aan haar lippen. De Witcher zijn trots was gebarsten. Dat was duidelijk. "Weet je wat, we gaan iets drinken, ik deel de munt en vertel je wat meer terwijl we drinken. Daarna gaan we onze eigen weg." Geralt denkt even na over haar aanbod. Het was waarschijnlijk de beste deal die hij op dit moment kon krijgen. Ze was hard, dat was duidelijk. Maar hij kon haar niet laten wegglippen. Vesemir moest haar zien! Bovendien kwam de winter eraan. Elke winter keerden de heksen terug naar Kaer Morhen. Hij verlangde ernaar om naar huis te gaan. Het is te lang geleden. Hij knikt. "Hm." 'Eerst de munt,' zegt ze en ze rijdt richting het stadje. Geralt volgt haar langzaam. Hij respecteert haar stilzwijgen. Voor nu...Vrolijk kijkt de oudere man op als Freyalin snel van haar paard stapt. Geralt, een tikkeltje stijver, schudt zijn hoofd. Daar zal hij nooit aan wennen. 'Oh, ik was al bang dat je het niet zou halen,' zegt hij en klapt in zijn vettige handen. "Goed, goed" zegt hij nadat hij in zijn handen heeft gewreven. Zijn glimlach vervaagt als Geralt naast haar komt staan. "Ja, een tweede witcher? Ik heb de munt niet voor jullie allebei", zegt hij nerveus. 'Geef hem maar,' zegt Freyalin en vervolgt haar weg naar de herberg. "Hij heeft het meer nodig" grijnst ze. Geralt kijkt haar verward aan. Hij kan deze vrouw niet begrijpen. Als de man hem de munt overhandigt, neemt Geralt het goud kreunend aan. De ogen van het hele dorp kijken naar haar. Als wolven die schapen observeren. Geralt kan het niet uitleggen, maar het irriteert hem. Was het slecht nieuws om haar te ontmoeten? Misschien kon hij het voorlopig nog niet zeggen. Hij wil haar alleen maar naar huis brengen... Sluiten met hem... Het kan het begin zijn van een groot avontuur...