De witte wolf en zijn welp

⚔Ik zal je nooit vertrouwen

IJskoude vorst bijt op de kasteelmuren. Zwarte pluimen stijgen op uit de binnenplaats. De rottende geur van brandend vlees omringt het gebied en jaagt alle levende wezens weg. De zon gaat langzaam onder, bijna opgeslokt door de hoge bergtoppen. De duisternis verspreidt zich over het land.Freyalin gromt diep. Ze klemt haar tanden op elkaar en knijpt haar ogen tot spleetjes. Haar hoofd bonst maniakaal. Haar spieren branden door haar hele lichaam. Haar blessure voelt geïnfecteerd. Ze tilt haar vingers op tot aan haar hand en slikt. Haar adem is onregelmatig. Ze knippert een paar keer met haar ogen voordat ze haar ogen opent. Voor haar ogen verschijnt een donker stenen plafond. Haar rug ligt op een stenen tafel. Over haar naakte lichaam ligt een witte zijden laken. Naakt? Wat de fuck? Een vreemd gevoel neemt het over. Haar maag draait zich om. Haar zintuigen waarschuwen haar. Ze tuurt naar rechts. Tegen de stenen muur siert een kastje. Op de planken staan verschillende materialen, flessen met kruiden en magische stoffen. Langzaam kijkt ze naar links. Nog een kast met medische instrumenten en flesjes bloemen. feainnewedd... Fuck! Vesemir... Een paar handen glijden langzaam over haar been. In een flits opent ze haar ogen. Ze kijkt op en staart in een paar lichtblauwe, bijna witte ogen. Eskel...In een flits pakt ze zijn hand en rukt die van haar lichaam. "Wat de fuck", gromt Eskel. Zijn gezicht schreeuwt woede. Bijna moord. "Rustig nu prinses", grapt hij en steekt zijn andere hand op. Hij laat een naald zien met stikdraad. "Ik ben geen verdomde prinses", gromt ze binnensmonds. Eskel grinnikt geamuseerd. "Vanuit deze positie... zie je er zo uit" knipoogt hij. Freyalin gromt. Ze heeft zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld. "Waar is Geralt verdomme", vraagt ze slaperig. Een glimlach krult om Eskels lippen. "Waarom, ben ik niet goed genoeg", fluistert hij. Freyalin spot en komt rechtop zitten. Ze houdt de deken tegen zodat haar lichaam niet zichtbaar is. "Blijf verdomme van me af", blaft ze en duwt Eskel weg. Eskel lacht. "Ik probeer je alleen maar te helpen... prinses", grapt hij.Verbaasd hapt hij naar adem als ze hem in het gezicht slaat. Een rode blauwe plek kleurt zijn huid onder zijn linkeroog. Langzaam draait hij zijn hoofd naar haar toe. Woede flitst in zijn ogen. "Ik heb jouw verdomde hulp niet nodig", antwoordt ze. Eskel komt een stap dichterbij. Gealarmeerd steekt Freyalin haar hand op naar de jonge hekser. "Je kan misschien wat aardiger zijn voor de man die net je verdomde wond heeft gesloten", gromt hij. Onverschrokken kijkt ze in zijn ogen. "Waar zijn verdomme mijn kleren", vraagt ze. Eskel lacht ondeugend. 'Vesemir repareert ze.' Natuurlijk. Vesemir... Heeft die oude klootzak haar uitgekleed? Ze wist dat het een slecht idee was om hierheen te komen. Freyalin kijkt om zich heen. Wat is deze plek? Haar ogen vallen weer op de blauwe bloemen. Verbaasd kijkt ze naar hen. Alsof Eskel weet wat ze denkt zegt hij; 'Vesemir heeft die geplukt.' Freyalin sist. "Zeg tegen die ouwe zak stront dat hij het kan vergeten", gromt ze. Eskel snuift. 