Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Της ζωής ο σεναριογράφος

Για τους αθεράπευτα
ρομαντικούς.

Pov Άννας

«Ήταν μοιραίο».

Υπάρχει άραγε άνθρωπος στο κόσμο, που να μην έχει ακούσει την παραπάνω φράση;

Τι είναι όμως τελικά η μοίρα;
Πολλοί ισχυρίζονται πως είναι ένα παιχνίδι της ζωής, αδύνατο να το προκαθορίσεις.

Παλιά πίστευα πως είναι μια ψευδαίσθηση, μια λέξη που αποτυπώνεται απλώς στο μυαλό, υιοθετείται από αυτό και σε «βάζει» να χαράξεις μια πορεία.

Όμως μετά από εκείνη την ημέρα, κατάλαβα πως ποτέ δεν ξέρεις τι εκείνη σου επιφυλάζει. Έρχεται αναπάντεχα. Άγνωστο το πακέτο που θα σου αφήσει. Και όταν το ανοίξεις ο κόσμος σου θα αλλάξει οριστικά.

Είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω, μπρος ή πίσω, θετικά ή αρνητικά, καλά ή κακά. Πολύ ή λίγο.

Τίποτα δεν θα είναι ίδιο με πριν.

Αλλά ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα από την αρχή.

-8 Σεπτέμβρη
(2 μήνες μετά τον γάμο) -

Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούν την κουρτίνα του υπνοδωματίου αντανακλώντας παντού στον χώρο. Η μυρωδιά φρεσκοψημένου καφέ γεμίζει το σπίτι με μια υπέροχη μυρωδιά. Τα μάτια του Δημήτρη λάμπουν όπως έρχεται στο κρεβάτι με το φως πίσω του να δημιουργεί μια αγγελική μορφή της σιλουέτας του.

Ξαπλώνει δίπλα μου και με φιλάει απαλά στα χείλη. Αγγίζω τον λαιμό του στο ίδιο σημείο που τον φιλούσα χθες ενώ εκείνος μπλέκει το χέρι του απαλά μέσα στα μαλλιά μου. Αναδύεται στο δωμάτιο το άρωμά του, ένα μείγμα γλυκών και απαλών ξύλων με μια μεθυστική νότα μπαχαρικών.

Τον σφίγγω πάνω μου και αισθάνομαι το χαμόγελό του. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω· τα μάτια του λάμπουν.  Φωτίζουν όλο το δωμάτιο δυνατότερα κι από τον πρωινό ήλιο που χτυπάει πάνω μας.

Μου προσφέρει μια κούπα καφέ και κάθεται δίπλα μου. Σκύβω και φιλάω τον γυμνό ώμο του.

Δ: Καλημέρα αγάπη μου.
Α: Καλημέρα.

Η φωνή του απαλή και τα δάχτυλά του σέρνονται αργά πάνω στο δέρμα μου χαρίζοντας μου μια παραδεισένια αίσθηση. Τα μάτια μου τρεμοπαίζουν κλειστά καθώς χαράζει το περίγραμμα των χειλιών μου με τον αντίχειρά του.