YURT -3- "Yeni Başlangıçlar"

Bölüm -102- Dükkan

102.Bölüm

Oktay Buse'nin mezarı başında oturuyordu. Daha dün gibiydi Buse ile olan anıları. Sanki Buse ile son konuşmasının üstünden aylar geçmemişti. Daha dün gibiydi her şey.

Herkes unutacağını, alışacağını söylerken, Oktay bir türlü bunları başaramıyordu.

"Onu unutmaya ömrüm yeter mi?" Diye düşünüyordu. Buse Oktay'ın dünyasıydı. Buse Oktay'ın yaşam kaynağıydı. Buse Oktay'ın nefesiydi. Buse'nin ölümü Oktay'ı yaşayan bir ölüden farksız kılmıştı.

Buse Oktay'ın hayata tutunmasını sağlayan daldı, onun ölümü bu dalı kırmıştı.

Her mezara geldiğinde, Buse'nin toprak altında yatmasını hazmedemiyordu.

Mezarı başında oturuyordu. Bir yandan onunla konuşuyor bir yandan da gözlerinden yaşlar geliyordu.

Oktay: Busemm... Hayatımın anlamı. Bugün itibariyle senin ölümünün üzerinden tam 4 ay geçti. Benim tam 4 ayım sensiz geçti Busem. Ben tam 4 aydır sensiz yaşıyorum. Alışırsın, alışacaksın diyorlar ama ben alışmak istemiyorum. Ben senin yokluğuna alışmak istemiyorum ben seni istiyorum, ben senin kokunu almak, sesini duymak istiyorum. Ben seni çok özlüyorum. Ben kokunu, sesini, nefesini, gülüşünü, gözlerini, her şeyini özledim her şeyini...

Oktay konuşurken göz yaşlarına boğulmuştu.

Oktay: Sen benim nefesimdin, sen gittin nefesim kesildi. Sen benim hayat kaynağımdın, sen gittin hayat bitti. Sen benim güçlü olma sebebimdin, sen gittin benim gücüm bitti. Keşke kalksan, gelsen yanıma, ben ölmedim, her şey rüyaydı desen. Ben seni hiç bırakır mıyım, ben hep senin yanındayım desen. Ben seni hiç gözlerime hasret bırakır mıyım desen. Keşke geri gelsen Busem. Kalk gel yapamıyorum sensiz. Perişanım, bitiğim, güçsüzüm.

Oktay Buse'nin mezarını suladıktan sonra mezarlıktan ayrıldı.

Yurttan hafta sonu iznine ayrılır ayrılmaz mezara gelmişti. Ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüş bir şekilde otobüse bindi ve eve gitti.

Onur ile devir işlemlerini hallettikten sonra Necmettin dükkana geldi.

Kenan dükkanı nerdeyse tamamen toplamıştı. Bugün dükkanda son günüydü.

Necmettin dükkana girdiğinde Kenan tabure de oturuyordu. Necmettin'in geldiğini görünce ayağa kalktı ve tokalaştı.

Kenan: Hoşgeldin Necmettin amca bende tam seni arayacaktım anahtarları teslim etmek için.

Kenan anahtarları çıkararak Necmettin'e doğru uzattı.

Necmettin: Anahtarları vermene gerek yok oğlum.

Kenan: Neden?

Necmettin: Dükkanı başkasına sattım. Dükkanın yeni sahibi de senin devam etmeni istiyor.

Kenan: Nasıl yani? Ne ara sattın Necmettin amca?