'Wat is er verdomme aan de hand met die vijandigheid? Je zou dankbaar moeten zijn, je bent hier een verdomde gast, weet je.' "Ik wilde hier überhaupt nooit zijn", antwoordt ze. Eskel observeert de jonge boze vrouw. Ze was heel mooi. Hij kan zichzelf nauwelijks beheersen. Maar waarom was ze zo boos, zo vijandig? Zo wantrouwend? Ze hebben zojuist haar leven gered. Opnieuw. Hij kijkt haar diep in de ogen. 'Als Geralt en ik er niet waren geweest, zou je nu dood zijn, kleine trut.' 'Moet ik je eraan herinneren dat ik het was die je heeft gered van de verscheuring?' Eskel snuift. "Daar ben ik tenminste dankbaar voor." 'Waarom zou je mij verdomme überhaupt willen helpen? Huh? Wat levert het jou op?' Eskel zijn ogen schieten wijd open. Opeens werd het hem duidelijk. 'Soms, prinses... helpen mensen je uit het goede van hun hart. Soms doen ze dingen voor je omdat ze het goed bedoelen.' "Niet in mijn wereld", antwoordt ze. Eskel doet een stap achteruit. Hij begrijpt haar vijandige houding ineens. "Welkom in onze wereld... prinses", grapt hij. Freyalin zucht diep. Ze beseft dat ze te veel heeft gezegd. Ze had hem niet zoveel over haar leven moeten vertellen. Ze kan hem niet vertrouwen. Eskel zucht diep. 'Bedankt. Dat je mij hebt gered.' Ze kijkt op naar de jonge Witcher, zijn gladde gezicht. Ze knikt. "Ja eh.. jij ook" mompelt ze. Het was niet gemakkelijk voor haar. Nooit eerder had ze redding nodig. Nooit eerder heeft iemand haar geholpen. Niet zoals dit. Niet gratis. Ze wilden allemaal iets van haar. Seks of geld. En als het niet een van hen was, moest ze iets of iemand vermoorden. Moet ze ze geloven? Natuurlijk niet. Vesemir had de bloemen klaar staan. Waarom anders zou hij haar helpen?! Ze waarschuwden haar genoeg voor hem. En toch. Nog nooit heeft ze zich zo verward gevoeld.Zwijgend komt Geralt de kamer binnen. Hij kijkt naar Eskel. Er verschijnt een bezorgde blik in zijn ogen. "Eskel" vraagt hij. Eskel heft zijn handen op. "Witte wolf hoeft zich geen zorgen te maken. Ze is helemaal van jou" grapt hij en loopt verder. "Hmm" zucht Geralt. Hij kijkt naar Freyalin. Ze lijkt in gedachten verzonken. "Freya" vraagt hij. "Freya" herhaalt hij. Langzaam draait ze haar hoofd naar hem toe. "Je kleren" zegt hij en geeft haar deze. Opnieuw zucht hij terwijl ze haastig het bundeltje uit zijn handen grijpt. "Wacht je op een show of zo", vraagt ze retorisch. Geralt bijt in de binnenkant van zijn kaak. "Draai je verdomme om", beveelt ze. Zacht grommend draait Geralt zich om. Eigenwijs wijf, denkt hij. Hij draait snel zijn hoofd om als hij haar hoort mopperen. "Het gaat goed met mij", roept ze terwijl hij weer voor zich uit kijkt. Ja, dat zal wel. Haar gezicht is bleek van de pijn. Hij ziet het in haar ogen. Waarom kan ze niet gewoon zeggen wat ze voelt? "Fuck" vloekt Freyalin terwijl ze van de tafel valt. "Freya" zegt Geralt haastig en wil haar overeind helpen. Daarbij grijpt hij per ongeluk haar borst. Als reactie slaat Freya zijn gezicht. "Verdomde shit Freya" gromt Geralt. "Stop met me aan te raken", roept ze en gaat op haar billen zitten. "Haal je verdomde handen van me af", gromt ze en duwt hem weg. "Ik wil je verdomme gewoon helpen", antwoordt Geralt pissig. 'Ik heb jouw verdomde hulp niet nodig.' Geralt kijkt haar aan. Zijn lippen gaan uiteen. 