Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mugen Treni
Çok geçmeden İnosuke de bir yere çöküp ağlamaya başlamıştı. Sanki İnosuke'nin göz yaşları doğarken bile akmamış gibi hisseden arkadaşları, onu hiç ağlarken görmemişti. Hoş, bu gece beklemedikleri daha çok şeyle karşılaşacaklardı.
"Bize neden hiçbir şey anlatmadın?"
"Muhtemelen ölü kardeşimden bahsedip kendimi acındırmamı mı bekliyordun Kompachiro?"
"Şunu bir başından anlat da rahatlayalım." Dedi Zenitsu. İnosuke onu çok sevmezdi, kendisi de ondan haz etmezdi ama böyle bir durumda onu yalnız bırakacak da değildi. İşin içinde aile vardı sonuçta. İnosuke, istemeye istemeye anlatmaya başladı.
Flashback
"Ben ava çıkıyorum!" diye seslendi kız.
"Domuz vurursan seni keserim!"
"Ben de seni seviyorum oni-chan!"
İnosuke, işaret parmağı ile orta parmağını kaldırıp ona asker selamı verdiğinde kız dağdan indi. İnosuke de, yapacak bir işi olmadığından odun sepetini sırtlayıp dışarı çıktı. Yaz aylarıydı, bu yüzden üzerine ceket almasına gerek yoktu. Ceketi de yoktu zaten.
Son zamanlarda kasabadakiler de ara ara gelip ormanı kestiklerinden ağaçlar eskisi kadar sık değildi ancak yine de çok fazlalardı. Bu yüzden odun bulması zor olmuyordu. Kız kardeşinin işinin uzun sürmemesini umuyordu çünkü mağarayı boş bırakmıştı. Birkaç dağcının gelip de ellerindeki zaten az olan eşyalara el koymasını istemezdi.
Geri döndüğünde güneş çoktan batmıştı. Gördüğü ilk şey kapının girişindeki bir sepet içinde iki-üç tane karnına ok batırılmış tavşan ölüsü ve boş bir ok kılıfı idi. Katsuki oklarına çok değer verir ve onları asla attığı yerde bırakmaz, geri toplardı. Neden hep dolu olan kılıf şimdi bomboştu?
Etrafına bakındığında kız kardeşini göremedi. Duvara saplanmış birkaç ok ve geçen yıl bir köylüden çaldıkları devrilmiş kazanı gördüğünde Katsuki'nin durumunun iyi olmadığını anlaması için düşünmesine bile gerek yoktu. O kazanı iki kişi zor taşıyorlarken nasıl o sıska kız bunu tek başına devirebilirdi?
"Katsuki!" Diye seslendi mağaranın içine, ancak duyduğu tek şey kendi sesinin yankısıydı. Koşarak mağaradan çıkıp dışarıya bakındı, karanlık olan orman kız kardeşini bulma konusunda ona hiç yardımcı olmuyordu. "Katsuki!"
"Sesimi duyuyor musun!?"
"KATSUKİ!"
Ama o, hiçbir seslenişine yanıt alamamıştı.
Günümüz
"İnosuke..." Dedi Tanjiro hüzünle. "İblis avcısı olmanın asıl sebebi o gün dağda karşılaştığın avcıya meydan okuman değildi, değil mi?"
