Ben Süreyya chekhova babam bana kendi işini öğretmek ve bana bırakmak istiyor ama ben onun işine iş demeye bile utanıyorum insanları öldürmek bi iş olamaz neyse ki kardeşim Ivan bana destek çıkıyor ve babamı geçiştirdi ama ne zamana kadar...
Ben o andan itibaren sesleri duymadım sadece karanlık vardı....
Kayra nın ağzından;
Korkudan ne yapacağımı şaşırmış bı şekilde ileri geri yürüyordum hastane koridorlarında
Süreyya nın kollarımdaki hâli gitmiyordu gözümün önünden
Niye onu bu işe dahil etmiştim ki hastane koridorlarının sonundan Olcan bana doğru geldi elini omzuma koydu
"Sakın, sakın güçsüz olma"dedi
Arkasında da tim im vardı
"Enes"dedim kısık sesimle
"Emredin komutanım"
"Nerde o"
"Bodrum'a götürdük komutanım"
"Ona çok iyi bakın su bile verin asla aç kalmasın"dedim dalgayla
"Emredersiniz komutanım"dedi enes sorna gittiler
Koridorun sonunda gördüğüm kişiyle hem sinir hem vicdan azabı çekiyordum
Koridorun sonunda Oğuz vardı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sinirmin sebebi hala Süreyya yı unutmak istememesi
Vicdan azabim ise ben varım diye buraya gelmeyişi
Yere düşen göz yaşlarını bile görüyordum ama duygularım buna engel oluyordu
Bir kaç saat sonra doktor geldi
"Hasta nın durumu ciddi yoğun bakımda şu an görüşme yapmak isterseniz maximum 3 dakika daha fazla olmaz"
"Niye 3 dakika biraz sonra gözlerini açacak zaten"dedim sinirle
"Bilemeyiz durumu ciddi dedim onu son görüşünüz olabilir"doktorun bu cümlesi bana tokat olmuştu istemsiz gözlerim Oğuza gitti çenesi titriyor du gözleri ise benimkilerle beraberdi onun girmesine izin vereceğimi saniyorsa yanılıyordu bı anda kafasını yere çevirdi buna müsade etmeyeceğimj anladı hızla giyinip içeri girdim
Elini tuttum kendimi tutmak çok zordu acı çektiği yüzünden belli oluyordu iyice yaklaşıp yüzünün her zerresini aklıma kazıdım
