Kimsesiz

4.İki Kimsesiz Kız Çocuğu

8 yıl önce;

"Dilin yok mu senin?"

Sustu Deniz. Başını eğdi, konuşmak istemiyordu işte. Niye zorluyorlardı?

"Dilsiz bu galiba, biraz da salak." diyerek güldü çocuk. Gözleri doldu Deniz'in. Her stres olduğunda yaptığı gibi parmaklarıyla oynamaya başladı.

"Kimsesiz olunca böyle oluyor herhalde. Ezik ve dilsiz."

"Ben kimsesiz değilim."diye mırıldandı Deniz. "Annem var benim."

"Hani nerede annen?" Çocuk, üzerine yürüdü kızın. Sınıfında bu kızı istemiyorlardı.

"Bak etrafına, nerede annen?!"

Dudakları titredi kızın. Geri geri gitti. "Gelecek."dedi sadece. Gelecekti, söz verdiyse gelirdi. Gelirdi değil mi?

Kahkaha attı diğer çocuk. Kızın beline uzanan uzun saçlarını kavradı ve çekti. Deniz acıyla inleyip acıyan saç diplerini tuttu. "Bırak!"

"Gelmeyecek."dedi ve yere itti Deniz'i. Deniz, dizlerinin üstüne düştü. Soyulan derisi canını yakıyordu. Kanayan diz kapaklarını tutup ağladı.

"Senin annen bile istememiş,"dedi ve Deniz'in kalbini parçalara ayıracak o cümleyi kurdu. "Biz mi isteyelim?"

Ağlaması şiddetlendiğinde, düşündü. Haklılardı. Annesi bile istememişti onu, onlar niye istesin ki?

"İstemeyin tamam,"dedi Deniz hıçkırarak. "Görmezden gelin beni, niye böyle yapıyorsunuz?"

"Çünkü sen,"dedi ve bir adım attı çocuk. "Kimsesizsin."

Deniz, bir kere daha hissettiği gerçekle gözlerini yumdu. Yapayalnızdı. Etrafına baktı. Kimse yoktu.

"O yalnız değil!" Bir kız çocuğu... Güzelliği duru, teni aydan, gözleri orman...

"Kimsesiziz biz belki evet."diyerek başını salladı kız. Güldü. "Ama yalnız değiliz. Birbirimize sahip çıkmasını biliriz."

Deniz'in yanına eğildi. Uzun, bal rengi saçları öne doğru savruldu ama umursamadı. "Gel, kardeşim." Kardeşim kısmını üstüne basa basa söylemişti. Deniz burnunu çekti ve kızın uzattığı elini tuttu.

"Eğer bir daha ona bir şey yapmaya kalkarsanız, bütün okula rezil ederim sizi! Bu arada müdür sizi odasında bekliyor." Dedi ve keyifle güldü. Üç çocuk birbirine baktı ve koşarak müdürün yanına gitti.

"Sen,"dedi Deniz titreyen sesiyle. "Kimsin?"

"Adım Duru sulu göz. Senin ne bakalım?"dedi sevecen bir tavırla.

"Deniz." İlk defa, annesi dışında birinin kendisine Deniz demesini istemişti.

Yalnız değildi...

"Memnun oldum Deniz. İyisin değil mi?"

Başını salladı yavaşça. "Müdür seninle de konuşmak istiyor. Ama istersen biraz sakinleşince gidelim."

Yine başını salladı. Duru, kendini abla gibi hissetmişti. O da kimsesizdi. Kimsesizler kardeşti zaten, değil mi?