ACIMASIZ

Hilal Özgüven

Ben Hilal 19 yaşındayım hayatın zorluklarına rağmen başımı dik tutan o kadın annem bir Türk babam ise bir Almandı.

Babamı hiç tanımadım beni annem büyüttü,beni tek seven annemdi. Aslında tüm acılarım yedi yaşımda başladı. Diğer çocuklardan biraz farklıydım ,sessiz ve hiç konusmazdım. Çok zorbalığa uğradım,Tacize uğrarken annem sayesinde kurtuldum.

Babam ise bizi bırakıp giden o adam yani Thomas Stern bir ressamdı annemin anlattığına göre birbirlerini çok seviyorlardı ama birgün babam evi terk etmişti o zamanlar ben daha beş yaşındaydım.Kaç defa intihar etmeyi denedim ama olmadı annem için yapamadım belkide korkuyordum o kadar acı çekiyordum ki ne yapacağımı bilememiştim.

12/10/2018
Annemi bugün saat 23.35'de kalp krizi nedeniyle kaybettim.Hayatta tek tutunduğum dalda yoktu artık ne yapacağımı bilmiyordum ama annemsiz bir hayatı yaşayamayacağımıda biliyordum kendimi bir anda bir uçurumun kenarında buldum yapabilecek miydim peki? Annemsiz bir hayat benim için hayat değildi ki. O an karar verdim işte uçurumdan atlıcaktım, zaten sadece annem için yaşıyordum, tam atlıyacaktım ki bir ses duydum bir motor sesi, heryer karanlıktı göremiyordum sonra biri yaklaştı, benim gözlerimin içine baktı benim yeşil gözlerim onun masmavi gözleriyle buluştuğunda kalbim hızlıca atmaya başladı neden atıyordu ki şimdi? Masmavi gözleri sanki bir deniz gibiydi öyle güzeldi ki.

Sonra bı anda bana doğru yaklaştı ;

"İntihar kaçmak için bir yoldu ama güçlü insanlar kaçmayı değil savaşmayı seçerdi." dedi. Sonra bana bir soru sordu;

"Savaşmayı mı yoksa kaçmayı mı seçersin". dedi.

Peki ben kaçmayı mı yoksa savaşmayı mı seçecektim annem olsa ne yapardı peki? annem herşeye rağmen beni tek başına büyütüp dik durmuştu annem olsaydı kaçmayı değil savaşmayı seçerdi diye düşündüm ve karar verdim artık emindim savaşacaktım adaleti sağlamak için savaşacaktım bana yapılan herşey için intikamımı alacaktım,annem için yapacaktım.

Ona doğru baktığımda bana bakıyordu saçları sarıydı gözleri hafif çekikti eşsiz bir güzelliği vardı. Onunda derdi var gibiydi aslında, sormakta çekiniyordum ama bu adam hayatımı kurtarmıştı. Bunları düşünürken adam bı anda elimden tuttu ve beni uçurumdan uzaklaştırdı kalbim hızlıca atmaya başladı neler oluyordu bana böyle.
Sonra bi anda konuştu; "Ne seçtiğini hissettim, ne yaşadığını bilmiyorum ama sen savaşmayı seçtin değil mi?"dedi.

"Evet"dedim
"Nerden anladın peki"
diye sordum.

Bana baktı ve "Gözlerinden" dedi o an sanki durmuştu. ve devam etti "Gözlerindeki o intikam ateşini gördüm"dedi.
Adını bile bilmediğim bu adam bende, çok büyük bir etki bırakmıştı, ama kimseye güvenmemem gerektiğini on yedi yaşımda öğrenmiştim.