Chapter 11

6.5K 82 0
                                    


ရှန်းပိုင်ရဲ့မျက်နှာကနာကျင်မှုကြောင့်ရှုံ့မဲ့နေခဲ့ကာ သူ့အားပွေ့ချီလိုက်သည့်
သူ့ယောက်ဖအားအံသြတကြီးကြည့်လိုက်တယ်။

ရှန်ယွမ်ရဲ့မျက်နှာကတည်တင်းနေတာကြောင့်သူကြောက်သွားကာ
ရှန်ယွမ်ပွေ့ကာသူ့အိပ်ခန်းထဲခေါ်သွသည်နောက်သို့
အသာတကြည်လိုက်လာခဲ့သည်။

သူကသူ့ယောက်ဖရဲ့ရင်အုတ်ထက်သို့ခေါင်းမှီဖို့လည်းမမေ့ပါဘူး။

သူ့ရဲ့လက်တွေကလဲသူ့ယောက်ဖရဲ့လည်ပင်းအားတွယ်ချိတ်ထားသေးတယ်။

ရှန်ယွမ်နှင့်ဒီလောက်ထိနီးနီးကပ်ကပ်မနေဖူးသည်ကြောင့်စိတ်လဲလှုပ်ရှားနေသည်။

ရှန်ယွမ်ကသူ့အားမွေ့ယာစပ်ဋ်တသ်လိုက်ပြီးသူကတော့ ဆေးသေတ္တာအားကိုင်ကာ
အိပ်ယာအောက်မှာဒူးတစ်ဖက်အား
ကြမ်းပြင်မှာထောက်လိုက်ပြီး
ကျန်ဒူးတစ်ဖက်ပေါ် သူ့ရဲ့ခြေခေါက်လေးအားအသာအယာမကာတင်လိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့နီရဲနေကာအရေပြားတွေပင်လန်မလိုဖြစ်နေသည့်ခြေဖမိုးပြင်လေးအား
ကြည့်ကာဒေါသထွက်နေသည့်သူ့ယောက်ဖအားကြည့်ကာ
အနည်းငယ်တုန်ရီချင်လာသည်။

သူ့ကခြေထောက်အားကြွမလို
လုပ်လိုက်တော့ရှန်ယွမ်က
သူ့ခြေထောက်အားပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး
တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

"မင်း တအားကိုနမော်နမဲ့နိုင်တာပဲ!
မင်းသိရဲ့လား!"

သူ့ယောက်ဖကသူ့အားအော်လိုက်ပြီးနောက်ချက်ချင်းမျက်ရည်တွေကတန်းကျလာတော့သည်။

"ဟင့်...ဝူးး"

ရှန်ယွမ် သက်ပြင်းချမိသည်။

ဒီလိုငိုနေတာမြင်တော့လဲစိတ်မကောင်း။

ဒါပေမယ့် အပြစ်ကတော့ပေးရဦးမည်။

"ဘယ်လောက်တောင်ဆိုးဆိုးရွားရွားအပူလောင်သွားလဲကြည့်
လမ်းမလျှောက်ချင်တော့ဘူးလား!
အပူကြီးကိုအဲလိုသွားကိုင်လို့
ဘယ်ဖြစ်မလဲ!"

ရှန်းပိုင်က သူ့ခြေထောက်လေးအားရှန်ယွမ်ဆုပ်ကိုင်ထားသည်မှရုန်းနေရင်း
ငိုလာသည်။

​ယောက်ဖအား မြှူဆွယ်ခြင်းWhere stories live. Discover now