YÜREKTEN GELEN

3. Bölüm

Merhaba aşklarım💗

Umarım beğenirsiniz,

🤍

İyi okumalar..

Bölüm şarkısı: Rojda: Çavreşe le 🎶

...

Behram'ın öfke dolu bakışları tüm konağı sarmıştı, kaşları çatık soluklamaya çalışırken gözleri amcamdan başkasını hedef görmüyordu.

"Behram.." diye fısıldadım. Birşeyler yapacağını biliyordum, engel olmak için çıkmıştı bu fısıltı dudaklarımdan.

Bakışları beni buldu, benden sonra tüm aile bireylerine teker teker baktıktan sonra hızla yanıma yürüdü.

Kolumu sertçe yakaladı, konağın girişindeki arabasına doğru sürüklüyordu beni.
Bu kez gerçekten sürüklüyordu, beni zorla götüreceğini anlamış olan annem kardeşimle peşimizden koşmaya çoktan başlamıştı.

"Bırak kızımı!" Diye bağırıyor, ama ne yazık ki annem ve kardeşlerimden başka kimsenin kılı kıpırdamıyordu.
"Abla!" Bağırışlar kulağımda çınlıyor, bir yandan da ben tırnaklarımı Behram'ın koluna geçiriyordum. Fakat işlemiyordu.

Behram kapının sonuna gelince durdu, beni de yanında tutup tekrar amcamlara döndü bedenini. "Birdaha Dilda bu eve gelmeyecek! Benim kardeşim nasıl gittiyse, Dilda da öyle gelecek!" Demiş ve beni arabaya sürüklemeye devam etmişti.

Arabaya bindirilmeden son bir kez arabanın camına vuran anneme gitti harelerim, beni yanında tutmak için çırpınıyordu. Bağırışları hâlâ tükenmiyor elinden geleni yapıyordu.
Sonra amcamlara baktım, onlar ise olduğu yerde kas katı kesilmiş sanki dizi oynuyor gibi izliyorlardı.

Behram'ında arabaya binmesiyle gözyaşlarım artık bir fayda etmiyordu.

Gitmeden önce gördüğüm tek şey, Aram abim'in ve Dilruba'nın annem'i ve kızları içeri koyma çabasıydı.

İlerledikçe annemler gözden kayboluyordu, konaktan uzaklaşınca yaşlı gözlerim küçük bir kız çocuğu gibi bakmıştı Behram'a.

"Behram ne olur, insan gibi konuşup halledelim. Hem benim ne suçum var, beni yanında tutunca herşey düzelecek mi sanıyorsun!"

Lafımı bitirmemle Behram sinirle direksiyona vurdu, lafımı bölmeme yardımcı olan bu hareketi birdaha konuşturamamıştı beni. "İnsan gibi konuştukta ne oldu, sonuç yine aynı değil mi!" Diye kükredi adeta. Apaçık belli olan siniri beni daha çok korkutuyordu.

"Nereye gidiyoruz, nereye götürüyorsun beni!" Diye yanıt verdim kükreyişine, ama ne yazık ki sorduğum bu soru cevapsız kalmıştı.

...

Bütün yol benimde Behram'ında sessizliğiyle geçmişti. Suskun suskun sağ koltukta oturmaya devam ediyordum, gideceğimiz yere kadar.

Dakikalar sonrasında bir konağın önünde durduk.

Konağın kapı yanı duvarındaki koca yazı dikkatimi çekti.