Άννα και Δημήτρης (my love story)

Πρέπει....

~ Δημήτρης ~
Καθόταν δίπλα της και περίμεναν τον Ανδρέα. Έβλεπε ότι ήταν ταραγμένη. Έκανε την κίνηση να την πάρει αγκαλιά όμως εκείνη απομακρύνθηκε και τον κοίταξε με ένα αλλιωτικο βλέμμα για δευτερόλεπτα. Ένα βλέμμα που δεν είχε ξαναδεί ούτε και όταν γνωρίζονταν. Δεν ήξερε πως να την ηρεμήσει. Και αυτό το βλέμμα.... Το κουδούνι χτύπησε διακόπτοντας οποιαδήποτε σκέψη. <Ο Ανδρέας θα είναι>

~ Άννα ~
<Ο Ανδρέας θα είναι> είπε ο Δημήτρης και εκείνη σηκώθηκε να ανοίξει. <Ο Ανδρέας;;> <Μάλιστα εγώ. Εσείς θα είστε η γιατρεσα > <Εγώ είμαι. Χάρηκα> είπε και έδωσαν τα χέρια τους σε μια τυπική χειραψία. <Τι έγινε;> <Λογικά κάποιο πιτσιρίκι που ήθελε να κάνει πλάκα θα είναι....> είπε η Άννα <Κάποιος έριξε πέτρα στο παράθυρο της> είπε ο Δημήτρης. Στιγμιαία τον κοίταξε. <Ελπίζω να μην αγγιξατε την πέτρα> <Το έκανα αλλά αφού ήταν πιτσιρίκι κρίμα είναι να....> <Δεν έχει σημασία πρέπει να πληρώσει για αυτό που έκανε ώστε να μην το ξανακάνει> είπε ο Δημήτρης. <Έτσι όπως τα λέει. Και στο κάτω κάτω είναι επικίνδυνο να πετάς πέτρες σε σπίτια.> συμφώνησε ο Ανδρέας με τον Δημήτρη. <Ωραία όμως λίγο γρήγορα σε παρακαλώ γιατί πρεπει να αρχίσω να τακτοποιώ τον χαμό...> <Ναι μην ανησυχείς άλλωστε για αυτό με λένε σπίρτο> είπε και εκείνη χαμογέλασε. Μόλις πήρε την πέτρα προσεκτικά έφυγε λέγοντας <Ελπίζω να τα ξαναπούμε σε καμία ταβέρνα όμως Δημήτρη>. <Πως είσαι;> την ρώτησε ξανά ο Δημήτρης. <Σου είπα ότι ταράχτηκα. Ακόμα ταραγμένη είμαι δεν αλλάζει κάτι. Σε ευχαριστώ για όλα αλλά θα ήθελα να ξεκουραστώ... Και....>

~ Δημήτρης ~
Αυτή την φορά ήταν τελείως απόμακρη. Εγώ το λέω κρύα. <Ναι κανένα πρόβλημα. Θα είσαι σίγουρα εντάξει;> . Αν και ήθελε ειδικά σήμερα, τώρα να μείνει δίπλα της ηθελε να της δώσει τον χρόνο που εκείνη απαιτούσε. <Μια χαρά. Καληνύχτα> . <Καληνύχτα> είπε και έφυγε. Μόλις βγήκε έξω από το σπίτι κοίταξε ψηλά το φεγγάρι το οποίο άρχιζε σιγά σιγά πλέον να αδειάζει.

[ Δύο μέρες μετά...]

~ Δημήτρης ~
Αν και το άρμεγμα σήμερα ήταν απαιτητικό δεν ήταν συγκεντρωμένος. Σκεφτόταν το ενδεχόμενο η Άννα να μετάνιωσε η ότι εκείνος βιάστηκε. Κοιτούσε συνεχώς το κινητό του. Όμως δυστυχώς τίποτα από εκείνη, ούτε ένα μύνημα.

~ Άννα ~
Το τελευταίο σημείωμα την επόμενη μέρα το πρωί κάτω από την πόρτα τρομοκράτησε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Την έκανε να σκεφτεί ότι ήταν λάθος να πιστέψει ότι ίσως μπορούσε να προχωρήσει ξανά. Να αλλάξει την ζωή της. Έκλαιγε. Ήταν μόνη της στο ιατρείο. Αυτό που ένιωθε για τον Δημήτρη ήταν, είναι τόσο δυνατό. Έβγαλε το σημείωμα από την τσέπη της. Με τρεμάμενα χέρια άρχισε να το ξανά διαβάζει.