Rüyada mıyım? / AİLE KURGUSU

3.Bölüm

Medya: Anıl Kaya

Hastanede uzun beklemeler ardından nihayet eve gelebilmiştik. Hayat yavaş yavaş kendine gelmeye başlamıştı. Yaşadığı olayları sanki daha yeni idrak ediyordu.

İdrak ettiği her olaya tiz bir çığlık bırakıyordu. Aysun Hanım ise Hayat'a hâlâ sıcak anne gülümsemesi ile bakıyordu. Tabiki 17 yıllık kızlarını bir çırpıda silmemişlerdi.

Hayat'ı zaten bu yüzden kıskanmıştım. Onu bunca yıl büyüten ailesi öz kızları için diğer kızlarını bırakmamıştı.

Ama benim ailem bir çırpıda yok saymıştı beni. Eve geldikten sonra onlara bir sürü mesaj bırakmış, aramıştım fakat bir dönüş alamamıştım.

Şimdi ise odamda oturmuş beni çağırmalarını bekliyordum. Akın beni kardeşi olarak kabul ettiğini göstersede Miraç bir o kadar benden nefret ettiğini göstermişti.

Ahlat Beye, Hayat'ın benim yüzümden intihar ettiğini söylemişti. Açık açık benim bu evde neden olduğumu sorgulamıştı. Ahlat Bey ise Miraç'ın sinirlerinin bozuk olduğunu ve dediklerini kafama takmamam gerektiğini binlerce kez vurgulamıştı.

Aniden kapıya biri vurmuştu. Daha fazla beklemeden ayağa kalkıp toparlandım ve kapıya doğru yürümeye başladım. Kapıyı açtığımda karşımda Aker duruyordu.

"Bir şey mi oldu Aker?" Nolur bir şey daha olmasın kaldıramam.

"Yok abimler geldi de seni çağırmak için gelmiştim."

"Hep bir yerlere beni sen çağırıyorsun, yarın akşam kafeye gidelim mi? Telafi etmiş olurum." Küçük kardeşime ben adım atmıştım. Nasıl ben abilerimden bir adım bekliyorsam Akerinde benden beklediğini düşünmüştüm.

"Gerçekten mi? Tabiki olur." Sempatik çocuktu eve geldiğim gibi kanım kaynamıştı. Beraber merdivenlere ilerlemeye başladık. İçimde garip bir heyecan vardı. Acaba nasıl insanlardı?

Aşağı kata indiğimizde herkes salonda oturuyordu Akın, Miraç ve Hayat'ı zaten tanıyordum ama tanımadığım daha 3 tane çocuk duruyordu. Bu çocuklar biraz olsun Akın ve Miraçdan daha genç duruyordu.

"Hoş geldin kızım gel otur." Kazamız mübarek olsun gencolar haydi bismillah. Küçük küçük adımlarla yanlarına ilerledim. Görüş açıma ilk Hayat girmişti. O kadar yorgun duruyordu ki burda ne işi vardı anlamamıştım.

"Şey Hayat iyi misin?" Sorduğum soru ile kafasını yukarı kaldırıp bana bakmıştı. İlk 2 dakika öylece durmuştu bende cevap vermiyeceğini sanıp ilerlemeye başladım. O sırada biri adımı zikretmişti.

"Nisa!" Arkama döndüğüm zaman Hayat ayakta duruyordu ve hiç beklemediğim şekilde bana koşarak sarıldı.

Salonda herkes sessiz bir şekilde bize bakıyordu. Bende kollarımı Hayat'ın beline sarmıştım ikimizde öylece salonun ortasında duruyorduk.

Hayat'ın kulağına sessizce fısıldadım. "İyi misin Hayat?"

"Hayır Nisa değilim hemde hiç iyi değilim." Tahmin etmek zor değildi Hayat gerçekten hiç iyi değildi. "Beraber odana gidelim mi Hayat?"

Hemen kafasını iki yana salladı. "Hayır Nisa abilerin ile tanışman lazım." Akın ve Akerden sonra beni bu aileye kabul eden kişi Hayat olmuştu.