Bilemiyorum artık nasıl olur nasıl biter hayatım yoruldugumun farkındayım artık yavaş yavaş tükendiğimi hissediyorum. Her yıl bugün biraz daha ölüyorum biraz daha tükeniyorum ben kayboluyorum ama farkında değilim ölüyorum ama yaşıyorum baba nefesim kesiliyor ama soluklanabiliyorum . Yokluğunda daha çok bağlandım sana aslında her mezarının başına gelişim bir kabulleniş öldüğüne ve gelmeyişine dair . Ben yoruldum artık cansız resmine bile donunurken zarar veririm diye korkmaktan. Her yıl bugün ben tekrar tekrar cayır cayır yanıyorum kül oluyorum değişen tek şey zaman , yıllar acim hala aynı acı 12 yılımda değişmeyen tek şey acim cansız resimlerdeki bakışın....
Ne tüketir insanı en çok özlem yokluk kabulleniş bilemiyorum artık belkide hepsi artık fazlada düşünemiyorum beynimin vücudumun yorulduğunu hissediyorum belkide tükenişe doğru geçiş yapıyorum bu genç yaşımda. Hayatta hep çok gülenin çok bir okadarda acısı vardır içinde sadece belli etmek istemez kimse görsün istemez İçindeki kırıklıkları bak ben gülüyorum dersin sana inat, hayata inat, acılarıma inat, yaşadıklarıma inat, içimdeki sensizliğe inat, gülüyorum sonra kendi kendine dersin görmeyin beni aslında ağlıyorum.
Saklamak istersin aslında ağladığını sanki ayıp bişeymiş gibi utanırsın hep içine atarsın hayatta soluklanmak için ara verdiğinde yaşların bir bir dökülüverir gözlerinden yanaklarina doğru dudaklarında tuzlu su hissedersin ellerin usulca yanaklarına gider oan fark edersin ağladığını ve sana o bir anlık soluklanmanin bile yasak olduğunu anlarsın.
Dedimya ne çabuk tükeniyorum bu genç yaşımda şöyle bir durup geriye bakıyorum ne çok acı sığdırmış, çok özlem çekmişim, çok yara almışım, yaralanmisim , düşmüşüm, ayaklarımda dermansizlik , yüreğimdeki çöküntü, gözlerimdeki yorgunluk çabuk yorulmuşum, tukenmisim.....
