mrblrr huss geldiniz ꒰ᐢ. ̫ .ᐢ꒱♡
-
bodyguard jungkook
fantastik evren, enemies to lovers
bttmkth, topjjk
⚠
şiddet, tetikleyici unsurlar ve cinsel içerik uyarısı!!
⚠
01; bilemeyeceğimiz bazı şeyler var, yüzleşemeyeceğin bazı şeyler var ama kendimi güvenceye alacağım ve senin kucaklayıp savurduğun bu hastalığa karşı darbe olacağım.
-
Bana genelde ölüm derler.
"Kim Taehyung, sana diyorum."
Arada adımı söyledikleri de olur.
Başımı garip sembollerle dolu kitaptan kaldırıp gözlerimdeki kocaman soru işaretleriyle öğretmen masasına yaslanan Bay Lim'e baktım. Belli ki sonunda sınıftan çıkmama zemin hazırlayacak olan iki aydır aşina olduğum o azarı çekecekti. Şanslıydım ki beni sınıfta tutabilecek güce sahip biricik korumam henüz buralarda değildi. Bu fırsatı iyi değerlendirmeliydim. "O kulaklığı çıkar ve beni dinle. Bir daha uyarmayacağım."
Benim vurdumduymazlığım, şımarık tavırlarım ve kibir dolu davranışlarımla ilgili cümleler dizmeye devam ederken herhangi bir tepki verme gereği bile duymadım. Orta yaşın sonlarındaki yetişkin insanlar böyleydi işte, tüm gün boyunca uzun uzun hakaretler yağdırabilecekleri, ya da anlamsız nasihatler verebilecekleri o anı kollayıp o an gelince de kafanızı sikmekten başka halta yaramazlardı. Sanki kurdukları her cümle yaşadıkları onca yılın bir getirisiymiş gibi bir bilmişlikle böbürlenip dururlardı. Suratindaki o kibirli ifadeyi sikmek istiyordum. Neredeyse omuzlarına kadar gelen siyah saçları sınıfta estirdiği rüzgar yüzünden sallanıyordu. Güya bize bunu öğretiyordu ama sinirlenince kendi gücünü bile kontrol edemiyordu. Gerçi onu öfkelendirmek için nefes alıp vermem yetiyordu.
Bay Lim benden ölümüne nefret ederdi, herkes gibi.
Dersler biraz olsun umrumda değildi. Çünkü bana hiçbir yararı yoktu, benimle alakalı değildi. Buradaki herkes ya kendi gücünü keşfedip açığa çıkarmak için ya da o gücü kontrol edebilmek için buradaydı. Benim özel bir gücüm yoktu.
Benim sadece kontrol edilemez bir lanetim vardı.
Bir de son iki aydır dinmek bilmeyen öfkem.
Ellerinde beni bundan kurtarabilecek hiçbir bilgi olmamasına rağmen her gün bu sıraya oturup bir kukla misali dedikleri her şeye kafa sallamamı istiyorlardı. Yine bu bağırış çağırışın başrolü olduğum için sınıftaki herkesin gözü üzerime çevrilmişti. Bana normalde nasıl bir korkuyla baktıklarını -daha doğrusu bakamadıklarını- biliyordum. Ölümlerinin parmağımın ucunda olduğunun bilincinde bana göz ucuyla bile bakmaya yeltenmezlerdi. Bu yersiz uzayan azarlanma merasimi onlara gereksiz bir özgüven aşılamış olmalıydı ki bakışlarıyla beni rahatsız ediyorlardı.
