Chapter 7

40.9K 429 2
                                    

"အင့်ဟင့်....."

ရှန်းပိုင်ငိုယိုရင်း ဖုန်းယွမ်ဆီမှရုန်းနေခဲ့သည်။
သူ့မျက်ဝန်းတွေက မျက်ရည်တွေဖြင့်ဝေဝါးနေခဲ့သည်။

"ဒုန်း"

သူတံခါးကန်ဖွင့်ခံလိုက်ရသည့်
အသံကျယ်ကြီးအားကြားလိုက်ရပြီးနောက်
သူ့ကိုယ်ပေါ်ကဖုန်းယွမ်ကုတင်ပေါ်မှ
ဆွဲချခံလိုက်ရပြီး တစ်ယောက်ယောက်ကဖုန်းယွမ်အား ကန်ကျောက်နေသည့်အသံတွေအပြင်ဖုန်းယွမ်ရဲ့အော်ဟစ်နေသံစူးစူးကဆက်တိုက်ကြားနေရသည်။

ခဏနေတော့ သူ့ကိုယ်လေးက
ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့
ရဲ့ပွေ့ချီခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်။

ထိုယောကျ်ားရဲ့ရင်ခွင်ထဲရောက်သွားသည်နှင့်ရှန်းပိုင်လုံခြုံသွားပြီလို့ခံစားလိုက်ရတယ်။
ထိုယောကျ်ားရဲ့ကော်ဖီစေ့ကိုလှော်ထားသလိုကိုယ်သင်းနံလေးကရှန်းပိုင်ရဲ့နာခေါင်းထဲဝင်လာတော့ သူမော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ဘာလို့လဲဆို ထိုအနံ့ကသူ သူ့ယောက်ဖနားကပ်လိုက်သည့်အချိန်တိုင်း
ရတတ်သည့်သူ့ယောက်ဖရဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးဖြစ်နေလို့ပဲ။

"ရှန်ကောကော...."

ထိုယောကျ်ားကလည်းသူ့အားစိုးရိမ်တကြီး
ငုံ့ကြည့်နေခဲ့ရာ ရှန်းပိုင်နှင့်သူနှင့်အကြည့်ချင်းဆုံသွားကြသည်။

"အင်း ကိုယ်ရှိတယ် မကြောက်နဲ့တော့နော်
အိမ်ပြန်ကြရအောင်"

ရှန်းပိုင်က ထိုစကားအဆုံး မျက်ရည်လေးတွေအဆက်မပြတ်စီးကျလာတော့တယ်။

သူ့ယောက်ဖဖြစ်နခဲ့တာပဲ။
ထိုအချိန်ကစ၍ ရှန်ယွမ်က ရှန်းပိုင်ရဲ့နှလုံးသားထဲကအရေးအကြီးဆုံးလူဖြစ်သွားခဲ့ပြီပင်။

ရှန်ယွမ်က ရှန်းပိုင်ရဲ့ကိုယ်လေးအားချီကာ
ကားနောက်ခန်းထဲ အသာအယာချလိုက်ပြီးသူက
ကားမောင်းသူနေရာမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

ကားနောက်ခန်းထဲက ရှန်းပိုင်က
သူ့မိန်းမကိုယ်ပူစီလေးရဲ့ယားယံနေမှုအား
အတင်းညည်းခံနေရသည်။

ထိုလိင်တံလေးကလည်းထောင်မတ်နေခဲ့ကာ
ထိုလိင်တံလေးအောက်ကပူစီလေးကဆို
အရည်တွေဆက်တိုက်ထုတ်ပေးနေခဲ့သည်။

​ယောက်ဖအား မြှူဆွယ်ခြင်းWhere stories live. Discover now