Όταν μου είπαν Αϊ στο Διάολο

Ρε Άιντε Μου Στον Διάολο

Μια μέρα μου είπαν Αϊ στο Διάολο και πήγα.

Δεν θυμόμουν πως λένε το ποτάμι για τον άλλο κόσμο, οπότε μου πήρε λίγο μέχρι να το βρω. "Γειά σου ψυχούλα μου" είπε αυτός που υπέθετα ήταν ο Χάρος από την βάρκα του. "Ορίστε;" απαντάω "Ψυχούλα; Εγώ; Πάει καιρός από τότε". "Πούθε πας και ποιον γυρεύεις" με ρώτησε. "Κάποιος με έστειλε στον Διάολο και είπα να έρθω να πω ένα γειά". "Ζωντανός είσαι" ρώτησε σχεδόν έκπληκτος "Έχω κι αν έχω δει νούμερα τόσες χιλιετίες, ζωντανό να θέλει να πάει στον Διάολο, δεν έχω". "Θα με πας απε..." δεν πρόλαβα να τελειώσω την ερώτηση μου.

"Χάααααααρη! Ουυυυυυυ!". "Που να σε πάρει ο Διάολος" είπε ο Χάρος μέσα από τα δόντια του. "Τι θες ρε Ερμή πάλι, προσπαθώ να κάνω μπίσνες εδώ". "Είπα να περάσω να πω ένα γειά! Τι δεν έπρεπε;" για χαμάλης των θεών πολύ χαρούμενος ο Ερμής, μπράβο!

"Έφερες καμία ψυχή τουλάχιστον να βγάλουμε μπαγιόκο;" ο Χάρος πρέπει να τον συμπαθεί πολύ τον Ερμή. Αν κρίνω από την έκφραση αηδίας και μίσους, ναι, ναι κολλητοί είναι.

"Όχι! Δεν ψοφάνε σου λέω" απάντησε ο Ερμής. "Οκτώ δισεκατομμύρια άνθρωποι· και θες να μου πεις· ότι δεν πέθανε κανένας. Ρε σε ποιον τα πουλάς αυτά;"

Εκεί αποφάσισα να διακόψω το καυγαδάκι. "Συγνώμη που ενοχλώ αλλά έχω και σε έναν Διάολο να πάω". "Α ναι συγνώμη ρε παιδί μου με το μπασμενο από εδώ, σε ξέχασα" μου απάντησε. "Έμπα μέσα και θα σε πάω".

Μπήκα στην βάρκα και ξεκινήσαμε το, για κάποιο λόγο, μονόωρο ταξίδι μας, τουλάχιστον έμαθα και κάποια πράγματα για εκεί που πήγαινα.

Κάπου στα σαράντα λεπτά φτάσαμε σε κάτι διόδια. "Είναι νεο-πλημμυρισμένο το ποτάμι και πρέπει να βγουν τα έξοδα της ΕΥΔΑΠ" ρωτάω ειρωνικά. "Μαλακίες της Περσεφόνης" μου απαντάει πολύ ειλικρινά

"Ένα ογδόντα" είπε μάλλον η Περσεφόνη. "Ο κόσμος λέει και μια καλησπέρα" της απαντάει ο Χάρος. "Καλησπέρα, ένα ογδόντα". "Έχω φρι πας". "Εσύ. Αυτό" είπε και έδειξε εμένα "Ένα ογδόντα". "Ένα ογδόντα δύο είμαι" της απαντάω. "Αχού είναι και χαζό" λέει και συνεχίζει με τον τόνο φωνής που χρησιμοποιούμε όταν κάποιος δεν μιλάει την γλώσσα μας, και πιστεύουμε ότι άμα μιλήσουμε έτσι, ως δια μαγιάς θα την μάθει, "Ένα ευρώ ογδόντα λεπτά για να περάσεις τα διόδια".

Ο Χάρος που είχε αρχίσει να εκνευρίζεται της απαντάει "Άνοιξε μωρή μην σου φέρω το κουπί στο κεφάλι και δεις τον Χρήστο φαντάρο". "Καλά, καλά, επειδή πέρασε το δεκάλεπτο και πρέπει να πάω αλλού" απαντάει η Περσεφόνη. "Δόξα σοι" μουρμούρισε ο Χάρος. "Απλά παίρνα και τα πληρώνεις επί δύο την επόμενη" τελειώνει τι φράση της και χαμογελάει γλυκά μα ειρωνικά. "ΡΕ ΆΙΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΆΟΛΟ" φτύνει ο Χάρος και ξεκινάει το κουπί.

Μετά από από κανένα δεκάλεπτο φτάνουμε σε κάτι σκαλοπάτια που οδηγούν σε μια αρκετά μεγάλη πόρτα. Κατεβαίνω και ρωτάω τον Χάρο "Τι χρωστάω ρε φίλε;" "Όχι πολλά εξήντα ευρώ μόνο". "Πόσα;"ρώτησα με την ελπίδα ότι είπε έξι και παράκουσα. "Εξήντα ευρώ" ξανά απαντάει. "Φίλος είσαι ακριβός". "Αυτές είναι οι τιμές εδώ κάτω, αν δεν σου αρέσουν την βόλτα σου". "Την βόλτα μου λοιπόν" του έδωσα τα λεφτά και εξαφανίστηκε.

Ανέβηκα τα σκαλιά και περπάτησα προς την τεράστια, σκαλιστή, ξύλινη πόρτα.

Χτύπησα το χερούλι και ποιον να δω;
"Μόλλυ και εσύ εδώ;" "Ρε αϊ στο Διάολο με τους μαλάκες πάμε να φύγουμε". "Γιατί καλέ τι παίζει μέσα;" "Ο ένας τρίκι-τρίκι με τα λεφτά, το άλλο το μασημένο, που σε κοιτάει λες και είσαι ο Διάολος ο ίδιος και ο άλλος ο μαλάκας που του λες καλημέρα και σου κατεβάζει Χριστοπαναηίες. ΡΕ ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΆΟΛΟ! Η Κόλαση είναι Παράδεισος σου λέει μετά". "ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΆ ΓΥΡΊΣΕΙ!" φωνάζει μια βροντερή φωνή από πίσω μας. "ΕΚΕΊ ΠΆΩ, ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΤΙΜΟΎΝ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ" φωνάζει η Μόλλυ πίσω.

Με πιάνει αγκαζέ και πάμε προς την σκάλα από την οποία ήρθα. " Που πάμε τώρα;" ρώτησα. "Στον Διάολο" μου απαντάει. "Και τώρα που είμαστε;" "Στο πρώτο βασίλειο" μου απαντάει λες και είναι το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο. "Έλα μου;" "Η κόλαση είναι χωρισμένη σε τρία βασίλεια, εδώ είναι το πρώτο, εμείς πάμε στο τρίτο". "Και πως θα πάμε το εισιτήριο είναι πανάκριβο;" "Θα πάρουμε τον Άσπεν. Με πάει πέρα δώθε τζάμπα".

Κάτω στην βάση της σκάλας ήταν μια βάρκα με έναν νταουν ταουν ντυμένο σκελετό. "Αχόι φίλοι" λέει ο σκελετός. "Γειά σου Άσπεν" απαντάει η Μόλλυ. "Από εδώ ένα άτομο από το παρεάκι μου στους ζωντανούς".