Fa ina ma'aal usri al yusra

Perspectief van Ouiam

Ik werd langzamerhand wakker en alles deed pijn echt alles. Ik was bedekt met een handdoek. Wat is er gebeurd? Ik kan me echt niets herinneren behalve dat Faisal me mee nam en me inelkaar sloeg. Ik hoop dat hij niets met heeft gedaan. Ik zag iemand de hele kamer overhoop halen. Het was Ryan. Gelukkig hij heeft me gevonden. Elhamdoulilah.

'Ryan' zei ik
Zelfs het praten deed pijn.

'Elhamdoulilah Ouiam je leeft nog. Ouiam het komt goed schat. Echt waar. Hou alsjeblieft vol. Ik haal Doenia voor je zodat ze je kan helpen met je omkleden en dan brengen we je naar het ziekenhuis oke.'

'Ik hou van je' zei ik hem
Ik was zo blij dat hij me gevonden had. Elhamdoulilah. Ik weet niet wat ik zonder hem had gemoeten.

'Ik ook van jou' zei hij terug en gaf me een kus op mijn hoofd.
Hij zei me dat Doenia naar binnen zou komen om me te helpen omkleden.

'Heey Ouiam. Alles komt goed oke. Maak je maar geen zorgen. Kom ik help je met omkleden' zei Doenia
Ze hielp me met omkleden en toen ze klaar was ging ze weg en kwam Ryan binnen.
Hij tilde me op en het deed zóveel pijn. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. Ik legte mijn hoofd op zijn schouder. Elke stap die hij zette voelde ik alles steeds meer pijn doen. Ik wilde overgeven, maar hield het in. Ik werd duizelig en reciteerde een surah.
Ik werd de auto ingezet met mijn hoofd op de been van Ryan. De hele weg naar het ziekenhuis was voor mij een hel. Het deed zoveel pijn. Aangekomen bij het ziekenhuis tilde Ryan me weer op.

'Ouiam we zijn er. Het komt goed oke'

Ik wilde antwoorden, maar mijn ogen vielen dicht. Ik hoorde niets en niemand meer.

Paar uur later:
Mijn ogen gingen langzamerhand open.
Ik keek om heen en zag dat ik in het ziekenhuis was.
Er kwam iemand naar me toe en zei:

'Gelukkig maar je bent wakker. Hoe voel je je? '

'Alles doet pijn, maar wie bent u?' zei ik met moeite

'Ik ben dokter Elsa. '

'Ohh oke'

'Ik ga je familie even vertellen dat je wakker bent.'

En ik knikte op en neer met mijn hoofd, want praten dat deed te veel pijn. Paar minuten later kwam mijn schoonmoeder binnen stormen. Mijn eigen moeder was met mijn vader naar een ander ziekenhuis voor een chemo. Dat vertelde mijn schoonmoeder me. Mijn schoonvader kwam ook naar binnen. Waar is Ryan? Wil hij me niet zien? Ik heb hem nodig. Doenia kwam ook binnen. Ongeveer een half uurtje later gingen mijn schoonouders weg . Doenia bleef nog ff totdat Anas naar binnen kwam en haar meenam. Ze gaf me een kus op mijn wang en ging er vandoor. Ik was nog steeds aan het wachten op Ryan. Waar blijft ie nou?
De deur ging open. Het was Ryan.
Hij kwam naar me toe en ging naast me zitten. Hij gaf me een kus en liet een traan vallen.

'Ryan waarom huil je. Het gaat goed met me'

'Ik....ik het is allemaal mijn schuld Ouiam. Hbiba alsjeblieft vergeef me.'

'Kom hier gek' en ik gaf hem een knuffel en zei hem dat niks zijn schuld was.

'Dit is qadr Allah (het lot van Allah). Dit is wat mij is voorgeschreven. Wil je alsjeblieft nooit meer zeggen dat het jou schuld is'
Hij veegde zijn tranen weg en kuste mijn hand. Hij keek me aan en zag verdriet in zijn ogen.

'Ryan, wat is er eigenlijk gebeurt? Ik weet alleen nog dat ik was ontvoerd en ik bedekt was met een handdoek. '

'Er... er is niks gebeurd liefje echt waar.'

'Ik geloof je niet, maar maakt niet uit ik kom er wel achter.'

'Het spijt me.'

