Johanna's hunger games

h1) de boete

Ik kijk naar de gordijnen die proberen het felle zonlicht tegen te houden.
"Jo, maak je klaar! De boete is binnen een paar uur!" Roept m'n moeder.
"Jaja" antwoord ik.
Eigenlijk ben ik toch niet van plan om me klaar te maken hoor. Ik ben van plan om even langs te gaan bij m'n neef, Baston. Hij is ondertussen al 19, dus hij moet niet meer mee doen aan de boete. Maar nu is hij wel houthakker. Hij werkt 6 dagen in de week van 7uur 's ochtends, tot 7uur 's avonds. Best wel hard hé.
Elke zondag ga ik oftewel bij hem langs, of hij bij mij. We wisselen altijd af. Vandaag is het weer zondag, en we hebben samen afgesproken dat ik vandaag, nog voor de boete even langs zou komen. Niet lang, maar even.
Ik pak m'n leren jasje en volg het kiezelstenen pad, naar het hutje van Baston. Hij heeft niet veel rijkdom, hij moet voor heel z'n gezin zorgen, sinds zijn ouders overleden zijn. Met het geld dat hij verdient probeert hij elke dag eten op tafel te krijgen. Ik heb geluk, dat m'n moeder een winkeltje open houdt in het centrum van district 7. We wonen naast de villawijk, in een rijk steegje. Ik krijg ook elke maand 100 euro van m'n groot ouders. Ze zijn namelijk miljonair. Vraag me niet hoe ze aan dat geld komen. Dat willen ze me zelf ook niet vertellen.
"Hey Jo" Baston opent zijn armen, en ik loop er maal al te graag in. "Hoe voel je je?" Vraagt hij.
"Ik weet niet" antwoord ik. "Mijn naam zit er wel 20 keer in, dankzij die bonnetjes"
"Als je niet meer wilt, moet je geen bonnentjes meer pakken hoor" zegt hij.
"Maar jawel. Ik wil je graag helpen. En dan nog, mijn naam wordt waarschijnlijk toch niet getrokken. 20 van de duizenden papiertjes. "
"Nou ja, wat jij wilt" zegt hij met medelijden.
M'n moeder geeft Baston ook elke maand 10 euro, maar daar geraakt hij nog steeds niet van rond. Ik koop al elk jaar bonnen voor hem, om hem een beetje te helpen. Als je je inschrijft voor de boete, kan je je ook ineens inschrijven voor bonnen. Met die bonnen krijg je vers graan en olie. Maar als je je inschrijft gaat je naam één keer meer in de bol.
Dus nu zit m'n naam er al 20 keer in. De kansen zijn niet echt in m'n voordeel.
"Wil je iets drinken?" Vraagt Baston. "De thee is nog warm."
"Oké" zeg ik terwijl ik Baston naar binnen volg.
"Jojo!" Roepen de 4 jarige broertjes van Baston, terwijl ze op me af komen lopen. "Hey kleintjes" zeg ik lachend.
Eigenlijk begin ik het best irritant te vinden dat niemand me gewoon 'Johanna' noemt. Dat is toch mijn echte naam!? Maar in plaats daarvan noemt iedereen me 'Jo', 'Jojo' of 'Joja', als het maar met de 'j', en een 'o' begint. Ik ga aan tafel zitten naast Jamy, het jongste broertje van Baston. Hij is 2. Telkens als ik een slok van m'n thee neem stomt hij mij, waardoor ik al een hele theevlek op m'n kleren heb.
"Hoe laat is het?" Vraag ik.
"Twintig voor twee" antwoord Baston.
"Oh, shit"
Ik pak m'n jas van de stoel, zeg idereen gedag. Baston wenst me veel succes, en ik spurt terug naar huis.
"Waar was je?" Vraagt m'n moeder. "Ik had je gevraagd om je klaar te maken."
"Weet ik. Maar ik zat nog even bij Baston." Zeg ik.
"Oké schat. Maar maak je nu klaar." Zegt m'n moeder lief.
"Ja mam."
Ik loop naar boven via de marmeren trap, doe m'n kleren uit en ga in het bad zitten.
Het warme water warmt m'n ijskoude lichaam op.

Als ik de trompet hoor, weet ik dat ik voort moet doen.
De trompet is het teken, dat iedereen zich naar het hoofdplein moet begeven.
Ik stap het bad uit, doe een gewone jeans en een topje aan, en loop naar beneden.
Als ik beneden aankom, zie ik dat m'n moeder en twee broertjes al aan de deur staan. "We kunnen vertrekken" zeg ik terwijl ik m'n schoenen aantrek.
Ik loop m'n moeder achterna, en loop samen met hen naar het hoofdplein.
M'n moeder en broertjes gaan aan de zijkant staan terwijl ik me ga inschrijven.
Bij de inschrijving hebben ze DNA van je nodig, dus je krijgt een klein prikje.
Alle kinderen tussen de 12 en 18 gaan in rijen staan voor het podium. Eerts komt de burgemeester het podium op om een tekstje voor te lezen, en dan komt Flavor op.
"Hallo, district 7" zegt Flavor met haar hoog stemmetje.
"Gelukkige hongerspelen, mogen de kansen immer in je voordeel zijn."
"Jaja, erg in m'n voordeel zijn" denk ik in mezelf.
"Oké, vandaag zullen we bij de jongens beginnen." Zegt Flavor enthousiast.
Ze loopt naar de jongensbol en haalt er één papiertje uit.
Ze loopt terug op har naalhakhes naar de microfoon, en zegt de naam luid en duidelijk.
'Jackson Smell" klinkt er over het plein.
Een diepe stilte. Dat is het enige dat volgt. Die stilte komt altijd als een 12 jarige getrokken wordt. Er komt een dunne, kleine jongen naar voor gelopen.
"Zijn er vrijwilligers?" Vraagt Flavor. Niemand steekt natuurlijk z'n hand op. In District 7 zijn in jaren geen vrijwilligers meer geweest.
"Oké, goed goed" begint Flavor.
"En nu de meisjes"
Flavor haalt er een papiertje uit en loopt terug naar de microfoon.
"Johanna Mason" galmt er over het plein.
Wat?! Ik weet niet wat ik moet doen, en blijf gewoon stokstijf staan. Ik kijk naar m'n moeder en broertjes, en zie dat m'n moeder haar emoties niet kan verbergen. In plaats van naar het podium te lopen, loop ik naar m'n gezin. 'Ik hou van jullie" zeg ik terwijl ik m'n tranen probeer tegen te houden.
Ik laat het plein ver achter me en loop ver, ver het centrum in.