Karanlıktaki ışık

8- Voleybol

               >>>>>>>>>>  🌙  <<<<<<<<<<

Gözlerimi yavaşça açmıştım.
Biraz başım ağrıyordu
ilaç içsem geçerdi.
Yavaşça ayağa kalktım ve
olanları hatırlamaya çalıştım.
Dün ki olay Ayaz'ın beni
kurtardığı.
Yavaş adımlar ile aşağıya
indim. Abim beni görüp hemen
yanıma geldi ve bana sarıldı.

- Abicim nasılsın?

- İyiyim abi bu arada.

Abim bana soran gözler ile baktı.

- İyi ki doğdun gerçi
elimde bir hediye yok.

Abim bana bakıp içten bir
tebessüm etti.

- Yoo kim demiş hediyemin olmadığını.

- Nasıl yani?

- Bu hayatta bana edilen en güzel
hediyesin abicim.

- Ya abi!

Ben de abime sarıldım.

- İyi ki varsın abi.

- Sen de Kiraz.

Annem yanımıza geldi.

- Kiraz kızım iyi misin?

- Evet anne iyiyim.

Annem de kollarını açıp bana büyük bir sevgi ile sarıldı.
Babam geldi o da bize sarıldı ve sonra abim de sarıldı.
Ne güzel bir şeydi insanın ailesi
ile birlikte olmak.
Mutlu, huzurlu, şefkat dolu ve
sıcacık bir yuva gibiydi aile.
Umarım hep böyle olurduk.

- İyi ki varsınız.

- Sen de Kiraz sende...

Sonra kahvaltımızı yaptık babam
erkenden hastaneye gitti
annem ise bağışta bulunduğu
yetimhaneye gidecekmiş.
Abim beni okula bırakacağını söyledi.
Daha okulun başlamasına vardı.
Annemler gidince görevliler sofrayı
topladılar.
Abim ile ben salona oturmaya
geçtik.

- Kiraz bugün ne yapacaksın okulda?

- Yani ders çalışacağım. Okulda
ne yapabilirim ki?

- Abicim seninle de muhabbet edilmiyor ha!

- Ya tamam abi. Beden dersi var son saatler voleybol oynatır hoca
büyük ihtimal.

- O zaman ben gelirim seni izlemeye.

- Senin okulun var.

- Son saat boşmuş hoca rahatsız olduğundan erken çıkacağız.

- Tamam abi gel izle de kardeşinin
ne kadar profesyonel olduğunu
gör.

- Maşallah ne kadar mütevazısın!

- Evet öyleyimdir.
Hadi artık okula gidelim abi.

- Emredersiniz küçük hanım.

Sırt çantamı alıp abim ile arabaya geçtik.
Abim arabayı okulun bahçesinde durdurdu.