'Het geeft niet. Ryan wil je me alsjeblieft wat water geven. Ik heb last van mn keel.'
Hij gaf me een bekertje water en zei me dat ik moest uitrusten. Ik deed mijn ogen dicht en viel in een diepe slaap.

In haar droom:
NEE NEE LAAT ME MET RUST. RAAK ME NIET AAN. STOP STOP ALSJEBLIEFT HOU OP. RYAAAN. RYAAAN. En ik schrok wakker.

'Hey rustig maar. Ik zit naast je. Wat was er waar droomde je over. '
Het ademen werd steeds moeilijker elke keer als ik mijn ogen even dicht deed zag ik hem.
Ik begon hevig te trillen. Ik weet wat hij met me heeft gedaan. Ik...ik.

'Ouiam rustig maar hbiba rustig. Adem rustig door je neus en adem uit door je mond. Rustig maar oke. Ik zit naast je. Er kan je niks meer gebeuren. Rustig maar.'
En hij begon een surah te reciteren en langzaam viel ik weer in slaap. Hij heeft een prachtige stem. Zijn recitatie is echt prachtig.
Toen ik wakker werd zag ik Ryan nergens.
Waar is Ryan?

'Ryan? '
Ik hoorde niks. Waarom heeft hij me alleen gelaten? Waarom?
Ik ben zo bang. Straks weet Faisal dat ik hier ben en komy ie hier heen. Ik heb namelijk gehoord dat hij weg is geglipt.

'Ryaaan' kwam er schor uit mijn keel.

Ik hoorde iemand de deur openmaken. Nu werd ik echt bang.

'Heey prinsesje ben je wakker? '

'Waar was je. Je was er niet toen ik wakker werd. Ik....ik was echt bang.'

'Ik ging wat eten voor je halen voor als je wakker werd. En heey er kan je niks meer gebeuren. Echt waar ik ben bij je. En er staa ook nog eens een bewaker voor de deur en mijn moeder zit ook voor de deur. Maak je maar niet druk oke.'
En hij drukte een kus op mijn hoofd.

'Sorry. Ik ben gewoon bang. Ik denk steeds aan die stomme droom. Waarom laat je je moeder daar buiten zitten. Breng haar naar binnen. Dan kan ze tenminste hier zitten met ons.'

'Is goed. '

'Wacht. Voor dat je gaat wil ik het ergens met je over hebben. En wees eerlijk'

'Is goed, zeg maar'

'Ik ben verkracht of niet. Faisal heeft me verkracht toch. '
Hij bleef me maar aan kijken.

'Ryan geef antwoord! ' zei ik terwijl de tranen weer over mijn wangen stroomden.
Nog steeds geen antwoord.

'Ryan!! Zeg nu!!'

'JAA DAT IS ZO.'

'Waarom heb je dat niet gezegd. Waarom loog je tegen me waarom'

'WAT WIL JE DAT IK ZEG. DAT HIJ JE HEEFT VERKRACHT. dat kon ik niet. Dat kon ik niet Ouiam. '
Ik keek hem aan en zei:

'Waarom schreeuw je tegen me? '

'Het spijt me. Ik...ik ben gewoon boos. Ik wil hem gewoon vermoorden. Ik begrijp gewoon niet waarom. Het spijt me Ouiam. Sorry'
Hij gaf me een knuffel en begon te huilen.

'Het is al goed. Het is niet erg. ' fluisterde ik in zijn oor.
Hij keek me met zijn mooie ogen aan en ik veegde zijn tranen weg.

'Zeg tegen je moeder dat ze binnen moet komen' zei ik hem.
Hij haalde zijn moeder en ze vroeg waarom ze geschreeuw hoorde. We zeiden haar dat het niks was en ze deed alsof ze ons geloofde. Zo kijkt mijn moeder ook namelijk altijd. Het is zo'n rare blik.
Ik keek haar aan en moest lachen.
Ryan gaf me een zak waar eten in zat. Ik keek hem vragend aan en hij zei me dat ik het maar moest openmaken.
Ik maakte het open en zag patatje oorlog.
Hmmm patatje oorlog. Zo lekker.

'Ik dacht je zou wel honger hebben en ziekenhuis eten is nooit lekker dus heb ik dit voor je gehaald'

'Dankjewel. Je denkt ook altijd aan me.'

'Wat moet ik anders'
En samen aten we het op. Ik haat ziekenhuizen dus heb ik aan de dokter gesmeekt of ik weg mocht. Het is gelukt. Morgen word ik ontslagen uit het ziekenhuis.