ရင်မှာအရင်တိုင်း

အပိုင်း ၄၃

Unicode

ရယ်သံတို့နဲ့ပြည့်နှက်နေတဲ့ အခန်းလေး..။

ဖူးငုံနဲ့ကိုကိုက ကြမ်းပြင်မှာထိုင်ကာဆိုဖာကိုမှီထားကြရင်း စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ laptop ထဲကဓာတ်ပုံတွေကြည့်နေကြသည်။

"ဒီမယ် ဒီမယ်တွေ့လား ခြေကားယားလက်ကားယားနဲ့အိပ်နေတာ... ကိုကို့မှာဖုန်းပါမလာလို့ အောက်ကိုတစ်ခါပြေးဆင်းပြီး ဖုန်းသွားယူရသေးတယ်"

"အဲ့ကိုကိုကအကျင့်ပုတ်တယ်တော့... သူများအိပ်နေတာကိုခိုးရိုက်ထားတယ်"

"ဟား ဟား ဟား.. ယုံပြီလား"

"အဲ့တုန်းကပင်ပန်းလို့ပါဆို... ခုဘယ်မှာအဲ့လိုအိပ်လို့လဲ... မနက်လင်းလို့နိုးလာတိုင်း ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲမှာညကအတိုင်းလေးပဲ"

"အဲ့တာ ကိုကိုကပူကြူးမနိုးခင်အရင်နိုးလာပြီးဆွဲဖက်ထားလို့လေ"

"မဟုတ်ပါဘူး"

"ကဲ မယုံပြန်ဘူး... နောက်နေ့video ရိုက်ထားမယ် ကိုကို့မှာညညဆိုအကန်ခံနေရတာ ဘယ်နေ့ကုတင်ပေါ်ကပြုတ်ကျမလဲမသိဘူး... အိပ်ရေးတွေကိုပျက်လို့ တစ်ပတ်ရှိသေးတာကိုလူကတော်တော်ဂါနေပြီ"

"ဘယ်သူကအိပ်ခိုင်းနေလို့လဲ.. ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်အိပ်ပေါ့"

"မအိပ်ပါဘူး... အကန်ခံပြီးတော့ကိုအိပ်ချင်တာ"

ပြောရင်း ဖူးငုံပါးကိုနစ်ဝင်မတတ်နမ်းလိုက်တာကြောင့် ရယ်လိုက်ရင်း ကိုကို့ပါးကိုလည်းအလားတူပင်ပြန်နမ်းလိုက်သည်။

ဟိုတစ်နေ့ကဖူးငုံအိပ်နေတဲ့ပုံကိုပြမယ်ဆိုကာပြရင်းနဲ့ အရင်ကပုံလေးတွေကိုပါပြန်ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ ဖလင်နဲ့ရိုက်တဲ့ခေတ်မဟုတ်တော့ပဲ ဖုန်းနဲ့အားတိုင်းရိုက်တတ်တဲ့ခေတ်ဖြစ်တာမို့ ရိုက်ဖို့လွယ်သလိုပျောက်ပျက်ဖို့လည်းလွယ်ပေမယ့် စနစ်ကျလွန်းတဲ့ ကိုကိုက တစ်ချိန်ကျရင်ပြန်ကြည့်လို့ရအောင်ဆိုကာ laptopနဲ့hard diskတစ်ခုစီမှာ ဓာတ်ပုံတွေကိုသူ့folder နဲ့သူ စနစ်တကျခွဲထားတာမို့ ကိုကို့ဆီမှာဖူးငုံတို့ရဲ့အမှတ်တရဓာတ်ပုံတွေတစ်ခုမကျန်ရှိလေသည်။

"ဒါဘယ်တုန်းကပါလိမ့်"

"ဒါ ပူကြူးဒုတိယနှစ်လေ"