Kimsesiz

Giriş

Medya: Deniz

"Yine mi ağlıyorsun?"

Gözlerimden süzülen yaşları silmedim. Varsın aksınlardı, hep akarlardı zaten.

Hep ağlardım ben. Ama hep sessiz ağlardım.

Acıyan yaralar sessizdir.

"Yine mi soruyorsun?"dedim çatallı sesimle. Her zaman ağladığımı görür, aynı soruyu sorar ve hiçbir şey demeden giderdi. Alışmıştı sürekli ağlamama. Kimdi, onu da bilmiyordum zaten.

"İnsan, bazen kötü şeyler yaşar. Ama geçer, hep geçer."

Gülümsedim. Bazı yaralar geçmezdi.

Başımı duvara yaslayıp, ay ışığına baktım. Ay, dostumdu benim. Her gece ağlarken içimi döktüğüm, beni bıkmadan dinleyen tek şeydi. Ne komik, beni duyuyor mu, onu bile bilmiyordum.

"Adın ne?"dedim her zamanki sorumu sorarak.

"Genelde, Deli derler."

"Ah, takma adını değil, gerçek adını soruyorum. Sanki kimlik numaranı bulacağım."

"Ben kimseye güvenmem."

"O halde, neden her gece yanıma geliyorsun?"

"Öylesine."diye mırıldandı. "Peki sen, neden her gece ağlıyorsun?"

"Öylesine."dedim onun gibi. Hıçkırdım, sesim o kadar kısık çıkmıştı ki ben bile zor duymuştum.

"Ne yaşadın, ne yaşıyorsun bilmiyorum ama, anlatmak istersen de buradayım, Ay Işığı."

Bana hep ay ışığı derdi.

Sebebini sorgulamazdım, deliydi sonuçta. Sert sesi, ay ışığının düştüğü kıvrımlı kirpikleri vardı ama yüzünü hiçbir zaman tam anlamıyla görmemiştim.

"O halde, Deli'nin gitme zamanı geldi."

"Ve kimsesiz, yine yalnız."dedim gülerek. Kaşları çatıldı, ama biliyordu. Her zaman yalnız olduğumu biliyordu.

"Ben varım."

"Kim olduğunu bile bilmiyorum." dedim sinirle.

"Ne anlamı var ki? Kim olduğumu bilsen de bilmesen de, ben hep varım."

"Teşekkürler, Deli."diye mırıldandım. Evet, gerçekten de yanımda olan tek kişi oydu. Bunu inkar edemezdim.

Kısa bir sessizlik olduğunda, adım sesleri uzaklaştı ve ben kimsesizliğimle baş başa kaldım.

Aklımda tek bir soru vardı, ben kimim? Gerçekten, kimdim ben?

Kısaca anlatayım, babam beni hiçbir zaman istememiş, kabullenmişti. Çok güçsüz olduğumu söyler, beni kızı olarak kabul etmezdi. Babam bile, kimsesiz derdi bana. Annem, babama aşkından ses çıkarmaz, bana ne yapsa göz yumardı. 7 yaşındayken de yetimhaneye bırakmıştı annem beni. Babam istediği içinmiş...

Annem beni buraya bıraktıktan sonra istisnasız her gece, ağlamıştım burada. Deli, 12 yaşımdan beri ben ağlarken yanımda duruyordu. Erkek olduğunu biliyordum, kız ve erkek yurdu ayrıydı, kaçıyor olmalıydı. Neden yaptığını bilmiyordum, kim olduğunu bilmiyordum ama yine de ona minnet duyuyordum.