Hayat zordur nefes dahi alamazsın bir zaman sonra ağlamak istersin ama gözyaşın bile akmaz. Cama çıkarsın nefes dahi alamazsın o kadar zordur bu hayat. Kendimce böyle düşünüyordum. Evleneceğim adam içerideydi istediği elbiseyi giyinmiştim ve bekliyordum. Kaderime teslim oluyordum.
Kapının çalması ile koşarak kapıyı açtım. İşte sevdiğim adam karşımdaydı evlenmek istediğim adam karşımdaydı.
"Merhaba elif nasılsın?"
"İyiyim hocam siz nasılsınız?"
"İyi değilim elif ama iyi olmaya çalışıyorum. Sağ olasın. Elif senle bir şey konuşmam lazım. Özel!"
Uyarı ses tonu ile özel demişti ne diyeceğini ufacık bile tahmin edemiyordum. Sadece üzgündüm.
"Geçin buruyun odama" önden önden ilerliyordu. İçimden bir ses ona açıl diyordu ne kaybedersin diyordu ama onu kaybederdim.
"Elif hadi kapıyı kilitle gel!"
"Tamam hocam" oturmam ile hemen emre hocamın konuşması bir olmuştu.
"Elif neden evleniyorsun?"
"Hocam yaşım geldi ailemde birini buldu evleniyorum. Neden sordunuz?"
"Seviyor musun o adamı?"
"Hayır" hiç düşünmeden vermiştim bu cevabı düşünmeme gerek yoktu çünkü ben ondan hoşlanıyordum.
"Neden evleniyorsun o zaman evlenme."
"Olmaz hocam lütfen uzatmayalım!"
"Elif"
"Kahveleri yapacağım nasıl içersiniz?"
"Sade" ayağı kalktım tam çıkacağım an bir ses ile dona kaldım.
"Elif kaç ya da ne bileyim kaçalım. Olmaz mı?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zorlu Yolların Güzel Sonları
ChickLitHayat her zaman mükemmel mi? Elif buna hiç düşünmeden hayır derdi. Çünkü neden mi? Sevgisiz büyüyen bir kız. Çocukluğu çalınan bir kız. Hayatı kararmış olan bir kız. Nasıl evet demeliydi ki?
