ΡΟΜΑΝΤΙΚO ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΠΟΧΗΣ.
... Ήξερα βαθιά μέσα μου πως το φιλί αυτό ήταν το αντίο μου, κι όμως ήμουν πανέτοιμη να λυγίσω ευχαρίστως στις ευγενικές προσταγές αυτού του άντρα που προκαλούσε αρρυθμίες στην καρδιά μου με απίστευτη ευκολία...
Το ΑΝΕΚ...
Κάθισε στην πολυθρόνα και ακούμπησε το φλυτζάνι με το τσάι στο τραπεζάκι. Μετά άνοιξε την εφημερίδα στη στήλη των κοσμικών και είδε τα νέα για τους Κρος να κυριαρχούν. Η είδηση δεν αφορούσε την νέα οικογένεια του καπετάνιου αλλά την ταραγμένη υγεία του και την παρατεταμένη παραμονή του στο νοσηλευτικό ίδρυμα του Καρθγεν. Oι γιατροί είχαν διαγνώσει βαριά πνευμονία και είχαν ενημερώσει τον οικογενειακό κύκλο και τους δικηγόρους του πως η κατάσταση της αρρώστιας του είχε περάσει προ πολλού το σημείο της επαναφοράς του. Κατόπιν ακολουθούσε ένα σύντομο βιογραφικό του άνδρα που αποθέωνε τον εφοπλιστή και τη σημαντική συμβολή του στη ναυτιλία και στις θαλάσσιες μεταφορές. Ανέπτυσσε διεξοδικά την επιτυχημένη επενδυτική του εισχώρηση στην αρωματοποιία και στη φαρμακολογία τα τελευταία δέκα χρόνια, καθώς και την αποκλειστική εισαγωγή μπαχαρικών από τις Νότιες χώρες. Στη συνέχεια το κείμενο παρέθετε τις ευγενικές χορηγίες του στον πολιτισμό και στα νοσηλευτικά ιδρύματα και μπλα μπλα μπλα ... Τα μάτια του έτρεξαν στο μονόστηλο αλλά δεν ολοκλήρωσαν το άρθρο. Το βλέμμα του επέστρεψε γοργά στο σκίτσο της κορυφής που απεικονίζε πιστά τον Κρος με τις προστατευόμενες του, τη Σοφία και τη μικρή Κλαίρη. Μολονότι τα πρόσωπα ήταν σοβαρά, ένα μειδίαμα ευτυχίας απέπνεαν και τα τρία, σίγουρα καλλιτεχνική παρέμβαση από τον σκιτσογράφο συμπέρανε και φόρεσε τα γυαλιά του για να παρατηρήσει καλύτερα εκείνην.
Είχαν περάσει τρία χρόνια από το ατύχημα. Ο χρόνος ξεθώριασε το περιστατικό και γιάτρεψε την οργή και τον πόνο του για την ακατανόητη στάση της, μα δεν στάθηκε ικανός να γιατρέψει το παράπονό του, ένα ατέρμονο ΓΙΑΤΙ.
Πριν από έναν χρόνο, ένα βροχερό πρωινό του Μαρτίου, καθόταν στο παγκάκι του σταθμού αναχώρησης των αμαξών και περίμενε το επόμενο δρομολόγιο του παμφορείου. Παρότι το μέρος ήταν πολυσύχναστο και το πυκνό φασαριόζικο πλήθος πηγαινοερχόταν βιαστικά, την ξεχώρισε πρώτα με την καρδιά του που χτύπησε άτακτα. Την παρακολούθησε να μπαίνει στο κεντρικό ζαχαροπλαστείο της Νος, στην αντικρινή πλευρά, μόλις λίγα μέτρα μακριά του.
Κρατούσε από το ένα χέρι ένα ξανθό κορίτσι στο οποίο έδινε την αμέριστη προσοχή της και από το άλλο τραβούσε το λουρί της καφέ, τριχωτής μπαλίτσας που γάβγιζε χαρούμενα. Ήταν κομψοντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας όπως και το παιδί που συνόδευε. Ελαφρώς αδυνατισμένη και κάπως χλωμή.
Κάθισαν σε ένα τραπεζάκι στον εξωτερικό χώρο του καταστήματος και παρήγγειλαν γλυκά. Ύστερα το κορίτσι απαντούσε με ενθουσιασμό στις ερωτήσεις της κάνοντάς την να χαμογελά όλη την ώρα και να εκπέμπει μια λάμψη που εξαφάνιζε το μουντό γκρίζο γύρω της και έκλεβε τις ανάσες του.
Όλο το είναι του τόν πρόσταζε πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία και στιγμή για να την πλησιάσει και να πάρει τις πολυπόθητες εξηγήσεις για την άτακτη φυγή της. Όμως τα πόδια του είχαν ριζώσει στο πεζοδρόμιο. Είχε περάσει πολύς καιρός και δεν υπήρξε η παραμικρή επιδίωξη για επικοινωνία από τη μεριά της μετά τα όσα συνέβησαν ανάμεσά τους. Ούτε καν η τυπική, με την αποστολή μιας λιτής επιστολής ή μιας κάρτας και ο λόγος αυτός στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο για να κινηθεί από τη θέση του...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Τελευταία στιγμή αντιλήφθηκε τη νεαρή γυναίκα που είχε μπει στη βιβλιοθήκη. Είχε έρθει αθόρυβα πίσω του και τώρα γλιστρούσε αργά τα μπράτσα της γύρω από τον λαιμό του σε μια ζεστή αγκαλιά.
- Τζίνο μου το δείπνο είναι έτοιμο, σε περιμένουμε... Σήμερα είναι μέρα γιορτής γιατί έχεις κλειστεί εδώ μέσα; Απόρησε.
Εκείνος ανταπέδωσε την τρυφερότητα φιλώντας τους καρπούς της. - Έχεις δίκιο γλυκιά μου, ας πηγαίνουμε, απάντησε ενόσω δίπλωνε την εφημερίδα και την πετούσε στο καλαθάκι απορριμάτων. Κατόπιν σηκώθηκε από την πολυθρόνα και την ακολούθησε...
ΤΕΛΟΣ
------------------------------------->
Αν και είμαι λάτρης του "έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα" σκέφτηκα να αφιερώσω αυτή τη μικρή, ρομαντική νουβέλα στον καταπιεσμένο και ανεκπλήρωτο έρωτα. Επέλεξα να ακολουθήσω τους κανόνες, τα στερεότυπα και την πραγματικότητα της εποχής κατά την οποία πολλοί έρωτες θυσιάστηκαν στον βωμό των ταξικών διαφορών. Ωστόσο, για όσο διήρκεσε η σπίθα, ο ρομαντισμός είχε τα σκήπτρα κάνοντας τις καρδιές να κτυπούν δυνατά σε ένα ντροπαλό βλέμμα, για ένα τρυφερό άγγιγμα ή μια γλυκιά κουβέντα.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέσατε στην ιστορία μου.
Αν θέλετε αφήστε σχόλιο με τις εντυπώσεις σας.
ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΔΥΟ ΚΕΦΑΛΑΙΑ: ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ - ΜΑΡΙΑΝΝΑ - ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