'Verdomme, vertrouw me eens Freya.' "Ik zal je nooit vertrouwen", sist ze woedend. Geralt zijn ogen wijd open. Zijn lippen gaan uiteen. Even lijkt het alsof hij stopt met ademen. Hij doet een stap achteruit. Haar woorden deden hem echt pijn. Waarom? Hij schudt zijn hoofd en loopt de kamer uit. Freyalin zucht diep. Ze wist het. Hierheen komen was een vergissing! Grommend trekt ze zich op de tafel. Een luide kreun ontsnapt uit haar lippen terwijl de spieren in haar been zich spannen. Waarom was Geralt zo aanhankelijk? Waarom kon hij haar niet met rust laten? Godverdomme Geralt mompelt ze diep in gedachten.Ze sluit haar vest en hinkt naar voren door het kasteel. Ze heeft geen idee waar ze heen gaat, of wat ze gaat doen. Ze heeft gewoon wat tijd nodig om na te denken. Haar gedachten gaan terug naar Geralt."Verloren" vraagt een bekende stem. Freyalin zucht voordat ze zich omdraait. "Fuck off, ik meen het." "En hier ben ik, denkend dat we vooruitgang hebben geboekt in onze vriendschap", grapt Eskel. Hij slaat zijn armen over elkaar. "Ik heb dit nu niet nodig", zucht Freyalin. Eskel grinnikt. "Je zegt ik haat je, maar het enige wat ik hoor is: neuk me." Freyalin snuift. "Ben je verdomd dom?" "Ah, ze speelt hard to get, dat is schattig." 'Eskel, je brengt me niet naar bed. Nooit.' 'Wie zei dat het op bed moest liggen?' Freyalin gromt zachtjes. Deze jonge hekser was impulsief, arrogant en vervelend. Maar op de een of andere manier amuseert hij haar. Vreemd genoeg lijkt ze zijn flirterige opmerkingen bijna leuk te vinden. Als ze boos is, wil ze meestal alleen zijn, of iets vermoorden. Maar sinds ze voet zette in Kaer Morhen lijkt het alsof ze een heel ander persoon is. Al haar gevoelens zijn vermengd. "Ik denk dat je de witte wolf zijn gevoelens hebt gekwetst", grapt Eskel. "Praat alsjeblieft niet meer tegen mij", kreunt Freyalin. "Is er nog iets dat je wilt dat ik doe dan prinses?" grinnikt Eskel. 'Noem me nog een keer zo en kijk wat er gebeurt.' Eskel lacht terwijl hij dichterbij komt. "Game on.. prinses", grapt hij.Sneller dan wie dan ook kan knipperen, grijpt Freyalin zijn paardenstaart vast. "What the fuck", gromt Eskel terwijl ze hem op de grond duwt. Hij blijft een paar seconden op handen en knieën zitten. Binnensmonds vloekend springt hij op, met zijn gezicht naar haar toe. "Als je nog een stap zet, ben ik niet verantwoordelijk voor mijn daden", waarschuwt ze. Eskel grijnst. "Je bent zo verdomd lekker als je boos bent", grapt hij. Freyalin kijkt hem in de ogen. Voor het eerst is ze zonder woorden. Haar woede haalt het beste uit haar. De afgelopen dagen was ze zo van streek, zo bezorgd, zo boos... En nu daagt Eskel haar nog een keer uit... Ze heeft een pauze nodig.Verrast kijkt Eskel op terwijl ze zijn kraag vastpakt. Hij klemt haar tussen zijn lichaam en de muur en kust haar diep. Hun kus gaat haastig over in een reeks hartstochtelijke en meer woedende kussen. Zijn handen glijden over haar lichaam terwijl haar benen zich om zijn rug sluiten. Freyalin hapt naar adem als Eskel zijn kamer binnenstapt en haar op tafel gooit. Hij trapt de deur dicht en trekt haar kleren eruit. "Als we betrapt worden, geef ik jou de schuld", fluistert hij terwijl hij in haar lichaam duikt. Haar adem stokt terwijl ze diep kreunt. "Ah fuck Eskel", roept ze uit terwijl hij haar verslindt.