Hunter x Hunter Anime Sequel Fanfiction

Rozdział 1: Gwen

Gdy tylko urocza dziewczyna z długimi ciemnobrązowymi włosami i niebieskimi oczami weszła do kościoła ze swoim białowłosym starszym bratem, przewróciłam oczami z irytacją. Oczywiście, dwójka rodzeństwa Zoldyck musiała wpaść na pomysł pojawienia się w moim mieście akurat wtedy, gdy od tygodnia postanowiłam przestać prześladować moją biologiczną rodzinę i ich przyjaciół, jakbym kompletnie oszalała.

Ging i Gon Freecss, obaj profesjonalni łowcy z niesamowitymi umiejętnościami i wyjątkowo dużymi kręgami przyjaciół, dzielili ze mną kilka genów, nawet jeśli nic o tym nie wiedzieli. Ja sama dowiedziałam się o tym prawie cztery lata temu. Mniej więcej w tym samym czasie, gdy zostałam przygarnięta jako sierota przez siostry z tego zgromadzenia kościelnego.

Gwendolyn Freecss ochrzciła mnie i od tego czasu było to w moich osobistych aktach. Nie żeby Ging miał jakikolwiek udział w moim stworzeniu. W rzeczywistości nikt nie mógł go winić za to, że o mnie nie wiedział. I w jakiś sposób cieszyłam się, że Gon w końcu spotkał go nieco ponad rok temu.

Do dziesiątego roku życia dorastałam w tej samej instytucji, w której zostałam stworzona. Zespół pięciu najbardziej utalentowanych naukowców w dziedzinie genetyki i technologii klonowania połączył siły, czerpał fundusze z podziemia i pracował nad projektem stworzenia idealnego elitarnego żołnierza. Do tej pory, po incydencie z Mrówkami Chimera, takie testy zostały prawdopodobnie przeniesione do pięciu tysięcy kokonów, które znaleźli w zamku East Gorteau, ale w tamtym czasie byłam absolutnym światłem nadziei.

Wybrali DNA Ginga, ponieważ pochodził z linii bardzo utalentowanych użytkowników nenu i miał pewne niezwykłe zdolności, ale równie dobrze mogli trafić na innego silnego Łowcę. Prawie na pewno nie zaatakowali go ani świadomie nie wytropili i nie ścigali. Szczęście i przypadek odgrywały dużą rolę. Gdzieś zgubiony włos lub szklanka, z której pił, a oni ukradli jego kod genetyczny i stworzyli mnie na jego podstawie.

Musiałam przejść rygorystyczny trening. Walka wręcz z użyciem i bez użycia Nen, walka na dystans z użyciem mojego Nen, kontrola aury, ciche poruszanie się, szpiegowanie, znajdowanie i obserwowanie celów przez długi czas. Siła fizyczna i psychiczna oraz zdrowie były ważne, podobnie jak inteligencja, zdolności strategiczne, lojalność i tak dalej. Ściśle mówiąc, byłam szkolona wojskowo, a ponieważ eksperymentowano na mnie, gdy zostałam stworzona, od początku miałam pewne zalety. Na przykład, miałam wyjątkowo wyostrzone zmysły, które mogłam kontrolować. Moją wolą mogłam wyostrzyć oczy, uszy lub węch, dzięki czemu mogłam idealnie dostosować się do odpowiednich sytuacji. Nauczyłam się całkowicie ukrywać swoją obecność, kontrolować puls i bicie serca, a czasem nawet przestawać oddychać na jakiś czas. No i oczywiście starano się wpoić we mnie jak najwięcej aury i mocy Nen, dlatego w tej dziedzinie również byłam ponadprzeciętna i uczyłam się znacznie szybciej niż byłoby to normalne czy zdrowe. Do tego dochodziła zwiększona inteligencja. Mój mózg pracował szybciej i wydajniej w sytuacjach bojowych lub podczas pościgów, dzięki czemu zazwyczaj instynktownie podejmowałam właściwe decyzje. Przez większość czasu mogłam w stu procentach polegać na swoim przeczuciu, intuicja bardzo rzadko mnie zwodziła.

Ale oczywiście stało się jasne, że nic i nikt na tym świecie nie jest doskonały. Tak było w moim przypadku, gdy otrzymałam pierwszy prawdziwy rozkaz, który nie był częścią szkolenia. Zostałam zabrana do pokoju, w którym więzień siedział związany i zakneblowany na krześle. Ze strachu mężczyzna już się zmoczył, jego oczy były ogromne. Łzy i smarki spływały po jego zniekształconej twarzy i prawie się nimi dławił.

"Zabij go!" - rozkazał mój instruktor. Bezlitosny były żołnierz, który teraz dostawał dużo pieniędzy za zamknięcie się i bycie moim trenerem w tym programie. Nigdy mnie nie lubił i uważał, że zamiast tego powinni stworzyć chłopca.