W tej opowieści ukazane me uczucia. To nie jest tylko spisywanie swoich przeżyć, ale też i rozrysowanie tego co siedzi w mojej głowie. Co prawda w umyśle moim płynie jedno wielkie bagno, ale i je można podkoloryzować.
I choć mam 24 lata, i choć depresja nawiedzała mnie przez lata, i choć mam ChAD wiem, że nie jestem chorobą, a człowiekiem z problemami. Każdy ma problemy, mniejsze czy większe, jednakże ja wiem, że choroba jest częścią mojego życia, ale nie bezpośrednio nim.
Inni zwiedzili Stany Zjednoczone, a ja zwiedzam stany lękowe. Ludzie mi mówią bym żyła, ale jak ktoś kto dawno temu umarł ma zacząć żyć?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Moje cierpienie znam najlepiej tylko ja sama. Wielu ludzi chce odejść z tego świata i wielu rzeczywiście zakańcza swoje cierpienie, a ja? Ja dalej jestem na tym świecie, bo jeszcze się nie poddałam, jeszcze...
Dzisiaj powiem tylko "dzień", bo gdyby był dobry to bym nie miała depresji.
