het geadopteerd meisje van een YouTuber|| ft. de bankzitters

Hoofdstuk 27

Pov: Carolijn
Nog een diepe zucht laat ik en druk dan de deurbel in, van mijn oude huis. Al snel gaat de deur open en zie ik daar een blonde jongen staan waar ik een maand geleden nog zielsveel van hield. Misschien hou ik nog wel een beetje van hem, maar hij heeft het verknald. "Hey kom binnen" zegt matthy met een schuine glimlach. Ik knik en loop langs hij om naar binnen te lopen. Samen lopen we naar de woonkamer. "Hoe gaat het met je, na gisteren." Vraagt hij op een bezorgde manier. "Prima" reageer ik kort af. Ik loop op de tv meubel af en open het deurtje, waar meestal mijn spullen in zaten. Als ik het kastje open zie ik daar nog al mijn werk spullen ligt. Hij heeft het nooit weg gelegd of op een andere plek gelegd. Als ik mijn spullen uit het kastje pak leg ik het op de tafel.

Tijdens dat ik dit deed liep matthy naar de keuken om een glas water te pakken, ik denk voor zichzelf. Even kijk ik om mijn heen en zie dat er niks is veranderd in de tijd dat wij weg zijn geweest. De foto van marith die op de rug van matthy zit. Die heb ik op vakantie gemaakt. We waren naar het strand gegaan en hun twee waren zo erg aan het kloten waardoor iedereen ons raar aankeken, maar ze bleven maar doorgaan. Die foto staat nog altijd op de plek waar die altijd al stond. Het voelt nog vertrouwd hier thuis. Nou ja niet thuis meer, maar gewoon het huis zelf. Het voelt zo veilig. Op een gegeven moment voel ik een hand op mijn schouder. "Hey gaat het wel, hier heb ik wat water voor je" Zegt matthy die me uit mijn gedachtes haalt. Hij houd het glas die hij net vulde voor mijn handen, ik pak het aan en neem een slok. Ondertussen is zijn hand ook van mijn schouder af."Het gaat wel" even blijft het stil maar als snel verbreek ik de stilte. "We moeten praten."

~tijdskip~
Matthy en ik zitten tegenover elkaar en zitten al even te praten over wat er nou gisteren is gebeurd. "Maar waarom was je zo misselijk." Vraagt hij nog steeds niet begrijpelijk. "Umh ja daar wilde ik met je over hebben" snel slik ik nog voordat ik verder ga. "Ik ben zwanger.." voeg ik er aantoe. Zijn gezicht veranderd van niet begrijpend, naar verbaasd. "Wie is de vader?" Vraagt hij na een tijdje. "Jij matthy, jij" zeg ik. Nog steeds verbaasd kijkt hij me aan. Ik voel tranen opkomen maar ik probeer ze tegen te houden. "En nu?" Vraagt hij. Ik ben verbaasd om zijn vraag, ik had sneller verwacht dat hij blij was. Maar dit, dit zag ik niet aankomen. Ik wil het kind houden, er voorzorg zoals dat ik bij marith deed. Maar deze keer vanaf de geboorte en een veilige basis voor hem/haar bouwen. Het belangrijkste voor mij is dat de moeder en de vader in het leven zijn van het kind.

"Ik wil het houden, maar we verzinnen wel iets." Zeg ik als ik mijn gedachtes verbreek. Hij knikt en knikt, niet 1 keer maar wel zoon 5 knikken. Nog steeds blijf ik vecht met mijn tranen, ik wil hier niet in tranen uitbarsten. Ik wil laten zien dat ik sterk ben en dat ik verder ga met het leven, maar het blijft moeilijk. Het liefste zou ik bij hem in zijn armen liggen en al mijn tranen laten gaan. Ik mis hem en ik merk aan alles dar hij mij ook mist, maar ik moet doorgaan met alles. Ik kan niet met iemand in een relatie zitten die toch na 7 jaar een anderen zoenen. "Ik weet het niet caro, ik wil al heel lang graag een kind. Maar ik wil niet dat zijn ouders niet bij elkaar zijn." Zegt hij. Dit keer knik ik. "Ik hou nog steeds van je, maar ik heb het verknald. Ik denk dar het beter is als je het laat weg halen." Hoor ik hem zeggen. Ik voel de vloer onder mijn voeten vandaan komen. Dit meen hij toch niet echt.

Hij heeft het gore lef om te zeggen wat ik moet doen met mijn lichaam. Eerst vreemd gaan en dan dit. Wouw ik had meer van hem verwacht. Ik voel de tranen uit mijn ogen rollen. Het lukt me niet meer om ze tegen te houden. Ik sta op van de stoel en pak mijn spullen. Zo loop ik richting de deur. Achter mij hoor ik hem nog mijn naam roepen, maar dat negeer ik.

Het is gewoon een eikel...