beni bunaltıyorsun. yaptığım hiçbir şey beni tatmin etmemeye başlıyor, ruhum doyumsuz bir canavara dönüşüyor. o yüzden ellerin artık bana yabancı geliyor. tanımadığım birine sarılmak zorunda kaldığımda hissettiklerimle doluyorum karşında. çok eski biriymişsin gibi, zorba çocukluk arkadaşıma bakar gibi bakıyorum sana. bunu umursuyor gibi durmuyorsun. ruhumu bastıran kara bir bulut olduğunu sana nasıl anlatabilirim ki? yaşamak istediğimi, sokağa çıkıp koşmak istediğimi anlatsam gülersin bana. zaten koşuyoruz, elini de tutuyorum. tutmanı istemiyorum artık. ama düşmez misin? ya bir bisikletin altında kalıp can verirsen? insanlar bisikletlerin altında ölmezler. düşmek de çoğu zaman hafif sıyrıklarla atlatılır. sen yalancısın. beni kandırmaya çalışıyorsun ama artık sana kanmayacağım. öyle mi? demek şimdi senin şeytanın oldum. seni ne kadar sevdiğimi, geceleri seni düşünerek uyuduğumu kaç kere söyledim sana oysaki. bana hep kötü davranıyorsun ve kalbimi kırıyorsun. işte! bundan korkuyordum. sana ruhumun zincirlerini ve onlardan kurtulma planlarımı içimde bu korku olmadan anlatamıyorum hiçbir zaman. beni sevdiğini söylüyorsun ancak yaptığın tek şey gördüğünü sevmek. sen bir kabuğu sevdiğini görmezden geliyorsun. beni anladığını biliyorum fakat bu farkındalık karşısındaki umursamaz tavrın artık içimi hüzünden çok öfkeyle dolduruyor ve bana verdiğin tüm hediyeleri çöpe atmak istiyorum. hiçbir şeyimiz ortak kalsın istemiyorum ve seninle ilgili farklı, doğruluktan uzak ve kötücül şeyleri hatırlamak istiyorum sadece. bana verdiğin her güzel şeyi mahvediyorsun ve artık sana kızmak bile istemiyorum. çok yorgunum, sadece yaşamak istiyorum. her zaman sadece yaşamak istedim ve şimdi de yaşamak istiyorum. benim için ne kadar zor olduğunu biliyorsun ama yardım etmiyorsun. aksine beni elinde tutup ölünceye dek sıkıyorsun. artık bana iyi bir şeyler katmış olsan bile, bana olan her dokunuşunu korkunç bir hakaret olarak hatırlamaya karar veriyorum.
