Kirginliklarla dolu bir ömür yitip giden gençlik arkana baktığında tükenen bir ben ey ömrüm neler feda edildi be senden..
Ne lazım hayatta gidenleri unutmak için nasıl yaşamak lazım bilmiyorum artık ama şunun farkındayım artık geriye dönüp baktığımda ben yokum ...
Şu an herzaman yaptığım şeyi yapıyorum karşımda resmin elimde kağıt kalemim yazıyorum tıpkı sen gibi tıpkı ben gibi..
Mesela en çok düğümde görmek isterdim seni yanımda olmadığını bile bile arardı gözlerim seni sonra doğum yaptığımda olmanı isterdim o kapıdan çıktığımda görmek isterdim seni yanıma gelip alnımdan öpüp" çocukların çok güzel kızım demeni " ama hepsi gerceklesmicek hayallerdi, farkındayım artık hersey hayallerde kaldı, farkında olmadan ne çok hayal kurmuşum senle ilgili sanki yasiyormussun gibi.
Artık hayal kurmuyorum hastayım ne olacağımı nasıl olacağımı bilmiyorum artık her sabah kalktığımda bugün de iyim diyorum şükür ama ya yarın... Her akşam çocuklarımı öperek uyutuyorum sanki son öpücük gibi...
Ne olur nasıl olur kestiremiyorum hergun biraz daha halsizim ama belli etmemeye çalışıyorum kendime bakıyorum bazen vazgeçmişim kendimden ,aslimdan, hayallerimden, tükenmiş buluyorum kendimi yitik, güçsüz, ve savunmasız.
