İnsan kendi gözlerini oymak ister mi?
Ben istedim mesela.
Gözlerin başkasının gözlerine aşkla bakarken, griye çalan gözlerin ışıl ışıl parlarken kör olmak istedim dünyaya karşı.
Hiç görmemiş olmak, dünyanın binbir farklı güzelliğinden mahrum olmak istedim.
Yeter ki seni öyle görmeyeyim.
Pasparlak gözlerin bana baktı sonra.
Ben öldüm.
Ama, ilk gözlerinin ışığı gitti sonra da yüzündeki gülümseme bana baktıkca.
Çok çirkinim biliyorum ama yine de böyle yapmasan olmaz mıydı yıldızım?
Tapılası gözlerin ona baktığın gibi bakamaz mıydı benim gözlerime de?
Hiç beni görmemiş gibi yeniden karşındaki melekten farksız kıza baktın.
Elinin biri kalktı bana kalktığı gibi.
Ama bana kalktığı gibi değildi o el, saçlarını okşamak içindi o kıza kalkan el.
Zarif haraketlerle sevdin saçlarını. 'Çok güzel kokuyorsun' dedin ona.
Sol yanımda bir sızı hiss ettim.
Neydi bu sızı?
Kalbim kanıyor, aşkım isyan ediyordu.
Yanağımda sıvı hiss ettim sonra.
Kalbimin kanı gözlerime damlamış, gözyaşı halinde çıkmıştı gün yüzüne.
Hiç sevilmemiş olmak böyle hiss ettiriyordu demek.
Aşk acısı dedikleri bu lanet olası şey insanı ne hallere sokuyordu böyle.
Gözlerimden senin eserin olan damlalar akarken yere çöktüm.
Dizlerimin bağı çözülmüştü, çünkü dudakların başka birisinin dudaklarındaydı.
Gözlerini kapatmıştın.
İnsan çok zevk aldığı bir şeyde gözlerini kapatırmış.
Bu yüzden midir gözlerini kapatıp onu öpmen?
Yanağının hemen yanında beliren iki çukur cayır cayır yaktı sol yanımı.
Ne de güzel gülüyordun başkalarına..
İsterdim ki, gülümsemen sadece bana ait olsun.
Kimsecikler görmesin, sakla gamzelerini.
Sakladın, hiç göstermedin bana eşsiz gülümsemeni.
Küçük bir tebessümünü bile hak etmeyecek kadar mı değersizdim?
Karşında duran kız çok şanslıydı, sevdiğim.
Onun gözlerine aşkla bakıyordun sen.
Oysa o kızın yerinde olmak isteyen bir ben vardı.
Zavallı bir ben.
Çok güzeldi o da.
Saçları uzun ve kumral,
Gözleri en güzel mavi tonundaydı.
Yanakları al aldı.
Tatlı ve güzeldi o.
Bense geceyarısını geçtikten sonra kül kedisine dönüşen bir prensestim.
Gerçi, prenses bile değildim ben.
Kimsenin prensesi de olmadım.
Senin de olmadım.
Ne de sen benim oldun.
"Ve bazen hayattır sevmek.
Birini çok uzaktayken bile,
Kalbinde taşıyabilmek."
Özdemir Asaf
