De Goudspinner

Er was eens...

Er was eens... Langgeleden begonnen alle verhalen op exact die manier. De zoete belofte van "ze leefden nog lang en gelukkig" kan je al op je lippen proeven wanneer je deze woorden uitspreekt.

Ook dit verhaal uit lang vervlogen tijden begon op die manier.

Het begon allemaal met een ambachtsman, zijn vrouw en hun huisje in het woud. Voor een lange tijd waren ze gewoon gelukkig. Zeker nadat hun liefdevolle huwelijk gezegend werd met hun enige en geliefde zoon.

Maar nergens straalt de zon eeuwig en op een gegeven moment pakten donkere wolken samen boven het tevreden gezinnetje.
Een moeder ging verloren en op een bepaalde manier ging ook de vader verloren. Hij stierf namelijk niet veel later van verdriet, maar niet voordat hij wist dat zijn zoon veilig was.

Hij groeide eenzaam op, maar was een meester in zijn vaders ambacht.

Nu ja "ambacht". Kun je het echt een ambacht noemen als hij de enige was die het kon beoefenen?

Zijn talent had hem misschien wel meer gekost dan dat het hem ooit had opgebracht, maar hij kon zich geen leven zonder voorstellen.
Er werd gefluisterd dat hij nog menig andere talenten bezat. Of dat wil zeggen dat hij buitengewoon charmant was of magie beoefende, weet ik niet.

Wellicht allebei.

Ook zijn verhaal begon met "er was eens", maar de zoete belofte van een "lang en gelukkig" bleek uiteindelijk bitterzoet te zijn. Zijn verhaal is zowel goed als slecht.

Een beetje zoals hij zelf was.

Maar laat ons beginnen bij het begin.

Er was eens langgeleden een man die in het woud woonde. Er was geen levende ziel op de aarde die zijn naam kende of zijn gezicht kende. Niet omdat hij niet bijzonder was, maar net omdat hij té bijzonder was. Hij spon namelijk, niet met wol zoals de meeste spinners deden maar met stro en wanneer hij klaar was bezat hij spoelen vol goud.

Misschien kan je het zelf wel raden, maar zijn naam was Repelsteeltje.