KUSURSUZ (SAKRA)

KUSURSUZ - 5. Bölüm

Selam nasılsınız canlarım?

Umarım iyisinizdir...

Yeni bölüm🔔

Uzun bir ara oldu.💜💝

***

İnsan bazen bazı durumlarda ne yapacağını bilemez. Durur, düşünemez bedeni ve beyni kişinin istediği gibi çalışmaz. O anda daha da kötü olur durum, ne yapacağına anlam veremez kötü hisseder kendini, aciz..
Akıl ve mantık diye bir kavram kalmaz kişide. Ne diyeceğini ne düşüneceğini bile bilemez hale gelir. Sonra umudu kesilir yavaş yavaş çabalamaktan vazgeçer bir anda. Beslediği umutlar tükenince daha da kötü hisseder daha da berbat..
Ağlamak ister, içini dökmek bulunduğu durumdan kurtulmak.
Bazen yer yarılsa da içine girsem diye düşünür.

Ben de şu an o durumdayım.
Keşke diyorum keşke yer yarılsa da içine girip yok olsam burdan.

Kim ister ki böyle bir yerde böyle bir zamanda böyle bir durumda olmak. Karşında bir ordu adam ile..

Korkuyu iliklerime kadar hissediyordum. Korkuyordum hemde deli gibi..

Yanımda ki ali bile beni bu durumda sakinleştiremezdi, biliyordum.

Hiç gözümü kırpmadan karşımdaki karanlık adamlara bakıyordum. Ali de benim gibi donmuştu. Neden koşmuyorduk burdan neden kaçmıyorduk asla bilmiyordum ama kaçabilirdik buna eminim. Aramızda ki mesafe uzundu. Uzun sokağın bir başında onlar bir başında da biz vardık. Ama cesaret edemiyorduk koşmaya çünkü çok fazlaydılar ve eminim ki hepsinin belinde silah vardı.

Korkudan kıpırdayamaz hale gelmiştik. Galiba bir ara nefes almayı bile unuttuğumu sanmıştım.

Peki niye bu kadar fazlaydılar sadece onları gördüğüm için mi bu kadar adam gelmişti buraya anlam verememiştim. On kişi bile gelse rahat bir şekilde yakalardı bizi eminim ki.

Düşüncelerime göz devirdim.
Şu an bunu mu düşünüyordum gerçekten.

Karşımdaki adamları iyicene bir süzüp aliye döndüm. Robot gibi kalmış karşıya bakıyordu. Galiba şoka girmişti. Elimi yavaşça kaldırıp kolunun üzerine koydum ve onu sarstım. Kolunun üstünde elimin varlığını hissedince hemen bana döndü. Ama bir tepki vermedi bana, galiba gerçekten de şoka girmişti .

Bir şeyler düşünmem gerekiyordu böyle burda öylece duramzdık. Kim bilir bizi yakalarsalar ne yapacaklardı bize. İyi insanlara benzemiyorlardı kesinlikle. Duruşlarıyla bile insanın korkmasına yetiyordu.

Beklemediğim bir anda havada duyduğum bir el silah sesi daha yankılandı sokakta. Sesi o kadar şiddetliydi ki ağzımdan kocaman bir çığlık koptu. Vakit kaybetmeden alinin koluna yapışıp arabaya doğru çekiştirdim. En azından biraz zaman kazanırdık. Belki bir kaç dakika daha yaşardık kim bilir. Artık gözyaşlarım da akmaya başlamıştı. Arabaya bindik ama bulanık görmeye başladım gözümdeki yaşlardan dolayı.

Kapısı açık olan arabaya hızla binip alinin de yan koltuğa geçmesine yardım ettim. Kırılan cam parçalarının bir kaç tanesi canımı yaksada umursamadım.

Bir şeyler yapıp burdan gitmek istiyordum. Sadece işimi yapıp annemin babamın yanına gidecektim. Şu halimize bak karşımızda bir sürü adam arabanın içine girmiş onlardan kaçıyorduk. Nasıl bu hale geldik bilmiyorum. Mutlu ve huzurlu geçirdiğimiz bir kaç günün ardından böyle bir şey ile sonlanması hiç iyi olmadı.

"Ali ne yapıcaz şimdi?" diye sordum sessiz konuşarak ve sanki bizi duyacaklarmış gibi.
Bana bakmıyordu ve bu beni bulunduğumuz durumda daha da tedirgin yapıyordu.