~Winnaar Rewind the Classics 2023~
Niemand weet, niemand weet dat hij Repelsteeltje heet.
Eenzaamheid leek altijd zijn lot te zijn, vervloekt om vergeten te worden door iedereen die hem zag. Met als enige troost dat zijn gave om goud te spinnen veil...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Repel wachtte al uren geduldig op Marjolein. De zon stond op zijn hoogste punt en brandde genadeloos op het plein voor het paleis. Hij zou eigenlijk een plekje in de schaduw moeten zoeken, maar ze zou er zo zijn of dat is toch wat hij zichzelf al uren wijsmaakte
Misschien had hij al die tijd al moeten weten dat er iets niet klopte, maar het was pas toen de koninklijke aankondiger op zijn trompet begon te blazen dat hij zich gespannen begon te voelen.
'Luistert allen naar deze aankondiging.' De aankondiger klemde zijn trompet onder zijn arm en rolde een papier open met de aankondiging. 'Zijne Majesteit kondigt zijn huwelijk aan met de lieftallige Marjolein.'
Repel stond verdoofd op het midden van het plein terwijl zijn hart hem er nog steeds van probeerde te overtuigen dat wat hij hoorde een vergissing moest zijn, maar de echte klap kwam onvermijdelijk toen een stralende Marjolein aan de arm van de koning het balkon opstapte.
De koning kuste haar en het enige waar hij op dat moment aan kon denken was dat zij nooit gezegd had dat zij van hem hield terwijl hij het omgekeerde nog steeds kon voelen.
Weken gingen voorbij, misschien zelfs maanden, niet dat dat uitmaakte voor Repelsteeltje. Elke dag was even leeg als de vorige. Repelsteeltje werd gemarteld door de herinnering aan haar. Ze was overal voor hem en toch was ze nergens te bekennen. Het was een vicieuze cirkel van hartzeer. Eerst herinnerde hij zich een klein momentje tussen hen twee en werd hij weer helemaal verliefd op haar. Om dan tot het besef te komen dat ze er niet meer was en dat ze ook niet meer terugkwam.
Als het aan Repelsteeltje had gelegen, had hij eeuwig in die cirkel van pijn en geluk rondgedraaid. Toch waren er zaken die hij niet langer kon uitstellen en eten was nu eenmaal nodig. In het dorp vroeg niemand hem waar hij geweest was. Je zou denken dat hij ondertussen wel aan de eenzaamheid gewend zou zijn, maar Marjolein had dat allemaal in de war geschopt.
Er zijn zo van die dagen dat je wenste dat je gewoon in bed gebleven was en toen hij het koningspaar omringd door wachten door het dorp zag paraderen, besefte hij dat het zo'n dag was.
Hij probeerde haar aanwezigheid te negeren, maar ze trok hem aan als een magneet en toen zag hij het tussen de wachten door haar buik stond verdacht bol.
Ze was zwanger.
'Het wordt vast een mooi kindje, majesteiten,' zei een toevallige voorbijganger. De koning legde als antwoord zijn hand teder op haar bolle buik. Marjoleins gezicht betrok en ze nam snel de konings hand in de hare zodat hij haar buik niet meer aanraakte.
Repelsteeltje sloeg het moment gade terwijl er in hem langzaam een besef groeide. Hij was nooit erg goed in wiskunde geweest, maar iedereen die een beetje kon rekenen kon weten dat dat kind onmogelijk van de koning kon zijn.
Er was niemand aan wie hij het kon vertellen. Dus fluisterde hij maar tegen zichzelf wat iedereen tegen hem zou moeten zeggen. 'Gefeliciteerd Repel, je wordt vader.'
