" ဟန်ဘင်းဟျောင်း "
ရုတ်တရက် ဆန်စွာ ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့ အနေအထားတစ်ခုမို့ အားလုံးငြိမ်သွားကြတယ် ပြီးမှ သူနာပြုမလေးက
" အာ ဆရာ နှောက်ယှက်မိပြီ ထင်တယ် ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ် "
ပြောပြီး တံခါးပေါက်ကိုပိတ်ကာ ထွက်လာခဲ့တယ်
ဟန်ဘင်းလဲ တူတူလိုက်လာခဲ့တယ် ဒါပေမဲ့
" ဆရာမလေး အရင်သွားနှင့်နော် ကျွန်တော်လုပ်စရာလေးရှိသေးလို့ "
" ဟုတ်ကဲ့ရှင့် "
သွားနေရာကနေ ရပ်လိုက်ပြီး ခြေလှမ်းများက ခုနက အခန်းဆီသို့သာ မူတည်လျက်
* ဝုန်း * (တံခါးပေါက်ကို စောင့်တွန်းလိုက်သည် )
" အားတော့နာပေမဲ့လေ ကျွန်တော် ဆရာ့ကို ခန ခေါ်သွားပါရစေ "
" မရပါဘူး ဟျေောင်းက ကျွန်တော့်အပိုင် ခင်ဗျားက ဘာ၀င်လုပ်တာလဲ ကျွန်တော့်အခန်းထဲကို ထွက်သွားဗျာ "
" ဂွန်းနူကီ မရိုင်းရဘူးလေ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဟင် ဟန်ဘင်းဟျောင်း "
" ကျွန်တော်အားတော့နာပါတယ် ဒါပေမဲ့ "
ဟုဆိုကာ လက်ကို အတင်းဆွဲ၍ ခေါ်သွားတော့သည်
မက်ချူးလေးလဲ ဘာမှန်းမသိ ဆွဲခေါ်ရာနောက် တရွတ်ဆွဲလေးပါသွားသည် ~~
ကားပေါ်ထိ ရောက်သည့်တိုင် လက်ကို မလွှတ်ပေးပဲ အတင်းဆွဲညစ်၍ ကိုင်ထားသည့်အတွက် မက်ချူး လက်မှာ နာလွန်း၍ သွေးခြေများပင်ဥ လောက်အောင် ရဲလာသည်
* အ့ *
မက်ချူးဆီက အသံလေးကြားမှ ဟန်ဘင်း သတိ၀င်လာသည်
နမ်းနေတဲ့ မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရတော့ လူက ပူထူပြီး ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားတာ မက်ချူးဆီက အသံလေးကြားမှ လူက အသိပြန်ကပ်လာတာ လက်ကလေးတွေများ ရဲလို့ ကျွန်တော်အားဘယ်လောက်ထိအောင်တောင် ထည့်ပြီး ဆွဲလာတယ်မသိဘူး
အောက်ကို ငံု့ကြည့်တော့ မျက်ရည်လေးတွေ ၀ဲလို့ ကျွန်တော့်ကိုပြန်ကြည့်လာတယ်
YOU ARE READING
Rose 🌹
Fanfic[Zawgyi] ၾကမ္းတမ္း ခတ္ထန္စြာ ေနတတ္ေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္....... ထိုလူငယ္ေလး၏ ေနာက္ကြယ္က ဘဝႀကီးသည္ မည္မွ် ၾကမ္းတမ္း၍ ဤသို႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေကာင္ေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သနည္း ..... ထိုလူသားငယ္၏ ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ ေလာကသဘာဝ၏ ထုစစ္မႈေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေက...
