KUSURSUZ (SAKRA)

KUSURSUZ -15. Bölüm

4646 kelime.

Keyifli okumalar.

***
Boş bakışlarım kocaman
salonda geziniyordu. Ruhum bedenimi terk etmiş gibiydi. Hiçbir şey hissetmiyordum. Annemin dedikleri sürekli beynimin içinde dolanıp duruyordu. Ben hayatım boyunca hiç bu kadar korkmamıştım. Onlara birşey olma ihtimali yüreğimi kavuruyordu. Onlar benim tek ailemdi. Onlarsız tek bir saniye bile yaşayamazdım. Onlar benim herşeyimdi.

Hayır... Hayır kötü düşünceler beni terk etmiyordu. Zihnim hep karanlık yönlere çekiliyordu. Annemsiz, babamsız bir yaşam düşünemiyordum.

"Lütfen birşeyler yap!" Zorla ağzımı açıp iki kelime edebilmiştim. Onları düşündükçe kahroluyordum. Kim bilir ne kadar korkmuşlardır.

"Elimden birşey gelmez! Onlara şu anlık yardım edemem. Ama Anton'un oraya adam gönderecek kadar kafayı yemesi beni şaşırttı." Düşünceli görünen Fernando, karşımdaki koltuğa oturmuş, elinde köşesine yerleştirmiş bir şekilde elindeki içeceği yudumluyordu. Aklından ne geçiyordu en ufak bir fikrim yoktu ama bana yardım etmek istediğini anlayabiliyordum.

"Ne yapacağız o zaman. Ne kadar korkuluklarını bilmiyoruz bile. Herşey benim yüzümden oldu. Buraya hiç gelmemeliydik. En başından beri vazgeçmeliydik bu işten" Ağlamaktan kızarmış gözlerim artık yanmaya başlamıştı. Her geçen saniye zaman kaybı gibi geliyordu artık. Onlar herşeyden habersiz iki masum insandı.

"Anton kaçık herifin tekidir ama onlara zarar vereceğini düşünmüyorum. Derdi neyse seninle olmalı. Seni onlarala kokrutup karşısına çıkmanı planlıyor büyük ihtimalle."

"kendimi asla affetmiyeceğim. onlara birşey olursa ben yaşayamam."

"Hiçbirşeyin sorumlusu sen değilsin. Olacakları önceden tahmin edemezdin. o yüzden kendini suçlamayı bırak."

"Ben onlardan korkuyorum. Bana ve arkadaşım Ali'ye çok kötü şeyler yaşattılar. Bir daha oraya dönmek istemiyorum!" Hıçkırarak konuşmaya başlamıştım. Bana yaptıklarını unutmam imkansızdı. Hayatım boyunca filmlerde bile görmeyeceğim şeyler bizzat başıma gelmişti. Onlar korkutucu insanlardı. Tekrar oraya dönüp, aynı şeyleri yaşamayı göze alamazdım.

Tamam Anton kendisi herhangi bir şekilde fiziksel şiddet uygulamamıştı ama en yakın adamı borges, bana vurmaktan hiçbir zaman kaçınmamıştı. Ve eminim ki bunu bilipte sesini çıkaramamıştı. Pislik adamlar onlardan nefret ediyordum.

"Merak etme melek. Seni onlara vermeyeceğim. Sıkı bir güvenlik çemberi var dışarda. Ne pahasına olursa olsun seni koruyacağım. Ailen konusunda da içini ferah tut. Elimden geleni yapmaya çalışacağım."dedikleri içimi bir nebze olsun ferahlatırken, derin bir nefes aldım.

Peşinde neden olduğunu bilmediğim adamlar vardı. Ve ben onlardan ölesiye korkuyordum. Bana yaşattıkları şeyleri tekrar yaşamak istemiyordum. Fakat beni ailem ile tehdit edecek kadar ileri gitmeleri, yaptıkları hiçbir şeyden korkmadıklarını gösteriyordu. Ama bu kadar acımasız olamaları çok kötüydü.

Yine her zamanki gibi loris bir köşeye çekilmiş sessizce konuşmalarımızı dinliyordu. Arada varlığını bile unuttuğum oluyordu. Bakışları bir benim birde Fernando'nun üzerinde gidip geliyordu. Onun da birseyler düşündüğü belliydi. sert çehresi ve keskin bakışları canının sıkıldığını gösteriyordu. 

"Şimdi kalkıp birşeyler ye! Sürekli düşüp bayıldığın için bedenin zayıf düşmüş!" Söyledikleri bir kulağımdan girdi bir kulağımdan çıktı. Şu an yemek düşünecek hâlde değildim. Onlar orda korkuyla yaşarken benim böyle hayatıma devam etmem imkansızdı.