Kaç saatten beri odada ağlıyordum bilmiyordum. Elimi telefonumu aldım ve emre yazısının üstüne bastım. İlk çalışta açılmıştı.
"Alo kiminle görüşüyorum?"
"Hocam ben elif"
"Aa merhaba elif. Bir sorun mu var?"
"Hocam ben evleniyorum. Sizi de nişanıma davet ediyorum. Gelirseniz çok mutlu olurum"
"Gelmeye çalışırım elif ama çok erken değil mi?"
"Hayır değil hocam. Kendinize iyi bakın akşam bekliyoruz sizi saat 20.00 da başlayacak"
"Peki görüşürüz elif" demesi ile telefonu kapatmıştım. Uyumak için gözlerimi yumdum ve uykuma teslim oldum.
Kaç saat geçmişti bilmiyordum bir zil sesi ile uyandım.
"Geldim be geldim çatlama ulann!"
Kapıyı açmam ile karşımda orta yaşlı bir adam vardı.
"Merhaba elif. Kocanı buyur etmeyecek misin?"
"Buyurun"
"Sağ ol. Dedim ki bi uğruyayım elbiseni getirdim."
"Biz almıştık ki"
"Bakayım o zaman nasıl bir elbise"
"Peki"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zorlu Yolların Güzel Sonları
ChickLitHayat her zaman mükemmel mi? Elif buna hiç düşünmeden hayır derdi. Çünkü neden mi? Sevgisiz büyüyen bir kız. Çocukluğu çalınan bir kız. Hayatı kararmış olan bir kız. Nasıl evet demeliydi ki?
