KAĞIT KESİĞİ

CAN YÜCEL

Özledim seni...

Ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir.

Beynimi uyuşturuyor özlemin...

Çok sık birlikte olmasak bile

Benimle olduğunu bilmenin

Bunca zamandır içimi ısıttığını

Yeni yeni anlıyorum

Yokluğun,

Hatırladıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan çıkıp

Mütemediyen bir boşluğa

Sabahları seni okşayarak başlamaları

Akşamları her işi bir kenara koyup

Seninle başbaşa konuşmaları özlüyorum;

Oynaşmalarımızı,

Yürüyüşlerimizi,

Sevimli haşarılığını,

Çocuksu küskünlüğünü...

Nasıl da serttin başkalarına karşı

Beni savunurken;

Ve ne kadar yumuşak

Bir çift kısık gözle kendini

Ellerimin okşayışına bırakırken

Gitmeni asla istemediğim halde

Buna mecbur olduğunu görmek

Ve sana bunları söylemeden

''Git artık'' demek

''Beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa''

Demek sana ne de zor

Seni görmemek ve belki yıllar sonra

Karşılaştığımızda

Bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...

Yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek...

CAN YÜCEL