De Goudspinner

6

Aan het begin van de lente werd er een meisje geboren op het paleis.

Het koninkrijk vierde feest voor het kleine, maar vreemde prinsesje. Er werd gefluisterd dat het kleine meisje abnormaal lange vingers had. Voor Repelsteeltje was dat wederom een bevestiging van zijn vaderschap.

Repelsteeltje vierde de geboorte van zijn dochtertje alleen en vergeten in zijn huisje in het woud. Toch kon hij het niet helpen dat hoewel hij haar nog niet gezien had, dat hij haar wel overal in zijn huis zag. Hij zag de plek waar hij haar wiegje gezet zou hebben, waar hij met haar zou spelen, waar Marjolein haar eten gaf en waar ze haar eerste stapjes zou gaan zetten.

In een radeloze bui, gooide Repelsteeltje zijn tafel omver, trok hij de gordijnen los en brak hij verschillende borden. Uiteindelijk zakte hij op zijn knieën en tussen alle vernielingen en begon hij hartverscheurend te huilen om het huis waar hij nu helemaal alleen woonde, zonder de vrouw van wie hij hield en zonder de familie die hij altijd leek te moeten missen.

Toen er geen tranen meer waren om te huilen en hij het gevoel had dat zijn hart onmogelijk nog harder kon breken, stond hij op en zocht hij zijn vaders oude spreukenboek.

Totaal verdoofd en met kille ogen scande hij elke pagina tot hij de spreuk vond die hem zoveel gekost had. Hij sloeg het boek dicht en nam zijn mantel van de haak.

De mensen die die nacht Repelsteeltjes pad kruisten, liepen gehaast een straatje om.

Repelsteeltje was geen held op zoek naar gerechtigheid en evenmin weigerde hij te geloven dat hij een slechterik was al leken alle tekenen daar nu wel op te wijzen.

Hij was nooit een wraakzuchtig type geweest toch was dat alles waar hij nu aan kon denken. Ze had hem schaamteloos gebruikt en daarna weggegooid. Ze had al zijn dromen in vervulling doen gaan om het hem dan allemaal weer af te nemen. Je wordt niet boosaardig geboren, dacht Repelsteeltje, iets maakt je zo.

Ze zeggen je steeds op te passen voor alle slechteriken in deze wereld, toch is er nooit iemand die je waarschuwt voor de mensen die lijden aan een gebroken hart.

In het paleis werd nog steeds volop feest gevierd. De wijn vloeide rijkelijk zelfs nadat de moeder en het meisje, voor wie het feestje in de eerste plaats bedoeld was, allang vertrokken waren.

Niemand besteedde enige aandacht aan Repelsteeltje. De meeste wachten waren trouwens toch niet op hun post te vinden en als ze er al waren, waren ze te dronken om hem voor iets anders dan een bediende aan te zien.

Deze keer was er geen spoor van stro om hem de weg te wijzen dus checkte hij systematisch elke kamer. Het nam belachelijk veel tijd in beslag, meer tijd dan hij waarschijnlijk had, maar uiteindelijk vond hij de juiste kamer.

Marjolein lag diep te slapen, wat zag ze er moe uit. Repelsteeltje moest zichzelf tegenhouden toen hij haar haar uit haar gezicht wilde vegen.

Hij kon zich beter focussen op de reden van zijn bezoek en dat was het kleine wiegje in de hoek van de kamer. Het wiegje was veel protseriger dan het bedje dat hij altijd in gedachten had.

Nerveus stapte hij dichterbij. Was ze hier beter op haar plaats? Zou ze gelukkiger zijn als ze als prinses opgevoed werd? Repelsteeltje betwijfelde dat laatste. Ze zou zich altijd aan regeltjes moeten houden, altijd in de gaten gehouden worden en uiteindelijk wanneer ze oud genoeg was zou ze tactisch uitgehuwelijkt worden.

Het kleine meisje was klaarwakker en keek hem nieuwsgierig aan met haar grote baby ogen. Repelsteeltje keek haar in de ogen en was direct aan haar verknocht. Voorzichtig tilde hij haar uit het bedje en zij sloot onmiddellijk haar lange vingers om zijn vinger. Alsof ze op die manier wilde zeggen dat ze hem herkende. Diezelfde vingers die een bewijs waren van het vreselijke talent dat ze van hem geërfd had.

Voor het eerst begreep hij zijn vaders keuze om hem te beschermen tegen de mensen die hem enkel en alleen om zijn talent hadden willen hebben. Ook hij voelde diezelfde beschermingsdrang. Hij mocht de koning dan niet persoonlijk kennen, maar hij was er zeker van dat hij deze bijzondere kant van zijn dochter zou inzetten bij elke onderhandeling. Hij zou haar op die manier herleiden tot een ding en dat weigerde hij te laten gebeuren.

Zonder te aarzelen griste hij het dekentje uit het bedje en pakte hij zijn dochtertje er stevig mee in.

'Stephaan...' De nog slaperige Marjolein was opeens klaarwakker toen ze een gedaante bij het kinderbedje zag staan die niet die van haar man was.

Repelsteeltje legde het meisje voorzichtig weer neer en trok zijn kap af toen hij zich omdraaide.

'Repel...' Haar adem stokte in haar keel. 'Wat doe jij hier?'

Het duurde even voor Marjolein leek te beseffen naast wie Repel stond. 'Repel ga weg bij mijn dochter!' Marjolein was klaarwakker en zat rechtop klaar om recht te springen.

'Jouw dochter.' Repelsteeltjes stem klonk koud en emotieloos. 'Bedoel je niet "onze dochter"?'

'Repel... ik,' stammelde ze nerveus. Haar ogen probeerden zijn blik te vermijden.

'Weet je wat laat maar,' kapte hij haar boos af. 'Er zijn andere vragen waar ik veel liever een antwoord op zou krijgen. Was het allemaal een leugen? Was ik alleen maar een opstapje voor je?'

Hij stapte langzaam op het bed af waar Marjolein hevig zat te snikken. Spijt tekende haar gezicht. 'Als ik het allemaal opnieuw mocht doen dan zou ik jou kiezen keer op keer. Ik zweer het Repel je moet me geloven.'

Hij ging naast haar op het bed zitten, voelde hoe ze haar armen om me heen sloeg en hoe ze zachtjes zijn wang kuste. Alleen deden die dingen niet meer met hem wat ze vroeger deden. Want wat als het allemaal gewoon weer een leugen was.

'Weet je wat het probleem is met leugenaars? Zelfs als de waarheid spreken is dat onmogelijk te achterhalen.'

Hij wurmde zich uit haar omhelzing en nam het kleine meisje weer uit haar bedje.

'Repel je kan haar niet meenemen. We zullen haar komen halen en dan zal jij dat met je leven bekopen, begrijp je dat.' Ze was opgestaan en haar gezicht stond paniekerig.

'Nee dat zullen jullie niet want jullie gaan me vergeten net zoals iedereen.'

'Wacht wat...' Voor ze kon reageren had hij haar op het bed geduwd en begon hij zijn spreuk te prevelen. 'Niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet.'

'Repel alsjeblieft... ik wil niet...' Langzaam vervaagde alle herkenning in haar ogen. Een traan rolde langzaam over haar wang toen hij de kamer verliet hoorde hij haar nog verward mompelen: 'Mag niet vergeten. Ik hou van jou.'