FOR DEBT || ~TAEKOOK~

32🍂

Yarım saattir odada kilitliydim ve bu zamana kadar sadece annemin evin içinde dolaşan telaşlı ayak seslerine tanık olmuştum.Jimin'in uzun zaman önce gelmesi gerekiyordu ama hâlâ ondan haber alamamıştı.Bu duruma sevinirken bir yandan da endişeleniyordum.Her an her şey olabilirdi.

"Anne, yeter lütfen. Kapıyı aç.."

Kapının arkasında yerde oturuyor, başımı arkamdaki kapıya yaslıyordum.Kurtulmak için yaptığım az önceki çığlıklarım dikişlerin acımasına sebep olduğundan artık sesimi çıkaramıyordum.Arada yaslandığım kapıya kafamı vuruyordum.

Annemin suçsuz olduğunu elbette biliyordum.Hepsi babamın hatasıydı.Anneme sadece fiziksel değil psikolojik şiddet de yaşatmıştı. Şimdi annem de yaşadığı acıları benim başıma gelmesin diye isteklerime karşı çıkmayı kabul etmişti. Taehyung'u şiddeti seven biri olarak zihnine kazımıştı.Bu onun travmalarını hatırlamasına ve bizi ayırmaya çalışmasına neden olmuştu.

"Hiçbir şey bilmiyorsun..Jimin sayesinde silahla yaralandım."

Söylediğim sözlerle yaram giderek yeniymiş gibi acımaya başladı.Gözlerim acıyla dolarken kafamı tekrar arkamdaki kapıya sert bir şekilde çarptım.Çok acımaya başlamıştı, dayanamıyordum.

"Ne dedin sen!? Yalan söylüyorsun, kapıyı açmam için bahane mi uyduruyorsun?"

Annem kapının arkasından bağırırken aniden gözlerim büyüdü. İlk defa sesini bu kadar yükseltiyordu.Benim için gerçekten korkuyordu.Kendini inandırmaya çalışıyordu bu durumları canımı acıtıyordu.Şu ana kadar zor zamanlar geçirmişti ve doğal olarak hemen ikna edilmesi de zordu.

"Beni kaçırdı. Karanlık ve korkutucu bir yerde tuttu.Taehyung beni kurtarmaya çalıştığında vuruldum."

Kirpiklerimin altından gözyaşları akmaya başlamıştı şimdiden. Jimin'in hayatımı mahvetmesine izin veremezdim.Eğer annem bana inanmasaydı Jimin'in oyununu kaybederdim.Taehyung da muhtemelen yarın eve dönmemiz için gelirdi. O zamana kadar beni bıraktığı yerde bulamazdı.

Kapının arkasında devam eden sessizliğin ardından burnunu çekme sesini duydum.Kaşlarımı çatarak, bastırdığım yarayla ayağa kalktım.Kulağımı kapıya dayayıp ne olduğunu anlamaya çalışırken annemin ağladığını duydum.Bu sahne bana kabuslarla dolu korkunç günleri hatırlatmıştı.

"Özür dilerim..." dedi kapının arkasından titreyen bir sesle."Senin iyiliğin için hiçbir şey yapamıyorum."

Annemle aynı anda gözlerimden yaşlar aktı.Ağlamasına dayanamıyordum ama gülümsemesinin sebebi de asla olmamıştım."Lütfen ağlama. Çok geç olmadan kapıyı aç ve adamları gelmeden Taehyung'a haber verelim."

Konuşmama devam edecekken aniden silah sesleri etrafımı sarmış, olduğum yerde sıçramama neden olmuştu.Görünüşe göre artık her şey için çok geçti, gelmişlerdi.Eğer Taehyung'a söyleseydim onu kendi ellerimle tehlikeye atardım.Üstelik bu benim hatamdı, her şeyi bildiğimde ona söylemedim.

Annem hızla kapıyı açınca panikle odadan çıktım.Ağlamaktan kızarmış gözleri beni delip geçerken sakin kalmaya çalıştım.Bana hızla sarılırken, acıyan yaradan inlemem birkaç saniyemi aldı.

"Nereni incitti? Söyle bana! Genel olarak her şeyin nasıl olduğunu bilmek istiyorum hemen."Konuştuğunda sanki dışarıdan silah seslerini duymuyormuş gibi omuzlarımdan sarsarak konuştu. "Şimdi zamanı değil, önce kurtulmamız lazım." Onu sakinleştirmek için sakin bir ses tonuyla söyledim.

Bulunduğumuz koridordan hızla oturma odasına girdim, pencereden dışarı bakmaya çalıştığımda annem de beni takip etti.Etrafta kimse görünmüyordu, silah sesleri uzaktan gelmiş olmalı.Jimin'den olup olmadığı bile bilinmiyordu.Taehyung'a söylemem gerekiyordu ama ne diyecektim.Annem beni Jimin'le mi göndermek istedi? Başka bir bahane bulmam gerekiyordu.