Cehennem Ruhları 16+

Sönmeyen Ateş Bölüm 1

İçimde bir ateş vardı ama ben bu ateşi söndüremedim. Yıllar geçiyordu ama nefretim büyümeye devam ediyordu. Susturamadım hiç kimseyi susduramadım. Her gün kendimle savaşdım ama bu savaş beynimle kalbim arasında kalarak beni içten içe ölüme sürüklüyordu. İnsanın ailesidemi onun katili olurdu? Bilmem, belkide doğrusu budur. Yıllar geçiyordu durdurmak mümkün değildi. Artık büyüdükce herşeyi anlıyordum. Belkide insan büyüdükce gerçekleri anladığı için yıkılıyordu dünyası. Her kes o zamana kadar kendi dünyasında yaşadığı için alışıyor tabiki sonra dünyanın gerçeklikleriyle karşılaşıyor. Dünyada insan adı altında maskelerini iyi koruyan canavarlar var ve bunlardan kaçmak imkansızdı🩹
. 11 ci sınıf son gün
Güneşin ışıkları
üzümü acıtıyordu. Artık universite heyecanı bürüyodu içimi. Yarın Amerikaya hayallerimin ülkesinde universiteye gidicektim. Bi anda içimi özlem sardı. Ben gidicekken ardımda herşeyi bırakmakmıydı doğrusu? Hiç zaman aşk nedir bilmeyen ,duygularını gömmüş birisi neden heyecanlıydı? Arkadaşlarımla vedalaşdım herkes üzgündü bi yandanda sevinçli. Sanki gülmek istedik ama gülmemek için dudaklarımız dikilmişdi. Bu düşüncelerle sabahı zor etdim. Havalimanındaydık herkesle vedalaşdım. En yakın arkadaşlarım Lara ve Gecede gelmişdi. Gece ağlayarak bana koştu ve bileklik uzatdı
-Bunu her zaman sakla Alisam🤍gözlerim yaşardı bu sözleri duyunca . Ama sevinmeliydim arkamda katillerimi bırakıb gidiyordum. İnsan hiç katili olan şehiri bile özlermiydiki? Bilmem ama bir anlık yüzüm babama döndü:
-Güle-güle evimizin neşesi. Bir anda biri koşarak bana sarıldı bu benim abimdi 20 yaşında olmasına rağmen bir umutları kırılmış çocuk gibi üzgündü.
Ben herkesle vedalaşıb uçağa binerken kalbimde bir sancı hiss etdim Gece, ailem, arkadaşlarım,güzel ve kötü anılarımın yaşandığı şehirden gidiyodum belkide ben kendimden gidiyordum bilmiyordum. Uçakta en sonda oturub ağlayarak müzik açtım. Müzik Mabel Matizin Mendilimde kırmızım var şarkısıydı. Gözlerimden yaşlar süzülerek Amerikaya geldik. Bu hayallerimin ülkesine inerken şu an evde oturmuş yastığıma sarılmış belkide ailemle birlikteydim. Evin yolunu sorarak buldum. Evime girince bir az rahatladım. Ve giyinib dışarı çıktım universiteme gitdim. Yolda çok insan vardı herkes bana çok garipdi yabancıydı. Belkide ben bu şehire yabancıydım? Bu gün universiteye herkes tanışmak için gelmişdi, yarın okul vardı. Yolu geçmek için durdum ve yolda birininde arabasını park edib bana doğru geldiğini hiss etdim. Kumral saçlı, kahverengli gözlü uzun boylu birisiydi. Her şeyi siyahdı sanki siyah onu yansıtıyordu,belkide karanlık onu yansıtıyordu? Ve okula geçerken ben bir az çabuk davrandım ve beni birisi kolumdan tutub arkaya itdi. Ve sinirli halde ben ne dediğimi bilmedim
-Sen kendini ne sanıyorsun?
Soğuk bir sesle:
-Arabayı görmüyecek kadar kör, şehri tanımayacak kadar yabancısın. Bu sözler beni utandırdı hem benim yüzüme bakmayan biri yabancı olduğumu ne bilsin değilmi?
-Şey ben .. sözümü tamamlamamış gitmişdi. Belkide bu bundan sonraki kabuslarımdı? Ne bile bilirimki yeniden hayatım kararıyomuydu yoxsa aydınlanıcakmıydı? Bu karanlık gizemli adamla karşılaşacakmıydım?

-Utandım normalmiydi diye kendi kendime konuşuyordum.
Herşeyin başladığı nokta artık başlıyorduk

Benimle berabermisiniz bu yolculukta ?
Dünyanın benimle savaşına varmısın ? Sen olmadan olmaz sende bu hikayenin bir parçasısın. Kalbiyle beyninin arasında sıkışmış kurtarılmayı bekliyen , kaçmak istesede kaçamayan biriyle hikayede olmak istermisin?O zaman bizimle birlikte ol . Karanlık olmadan ışık neye yararki? Karanlıktaki çığlıkları duymaya hazırmısın?👤 2 ci bölüm yakında sizlerle😊🤍