Sıradan hayatımın sıradan bir gününe gözlerimi açtım. Saate baktım, saat daha 07.37 bizimkiler hala uyuyor olmalı.
Yataktan kalktım, her zamanki gibi ilk işim perdeyi aralamak oldu. Gözlerim sabahın ilk ışıklarıyla buluştu. Haziranın 7'sinde olduğumuz için havalar yavaş yavaş ısınmaya başlamıştı. 17 yaşımda hayatımın bu kadar boş geçmesine üzülüyordum.
İzmirin bir Lisesinde okuyorum. Annem, babam ve abim emre ile yaşıyorum. Hayatım okula gidip gelmekle, boş zamanlarımda kitap okumakla, resim çizmekle geçti ve hala öyle devam ediyor. Hayallerimi desem bende bilmiyorum...
Pencereyi açıp derin bir nefes aldım. Bu kokuyu seviyordum, çam ağaçları ve toprak kokusunun karışımını. Aslında ben doğayı seviyordum. Doğal olan herşeyi seviyordum.
Aklım dün gece ki okuduğum kitapta kalmıştı. Tam kitaplığıma yönelirken bir ses duydum. Sanki birileri evin içinde yürüyordu. Herhalde annem uyandı dedim.
Tam kitabı elime alacakken
bir ses, bir silah sesi ve ardından bir ses daha ve bir tane daha,
yutkundum olduğum yerde dona kaldım. Ne kıpırdayabiliyordum ne de mantıklı düşünebiliyordum.
Sesler o kadar netti ki beynimde o ses tekrar yankılanıp duruyordu.
Ağır adımlarla odamın kapısına yöneldiğimde içimden lütfen bizim evden gelmemiş olsun diye sayıklıyordum. salona geçtiğimde yalvarmamın ve yakarmamın boşuna olduğunu o kadar iyi anladım ki asla unutmayacaktım...
gördüğüm manzara karşısında dehşete düştüm.
Annem, babam ve abimin yerde kanlar içinde
yattığını gördüm.
Ayakta duramıyordum. Boğazımda
bir düğüm oluşmuştu, yutkunamıyordum. Gördüklerimi hazmedemiyordum. Ya da inanmak istemiyordum.
Sahi inanmak istemesem, her şeyi geriye alabilir miydim ki ?
İnanmak istemesem, hiçbir şey olmamış gibi devam edebilir miydim hayatıma ? Hiç sanmıyorum !
Komşuların eve girmesi, ambulansı aramaları bir olmuştu.
Bense öylece durup hazmetmeye çalışıyordum. Birileri bana sesleniyordu ama duymuyordum. Hiçbir şey düşünemiyordum.
Sanki bütün sesler susmuş, dünya yok olmuş. Kalan enkazdan bir tek ben sağ çıkmıştım...
Hiçbir şey duymuyor, görmüyordum
En son hatırladığım şey
Salondaki manzara, yere düşüşüm
Ve gözlerimin kapanışı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son Gözyaşı
Mystery / ThrillerHayatımda her zaman yaptığım gibi bir umut ışığı aramak oldu. Annem bana evde ekmek kalmadı dediğinde ben belki biraz vardır diye "hiç mi?" sorusunu hep sorardım ve yine yaptım. Belki bir kişi yaşıyordur diye, "hepsi mi?" diye sordum. "hepsi...
