Kalbimin gölgesi

1. sezon 1. bölüm (Giriş) | Korkular ve pişmanlıklar

Altı kişilik bir grup yol boyunca yürüdü ve yaklaşan eğitimi yüksek sesle tartıştı. Güneş parlıyordu ve hava neredeyse tamamen sıcaktı. Bu yılın baharının erken geldiği ortaya çıktı ve nisan ortasında herkes sabit on beş derece ve kuru havadan memnun kaldı. Ağaçlar canlanmaya başladı, yeşil çimenler hemen hemen her yerde görülebiliyordu ve sokaklarda yürüyen çiftlerin ve gençlerin bir yerlerde olması aceleyle daha sık görülebiliyordu. Ve bu grup da farklı değildi. Aynı lejyon grubunda çalıştılar ve ana derslerden sonra telekinezi, büyü yapmayı ve daha fazlasını öğrendiler. Onlardan en büyüğü Baş Rahip geri kalanlara önderlik ediyordu, (Zebaniler) en küçükleri ise diğerlerini geçerek birbirlerinin peşinden koşuyorlardı. Sonunda herkes içeri girdi, birinci kattaki odanın etrafından dolaşıp merdivenleri takip ederek üst kata çıktı. Gürültülü bir kalabalığın içinde soyunma odasına daldılar ve çoktan pantolonunu çıkarmış olan bazı jokerleri korkuttular.

- Kılık değiştiriyoruz ve herkes hızla salona gidiyor. - Can emretti.

Kıkırdamalar. Çıkartılan kıyafetlerin hışırtıları. Efe çoktan kıyafetlerini değiştirmişti ve devasa çantasında yedek çorap arıyordu. Sabah onları yan cebine koyduğunu tam olarak hatırladı ama şimdi orada değildiler. Sıcak bir el omzuna dokundu. Adam yakındaki bir dolaba döndü. Bakış anında sıcak bir gülümsemeyle ve bitter çikolata renginde parlak gözlerle karşılaştı. Kalın parmaklarında bir çift beyaz kısa çorap bulunmuştu.

- Tut şunu. Muhtemelen kendininkini kaybetmişsindir. - dedi adam ona çorapları uzatırken.

- Teşekkür ederim Mert. Sen benim büyük abimsin! - Efe gülümsedi ve çorapları avucundan aldı.

- En sevdiğin çayı da aldım. - Pony adam, sırt çantasından yarım litrelik bir şişe çıkarıp yanındaki bankın üzerine koydu, ardından dolabı kapatıp çıkışa doğru yöneldi.

Efe ona baktı ve ilk kez ne yapacağını düşündü. Bu adamla lisenin ilk yılının ikinci dönemine girerken tanıştı. Beycan ailesi, yaklaşık birkaç yıldır yaşadıkları yerden taşındı ve babası ile ilgili olan sorunlardan dolayı İzmir'e yerleşti. Bu kahverengi saçlı ve Unicorn'a tapan çocuk ilk gün yanına oturmuştu ve eğitimden sonra ona bölgeyi gösterip onu evine götürmüştü. Kelimenin tam anlamıyla bir sonraki evde çok yakın yaşadığı ortaya çıktı. Mert çok çabuk hayatına girdi. Türkçe ve İspanyolca karışımı bir dille sakin bir şekilde iletişim kurdular ve kolayca ortak tartışma konuları buldular. Yeni bir arkadaşı onu 1989 yıldan fazla süredir çalıştığı lejyon grubuna sürükledi. O zamandan bu yana çok vakit geçti. Bir ay önce on dokuz yaşına girdi ve üniversitenin ilk yılına girdi; ailesinin baskısı, ısrarı üzerine telekinezi eğitimi almaya kaydoldu. Mert de onunla birlikte hareket etti. Düşünürseniz o her zaman oradaydı. Mert, en sevdiği çayın ne olduğunu ve Efenin kaçak çay, kahve sevdiğini biliyordu, duygularını kolayca okuyordu, havasında olmadığında ona sarılıyordu. Bir şekilde, fark edilmeden bu adam hayatının her alanını doldurdu ve gerekli hale getirdi. Burada lejyonda gerçek arkadaşlar edindi. Hepsi farklı yaşlardaydı ama hep birlikte kendilerini rahat hissettiler. Bir süre sonra istikrarlı bir hakikat piramidi kuruldu. Oranın en büyüğü Can Göksuydu. Efe orada herkesten küçüktü; o eğitim görüyordu ve hafta sonları aynı yerde Mertle ders çalışıyordu. Ayrıca kendisinden baya büyük arkadaşı Makarna Canavarı ile.

- Hey, uyuma Efe! Bir kez daha uyursan doğru düzgün eğitim alamazsın. - öğretmenin sesi duyuldu.

Efe başını salladı, saçını düzeltti ve ayakta durdu. Özel güçleri geliştirme amaçlı dersler başladı ve bir iki dakika içinde her şey bitti. Birkaç kişiden oluşan grubun tamamı gitmeye hazırlanıyordu. Adamın yanağına serin bir şey dokundu. Başını kaldırıp kendisine verilen bir şişe suyu gördü, sonra da gülümseyen Pony'e minnetle baktı. Yine açgözlülükle birkaç yudum aldı ve şişeyi Mert'e uzattı. Neredeyse hemen ayağa kalkmıştı ve gitmeye hazırlanıyordu.