YÜZBAŞI UZAY ACAR (GERÇEK AİLEM)

1.BÖLÜM

"Bugün günlerden 6 Ocak perşembe gündüz saatlerinde askerlerimizin pusuda beklediği yerde bir patlama meydana geldi. Bu patlamada 9 askerimizin şehit düştü." televizyondan yankılanan sesle kafalarımız oraya döndü.

"Yüzbaşı Uzay Karaman

Üsteğmen Hakan Avcı

Üsteğmen Deniz Kara 

Teğmen Kağan Çorlu 

Teğmen Koray Sarıcan

Teğmen Can Toprak

Asteğmen Kenan Deniz

Asteğmen Bulut Poyraz

Şehit düşen askerlerimizin isimleri bunlar.

Hepsine Allahtan rahmet sevenlerine baş sağlığı diliyorum." diye devam etti. Biraz daha konuşmadan sonra haber bitti.

"Ne kadar iyi değil mi şuanda kendi ölümümüzün haberi yayımlandı." dedim tim üyelerine bakarken.

"Yüzbaşım." Hakan utangaç bir sesle konuştu.

"Sus Hakan daha devam etme." dedim.

Kapıya yöneldim çıkarken "Antrenman sahasına son 20 saniyeniz." dedim ve çıktım ben çıkmamla arkamdan gürültülü bir ses duyuldu.

"SESSİZCE" diye bağırdım.

Hepsinin sesi aynı anda kesildi.

Ben antrenman sahasına girdiğimde hepsi arka kapının oradan koşarak sahaya girdiler.

"Son 5"

"4"

"3"

"2"

"1"

"0" 

1 kişi hariç hepsi sıradaydı.

"ASTEĞMEN BULUT POYRAZ HAZIR OL KONUMUNA." diye bağırdım.

Her şeyin öfkesiyle sesim o kadar sert çıkmıştı ki hemen herkes hazır ol konumuna geçmişti.

Asteğmenin yanına yürüdüm.

"Yeni geldiğin için kuralları bilmiyorsundur diye düşünüyorum." dedi.

"Evet komutanım." diye cevap verdi.

"Sana cezayı sonra vereceğim o yüzden SIRAYA DÖN" dedim sonunda bağırarak.

"ASKER ŞINAV POZİSYONU AL." diye bağırdım.

Hepsi şınav pozisyonu aldı.

Diğerlerinin yanına geçtim.

Hakandan başlayarak yürümeye başladım. Ben yürüdükçe bedenler inip kalkmaya başladı. Ben yürüdüğümde arkamda bıraktığım kişinin bedeni iniyor ben ona gelinceye kadar şınavı tam anlamıyla çekiyor ben gelince inik konumu tekrar kalkıyordu ve bunları beni görmeden yapıyorlardı çünkü his kuvvetleri gelişmişti.

Sonuçta biz his timiydik kimsenin görmediği görenin artık hiç bir şeyi göremeyeceği timdik. 

Biz ölümdük bazen ise yaşamdık. 

Belliydik bazen ise belirsizdik. 

Geçmiştik bazen ise gelecektik. 

Biz hiçtik ve hissizdik. 

Bazı şeylerin sonu bazı şeylerin ilkiydik. 

Biz his timiydik.

Ama artık ölüydük yani diğer insanlar için.